3
Opel Diplomat: een auto
om zuunig op te wezen
013.105
1
m
se
g
ttctï
vmAaai oven
feafzfatd out®
I"'
jk. a :iMM
De logeerbedden
staan al klaar voor
de houtsnippen
die straks komen
PZC zaterdag 18 oktober 2008
00
(SiI
S
09
e»»
«s
OS
pi
0©
bi
IS-
Ift
PM
u
N
Ou
;Ó0.
(M
09
IA
P«»
fiÉ.
in
PM
u
N
Cu
03
■PM
00-
m
r*.
SÉ
O
n
O
N
o.
03
O
PM
00
m
po»
De vader van Gerda Fossen viel in
1969 voor een wilgengroene
Opel Diplomat. Broers en zussen
hebben nog steeds leuke
herinneringen aan deze auto. En
moeder herkende na bijna
veertig jaar de nummerplaat nog.
Wat een toeval! In de ru
briek 'Vertel uw verhaal'
ging het 9 augustus over
een oom Evert en zijn
BMW. Op de foto bij het artikel zag Ger-
da Fossen haar vader die in zijn Opel Di
plomat over de Zeelandbmg reed. Er za
ten ook twee zusjes in de auto. Het was
in het jaar 1975: „Onze moeder, die in
middels 90 jaar is, herkende de auto
meteen aan de kentekenplaat." Deze
Opel Diplomat V8, van de KAD-serie,
was gebouwd in 1967. „Onze vader, die
in 1979 op 59-jarige leeftijd overleed,
was erg trots op de wagen. Zo'n luxe
slee had hij nog niet eerder gehad. Moe
der kon ook er in rijden, want ze had
pas haar rijbewijs gehaald voor een auto
maat. Ook konden er genoeg kinderen
meerijden, zes'stuks in totaal. Als de ach
terbank vol zat, paste er altijd nog wel
één tussen moeders knieën."
Eigenlijk gaf Gerda's vader niet zoveel
om auto's. Hij kocht ze altijd tweede
hands, een stuk voordeliger dan een
nieuwe. „Hij was accountant, dus een
goede rekenaar. Maar hij had twee lin
kerhanden en van techniek snapte hij
niks. 'Hij kon nog gin spieker rechtop in
een pakje beuter slaen', riepen wij altijd.
Van auto's wist hij dat er zo nu en dan
benzine in moest om ze te laten rijden
en dat was-het." En toen... zag pa op
eens ergens in Brabant dit prachtexem
plaar. „Hij was tot over zijn oren ver
liefd op deze schoonheid. Hoe zou moe
der het vinden dat pa zo'n luxepaardje
mee naar huis nam? Het viel mee, moe
der prees zijn verovering. De auto was
prachtig en ook de kleur: zacht metallic
wilgengroen en een mooie afstekende
zwarte kap van imitatieleer. Pa sloot
haar op achter de zware houten garage
deuren en zei: 'Zo'n mooi schepsel, dae
most je zuunig op weezen.'"
Gerda: „Ieder van ons heeft wel herinne
ringen aan die wagen. Een zusje merkte
op dat er een zacht getik te horen was
als de raampjes open waren. We wisten
niet waar het vandaan kwam, maar het
hoorde erbij en ze vond het zo chic klin
ken. Zus Hennie vertelde dat ze het
haast niet kon geloven toen we ineens
zo'n grote auto voor de deur hadden. En
dat je met zo'n brede auto ook nog echt
kon rijden! Op school vertelde ze over
de knopjes waarmee de ramen automa
tisch open en dicht gingen. Ze werd niet
geloofd en voor leugenaar en opschep
per uitgemaakt." Toch werden de
schoolvriendinnetjes nieuwsgierig en
kwamen ze spelen in de auto. Ze pasten
met z'n drieën makkelijk in de koffer
bak. „De ruimte binnen gaf een gevoel
van geborgenheid, onder andere door
de zachte, beige bekleding. Het was als
of we er een gezellig huisje bij hadden."
Broer Roeland herinnert zich het geluid
van de auto als van een tevreden ron
kend motorschip. 'Diplomat' vond hij
een passende naam: nergens provoca
tief, stoer of opvallend, maar toch met
veel capaciteiten. „De Opel Diplomat
was papa's buitenechtelijke affaire en
niemand had er bezwaar tegen. Nou ja,
alleen Roeland misschien. De wagen
werd aangeschaft in de periode dat hij
zijn Puch verkocht om een bijdrage te
P.
Pffpl
Stichting'PZC Middelburg helpt'
Rekeningnummer: 40.26.67.794
leveren aan de lijdende aarde. En de
Opel zoop nota bene 1 op 5 of 6!"
