Antwerpen blaast de
Scheldekaaien nieuw
Buitengebied
Da's wat anders ee
34 Dinsdag 21 oktober 2008 PZC
Het had maar weinig ge
scheeld of op de Antwerp
se Scheldekaaien hadden
palmbomen en bougain
villea's gestaan. Dat was immers
de suggestie van een van de aanne
mers die in de markt waren voor
het rechttrekken van de Antwerp
se kaaimuren in 1870. Het gemeen
tebestuur van Antwerpen was niet
van dat idee gediend. Niet omdat
de palmen en bougainvillea niet
zouden gedijen in het Vlaamse kli
maat. Maar omdat de bomen wel
eens in de weg zouden kunnen
staan voor de kranen die op de
kaaien de schepen moeten lossen.
De toenmalige gemeenteraad liet
de aannemer voorts weten niet ge
diend te zijn van dergelijke 'plezan-
terieën'.
Dit verhaal staat op een informa
tiezuil die onlangs opgericht is aan
de Scheldekaai, In totaal 10 van
dergelijke zuilen staan er, elk met
een eigen thema.
Antwerpen moet namelijk op
nieuw gaan nadenken over hoe de
Scheldekaaien er uit zouden moe
ten zien. In 2010 begint de meta
morfose van het gebied dat een
lengte heeft van ongeveer vijf kilo
meter en loopt van de waterkant
tot de boulevard die nu dienst
doet als verkeersader parallel aan
de kaaien. Pakweg 100 meter
breed.
Er staat nog niets vast, maar het'
uitgangspunt is toch wel dat dit ge
bied vooral een publieke ruimte
moet worden. Niet toevallig valt
de herinrichting van de strook
langs de Scheldekaaien samen met
een ander project op die plaats.
Dat is de beveiliging van Antwer
pen tegen al te hoog Scheldewater.
De muurtjes die nu gesloten wor
den bij extreem hoog water, bevei
ligen de stad slechts tegen een wa
De Scheldekaaien in Antwerpen moeten verhoogd
worden om extreem hoog water uit het centrum van
de stad te houden. Een mooie gelegenheid om het
v hele gebied een opknapbeurt te geven.
tekst en foto's René Schrier
Koning Albert I bij het cruiseschip Queen Elisabeth in 1928 aan de Schelde-
kade. foto stadsarchief Antwerpen
De Scheldekaaien in Antwerpen moeten een publieke functie krijgen.
terstand van 8,35 meter. En dat
moet 9,25 meter worden. De muur
tjes zijn in 1970 aangelegd als wa
terkeringsmuur.
Hoe de stad dat in het vat moet
gaan gieten wordt de komende
maanden bedacht. Daartoe wordt
in maart volgend jaar een sympo
sium gehouden.
Om de discussie over de Schelde
kaaien goed op gang te brengen
wil het stadsbestuur de kaaien
weer onder de aandacht brengen
van de Antwerpenaren en de be
zoekers van de stad. Met dat doel
is het afgelopen weekeinde het pro
ject Kant en Wal begonnen. Dat
bestaat uit verschillende onderde
len. Om te beginnen is er een on
geveer 5 kilometer lange wandel
route uitgezet. Iedere zondag dit
jaar, tot en met 14 december, ver
trekt vanaf de Kattendijksluis om
14.00 uur de begeleide wandeling.
Maar mensen kunnen de tocht
van ongeveer twee uur natuurlijk
ook op eigen gelegenheid maken.
De wandelgids met plattegrond is
te koop in de Stadswinkel aan de
Grote Markt en bij Antwerpen
Averechts aan het De Coninck-
plein. Op de kademuur is op de
'blauwe steen' een tijdlijn uitgezet
met daarop markante gebeurtenis
sen uit de bewogen geschiedenis
van de stad Antwerpen. Op de rou
te worden op de eerder genoemde
zuilen 10 verhalen verteld over
evenzoveel thema's. Want door de
jaren heen is er heel wat gebeurd
op de kaaimuren. Antwerpenaren
gingen er heen om te werken, te
handelen, te feesten, te vrijen, te
vechten, te vertrekken, te dromen
of gewoon langs het water te wan
delen.
De wandelgids is een fraai uitge
voerd boekje, waarin bijvoorbeeld
goed te zien is dat het water vroe
ger veel dieper de stad in kwam.
