reizen^ Een afspraakje Ik uit mijn twijfels over de huwelijksmogelijkheden tussen mij en Rosa PZC Zaterdag 18 oktober 2008 reizen@wegener.nl 024-3650360 De portier van de dansgelegenheid waar ik een bier tje drink, geeft mij een verrassend slap handje en zegt: tenga! Pak aan! Discreet schuift hij een stukje papier in mijn hand en wijst naar een groepje vrouwen. Een brede glimlach en een blik van verstandhouding verschijnen op zijn Hugo Chavez-gezicht. Een van de dames zwaait naar mij en verdwijnt met haar vriendinnen de nacht in. Ik kijk op het briefje en zie een naam, Rosa, en een telefoonnum mer. Eronder staat in hoofdletters: bel me. Tegenover debar hangt een enorme spiegel. Daarvoor staan jongens en meis jes jaloers makend te salsa-en. Ik zie mijzelf en trek de con clusie dat het meisje blind of tenminste ernstig bijziend moet zijn. Geen haar op mijn hoofd denkt er aan om te bel len. Toch steek ik het papiertje in mijn zak. Uit beleefdheid. Eenmaal in bed probeer ik me de vrouw in kwestie voor de geest te halen. Lang zwart haar, grote glimlach, donkere ogen, zoals alle vrouwen in de Colombiaanse hoofdstad Bo gota. En ze was absoluut mooi, herinner ik me met enige trots. De volgende ochtend denk ik onder de douche alweer aan de vorige avond. Iets dergelijks is me nog nooit gebeurd en ik voel dat mijn ego met me op de loop gaat. Niet dat ik ook maar enige aandrang heb om mij in wilde avonturen te storten, maar ik ben gewoon nieuwsgierig. Echt waar! Na het ontbijt draai ik het nummer dat ik niet wilde bellen. Rosa neemt zelf op. We kletsen wat en ik moet alle zeilen bijzetten om te begrijpen wat ze zegt. Het komt er op neer dat ze mij 'interessant' vindt en graag een afspraakje wil ma ken. Jammer van dat 'interessant', maar een ontmoeting kan geen kwaad, lijkt mij. Wanneer ik informeer naar de gele genheid waar wij elkaar die avond zullen ontmoeten, valt het even stil. De bedoeling is namelijk dat ik naar haar huis kom. Niks wijntje in het bruisende centrum, maar gezellig op bezoek in de buitenwijk. Hoewel ik dat een heel gedoe vind, wint mijn nieuwsgierigheid het toch. In het belang van de wetenschap ga ik akkoord met een ontmoe ting bij haar thuis. Om acht uur rijdt Oscar me naar het adres dat ik heb opgekregen. Het is ver, zegt hij, maar het is een nette wijk. Uiteraard vertel ik hem waarom ik dit adres ga bezoeken. Oscar begint onbedaarlijk te la chen. Op mijn vraag wat er zo leuk aan is, zegt hij: alles. Geduldig legt hij me uit in welk parket ik mij bevind en stelt voor rechtsomkeert te maken. Ik ben even van mijn stuk, maar vastberaden beslis ik anders. We gaan door. Wanneer we voor de deur staan kijkt Oscar me streng aan en zegt dat hij over drie kwartier zal aanbellen om me te halen. In lichte verwarring stap ik door het openstaande hek. De vrouw die open doet, is zonder twijfel Rosa. Ze is prachtig, lacht breeduit en geeft me een vluchtige zoen. Kom binnen. De woonkamerdeur zwaait open en ja hoor, daar zitten ze. Opa, oma, vader, moeder, twee broers en een oudere zus. Onmiddellijk besef ik het gelijk van Oscar. Maar meteen daarna denk ik vrolijk dat me dat niets kan schelen en dat ik er een gezellig bezoek van ga maken. De entourage waarin wij ons bevinden, is niet echt gezellig. Veel spaarlampen en plastic tuinstoeltjes. Heel goedkope. Op de glazen tafel staan twee flessen. Een oranje en een felgroene. Limonade. Ik neem de oranje. Dan begint het verhoor. Hoe ik heet, waar ik woon, hoeveel ik verdien. Oma wil graag weten wat pre cies mijn bedoelingen zijn met haar kleindochter. De zoons zijn benieuwd naar de arbeidsmarkt in Nederland voor Co lombiaanse familieleden. Rosa zegt niets. Ze kijkt sluiks naar de televisie die geluid loos flikkert in de bijkeuken. De oudste zus vraagt haar of ze met mij naar Nederland zou willen gaan. Positivo/ant woordt ze verveeld. Intussen is de lol mij wel vergaan en staat het zweet me tot de broekriem. Voorzichtig begin ik de aftocht te blazen. In bedekte termen uit ik mijn twijfels over de huwelijksmogelijkheden tussen mij en Rosa. Er ontstaat licht gemor. En dat wordt steeds onaangenamer. Weer mis lukt, zie ik ze allemaal denken. Na precies veertig minuten word ik het huis uitgegooid. Rosa is inmiddels naar bed. De triomfantelijke blik op het gezicht van Oscar. Zie je wel. Procurando Oro. Golddiggers. Vermoeid moet ik hem gelijk geven. Het was een leerzame avond. In elk geval goed voor mijn Spaans. Ik ga maar eens lekker naar bed. Samen met mijn verschrompelde ego. In de winkel Tartufo Co hangt een foto van opa Aprile, die geniet van het 'witte goud'. Truffelreis foto GPD/PR Een driedaagse truffelreis is te maken met Ambiance Travel. Deelnemers gaan mee op truffeljacht, bezoeken een truffel- markt en verblijven in het zeer sfeervolle en kleinschalige hotel La Canonca di Corteranzo, een voormalige abdij met een eigen wijnkelder. Ook de maaltijden tijdens de reis staan in het teken van de wit te truffel. Informatie: www.ambiancetravel.nl. eSsS,' I p Het truffelseizoen in Piemonte begint officieel op 5 oktober. Door de klimaatveranderingen is de truffel tot steeds later in het seizoen te vinden. Soms zelfs tot half januari in plaats van begin december. p- Truffel is een schimmel. Om goed te kunnen groeien, zijn er flinke natte perio des nodig en moet het niet te koud worden. Door de droge zomer van 2007 was de prijs van een kilo witte truffel vorig jaar aan het begin van het seizoen 5.500 euro. Half december was de prijs gedaald naar 2.750 euro per kilo. p- Zwarte truffel groeit het hele jaar door en is in meer streken te vinden. Witte truffel is bijna uitsluitend te vinden in deze noordelijke streek van Italië. De witte truffel ruikt veel sterker dan de zwarte en is ook minder lang houdbaar; hooguit een dag of tien. Het best bewaar je de truffel op een koele plaats in een doos je met rijst of een goed afsluitbare pot. Anders gaat alles naar tartufo ruiken. foto HDC Media/Joyce Huibers

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2008 | | pagina 116