PZC 25
Zeeland
'De zinkbaas was een soort Jomanda'
vJSr^-r ".-IteSÉ
Supporters betalen defibrillator
Astrid Stoeken dertigduizendste
bezoeker Watersnoodmuseum
31
36 en 37
SCHOUWEN-DUiVELAND
Von Eugen vertelt
over sluiten van
dijkgat Ouwerkerk.
trekking 10 november
U heeft nog 3 dagen om
een Staatslot te kopen!
Alles kan
Vaste lijn
Zwemschool Zeeland
garandeert binnen een
jaar zwemdiploma's
Tip? redzzee@pzc.nl
Vrijdag 7 november 2008
Bedrijf in lompen en
oude metalen werd
overal aanwezige sloper
-v, - '«-*■ ~vi'
foto collectie gemeente Schouwen-Duiveland
Een beeld van de productie van zinkstukken in de Schelphoek.
door Ton van den Nouweland
OUWERKERK - „Zinkstukken wer
den gebruikt als fundatie in de
stroomgaten. Ze waren veertig bij
veertig meter groot en er stond
150 man op. Die begonnen vanuit
het midden de zaak te verzwaren
met stenen. Dan zakte het stuk in
een soort puntzak. Op het laatst
riep de zinkbaas 'in de gangboor
den!' Dan moest je daar ook nog
snel stenen in gooien. Onze zink
baas was een soort Jomanda. Die
voelde precies aan wanneer het zo
ver was."
Aan het woord is ex-Waterstater
Daan von Eugen. Als 20-jarige
'praktikant' van de HTS hielp hij
mee met het dichten van de gaten
na de ramp van 1953. Gisteren ver
telde hij daarover in het Waters
noodmuseum in Ouwerkerk. Daar
werd herdacht dat het afgelopen
nacht precies 55 jaar geleden was
dat het laatste dijkgat werd ge
dicht. De HTS'er moest peilscha
len lezen en de waterstand mel
den aan de uitvoerder. „Ik had een
rugzak met een radiozender erin.
'Dan moest je springen voor
je leven. Maar daar werd
niet moeilijk over gedaan'
Ie was een half uur aan het 'tunen'
voordat je iets kon doorgeven."
Soms zat Von Eugen daarvoor op
een sloepje met roeiers, soms op
het land. „In de nacht varrOuwer-
kerk stonden bij het sluitgat grote
masten met natriumverlichting,
een nieuwe vinding van Philips.
Maar waar ik zat, was het aarde
donker en steenkoud. Ik zat in een
hokje, urenlang te zenden naar ie
mand die niks terug zei. Op een ge
geven moment word je dat zat.
Het was heel laat toen ik met een
Landrover en een bootje werd te
ruggebracht naar het kamp in
Burghsluis. Het blazen van de
sleepboten in Ouwerkerk, toch
een emotioneel moment, heb ik
niet gehoord. De grote rekenaar
was dr. Dronkers. Die had een
schriftje met formules erin. Op ba
sis hiervan werden besluiten geno
men. Zo kon je op een klein
caisson staan dat zou zinken naar
een bodem, die - zo bleek al snel -
was weggespoeld. Dan moest je
springen voor je leven. Zag je een
stuk beton van zeven bij twaalf
wegkantelen. Daar werd niet moei
lijk over gedaan. )e wist nauwelijks
wat je deed, maar het was allemaal
mensenwerk," zegt Von Eugen en
er klinkt heimwee in zijn stem.
ENESSE - De supportersvereniging
n S.V. Renesse heeft een defibril-
lerrr gefinancierd. De 96 leden tel
lende club doneert jaarlijks geld
•pan de club voor de aanschaf van
speciale zaken. Nu is daar een hart
massageapparaat van gekocht. Ver
schillende leden van de club heb
ben inmiddels een cursus gevolgd
om het apparaat te bedienen.
door Ton van den Nouweland
OUWERKERK - Astrid Stoeken (47)
uit Melissant is gistermiddag gehul
digd als dertigduizendste bezoeker
van het Watersnoodmuseum in
Ouwerkerk.
Stoeken bezocht het museum vori
ge week met de schoolklas van
haar zoontje. „Dit is een beladen
plaats. Ik denk dat de kinderen dat
nog niet helemaal snappen," zei
de Goereese, die beloofde volgend
jaar nog eens terug te komen.
De coördinator uitbreiding van
het museum, Ria Geluk, houdt 14
november een lezing tijdens het
congres 'Museums and Disasters'
in New Orleans. Ook musea uit
Kobe (Japan, aardbeving), Marci-
nelle (België, mijnramp) en New
Orleans (VS, orkaan Katrina) hou-
Astrid Stoeken
den spreekbeurten. Het Waters
noodmuseum organiseert volgend
jaar een expositie over Katrina.
Tip? redactie@pzc.nl
Eindelijk had-ie hem: de nieuw
ste onder de nieuwe telefoons.
De vorige die zijn werkgever
hem verstrekte, was het tweede
handsje van een praatgrage colle
ga. Toen die dus al snel kapot
ging, kwam het er echt van: een
splinternieuwe, met alle snufjes!
Vol goede moed ging de Zierik-
zeeënaar aan de slag met het in
elkaar zetten van dat moois. Het
duurde wat lang, waardoor hij
op de bank in slaap viel. Daarbij
duwde de man een essentieel on
derdeeltje op de grond. 'En alles
wat valt, is voor onze hond' sipte
hij, de volgende dag, toen hij het
gemis gewaar werd. Hij snuffelt
nu weer aan die goede ouwe tijd
en belt met een vaste telefoon.