V
door Rinus Willemsen
Hij zegt: „Kiek.wa dochte hie dao van?" En
mee een glunderend gezicht stapt ie de
keuken in.
In z'n ene 'and de deurklienke nog en in d'n an
deren 'n immer mee daorop een grööte krop an-
dievie. „Da's nog 's wad anders ee?" zegt ie ter
wijl z'n ogen naor den immer draoien.
Het is maondagaovund. Zö tussen licht en doen-
ker. D'n aanrecht is opgeruumd en rustig zit 'k
nog even in de ktante te kieken.
Da doen 'k mêêstentieds. 's Morgens even vlug
te ruugsten de krante deukieken om toch maor
'n bitje bie te tied te zien en dan 's aovonds nog
's even. 'n Paor stikjes lezen en mêêstal kiek 'k
dan ook nog even nao 't weerbericht. Noe za je
zeggen: „Daor ei je dan toch weinig an."
Da's waor, want de zonne is dan al bienao on
der, mao toch ee. Om te kieken of de voorspel-
lieng uutgekommen is. )ao 't is eigenlijk géén
voorspeilieng, 't is een weersverwachtieng. En ze
zitten d'r nogal 's 'n kêê naost, 'óór, die mannen
van 't weer. Mao jao, 't is ook nii zö makkelijk.
Wan zeg noe zeg zelf: Niks is zö veranderlijk as
't weer.
Binst an 'k dan nog wat in de krante zit te kie
ken, wöór t'r op 't raom getikt. An 'k nao buut-
en kieken, zien 'k allêêne 'n 'and en 'n brokke
van z'n veste.
'Jouwww", roep ik binst an 'k opstaon om nao
de deure te gaon. Maor 't is nie mêêr nódig om
de deure open te doen. 'n Gróten 'and pakt nao
de deurkrukke en dan stapt ie binnen. 'Arrie, die
schuin achter weunt. D'n immer mee d'n krap
pe andieve zwaoit ie sierlijk deu de lucht.
'k Las in de krante dad al joen slao was opge
vreten deu de slekken. 'k Zeggen tegen de vrou
we: 'Dan zan 'k Rinus 's uut de prutsen 'elpen'."
En as 'n kóópman op de Markt die z'n spulletjes
staot te verkóópen, pakt ie de krop andievie uut
d'n immer en 'oudt 'm voo m'n neuze. Zó van:
Da's nog 's wat anders ee dan die afgevreten sta
ketsels uut joen 'of?
Noe moen 'k éérlijk zeggen: zö'n krop andievie
die zie je nie ielken dag. Mee 'n deusnee van
twéé etensborren.
En zonder 'n antwoord af te wachten steekt ie
z'n 'and nog 's in da geel immertje en 'aolt 'r een
róóie kööle uut. „Die mag t'r ook ziin, 'Arrie,"
zeg 'k.
Op d'n bom van den immer zien 'k 'n plamuur-
mesje liggen. Ohn, dienk 'k bie m'n eigen, dien
'Arrie gebruukt 'n plamuurmesje om z'n andie
vie en z'n kóólen af te steken.
Da 's nog nie zó gek. Ik doen dat altied mee zó'n
lang, ou bróódmes. Da's nii allêêne on'andig,
maor ook nog gevaorlijk.
Allij as 't dan nog schérp is, teminsten. Mao dat
ouwe bróódmes dat in m'n schuurtje ligt... Dao
kan je wel op je blóóte kont op nao Kaoprikke
riejen. fao da zeien vroeger bie ons de ouwe
mensen. Da's maor 'n uutstuuksel natuurlijk. En
zó 'aon ze d'r nog wè mêêr.
Trevreejen over z'n goeien oest laot ie de róóie
kóóle in z'n immertje rollen. De krante ligt nog
op taofel. Dao kan 'k schóóne die krop andievie
in doen, dienk 'k. „Saluu ee," zegt ie. „En eet 'm
mao mee smaoke op."
Rap stekkert ie 't straotje af, nao z'n fiets. „Da je
bedankt bin, dat weet je ee," roep ik 'm nao,
binst at tie op z'n fiets spriengt.
„Jao, 't is wel goed ee," 'óór 'k um nog roepen.
Dan draoi tie achter m'n schuurtje weg, de
brandgangk in.
An 'k den krop andievie even laoter oppakken
om in de krante te draoien, rolt 'r iets uut. '.n
Slekke zeker, dienk 'k.
'k Zan 't licht 's andoen.