Het gezin ging regelmatig naar het
strand op Schouwen met de auto over
de toen nieuwe Zeelandbrug. „Ook gin
gen we regelmatig naar de Moezel in
Duitsland. Op vakantie gaan met deze
wagen was voor papa een feest Hij was
helemaal niet muzikaal, maar als we op
reis waren zong hij allerlei liedjes."
De pret werd op een gegeven moment
verstoord: „We waren bij de douane bij
de Duitse grens. Een nors uitziende
man vroeg om de paspoorten en legde
daarbij zijn dikke worstvingers op het
half geopende raampje aan de rechter
kant." Daar zat schoonzoon Jacques die
nog weinig had geoefend met de raam-
knopjes. De Duitse beambte trok plotse
ling zijn vingers weg: 'Ah! Scheisse, Fin-
ger-quetsche!' bulderde hij. Hij keek ont
hutst naar zijn vingertoppen, die wat
rood werden. Jacques had per ongeluk
het halfgeopende raampje omhoog ge
daan in plaats van te laten zakken. „De
douaneman dacht vast dat er opzet in
het spel was. We werden nog net niet
gearresteerd. Onze bagage werd geluk
kig met rust gelaten, voor hetzelfde geld
had hij ons alles laten uitpakken! Kilo
meters later gierden we het nog uit van
de lach, ook pappa kon er de humor wel
van inzien."
„Erg jammer dat moeder in 1983 de wa
gen weg deed. Ze heeft er met plezier in
gereden, wel met een paar kussentjes op
haar stoel, want ze is niet zo groot. Ze
schafte een Volvo aan die een smk klei
ner was dan deze grote Opel Diplomat,
dat was voor haar toch wat praktischer."
Heeft u een Zeeuws verhaal? Vertel het
de PZC. Via uwverhaal@pzc.nl of Post
bus 31, 4460 AA Goes, of 0113 315663
(Jan van Damme). Zie ook: www.pzc.nl
'Onze vader was niet muzikaal, maar op reis zong hij allerlei liedjes'. Hier is de familie met de Diplomat in Kröv, Duitsland.
door Carla van de Merbel
Eindelijk, de Mikke-teller is weer
gestegen. Gelukkig. Ai een paar
weken was de opbrengst van de
inzamelactie voor de vogel- en zoogdier-
opvang in Middelburg blijven steken op i
13.770 euro. Coby Louwerse van De Mik- i
ke krijgt er weieens opmerkingen over.
,,'t Ga nie hard hé', zeggen ze dan. Ik
zeg dan 'ja, ik kan er ook niets aan
doen'. Maar het is toch al een heel be-
drag." I
Onder meer de actie 'neem een proefa- I
bonnement op de PZC voor vijf euro
en help daarmee De Mikke' heeft de tel- i
Ier deze week doen stijgen. Elk vijfje is i
voor De Mikke. Vijftig mensen hebben f
gereageerd op de advertentie en dat be-
tekent weer 250 euro voor de dierenop-
vang. Daarnaast is nóg 675 binnengeko-
men. Toch veel geld erbij dus. Op het i
nippertje, want de inzamelingsactie l
loopt over een paar weken af.
Er is weer veel gebeurd de afgelopen I
week bij De Mikke. Veel moois, maar l
ook wat naars. Er is een doosje bij De
Mikke gebracht met daarin een zieke
naaktrat. Louwerse: „Ik hou niet van rat-
ten, maar deze soort ziet er helemaal
niet uit. Maar goed, dat maakt niet uit,
het is een dier en dan zorg je ervoor."
De naaktrat was gedumpt door zijn eige-
naar. Die had hem - in het doosje - bij
iemand in de voortuin gezet. Zonder
eten en drinken. Waarschijnlijk heeft
hij daar de hele nacht gezeten. „Het
was toen net zo koud en vochtig." Lou-
werse kan zich er nog boos om maken.
„Een dier is geen weggooiproduct, zo
van 'ik wil er vanaf dus ik flikker 'm l
maar weg'. En dan ook nog sneaky bij
iemand anders in de tuin. Die moet het
dan maar weer oplossen." De naaktrat l
was doodziek. Dat was-ie misschien al
toen hij in het doosje werd gedaan; mis- l
schien is hij in die koude en natte nacht
zo ziek geworden, omdat een naaktrat
geen beschermende vacht heeft. Bij De
Mikke was er geen redden meer aan.
„Ik heb hem moeten laten inslapen.
Dat is één van de minste kanten van dit
werk. Het is niet mijn hobby om dieren
dood te maken. Wel om ze gezond"
weer los te laten of bij een nieuwe eige
naar onder te brengen."
Verder gaat alles z'n gangetje bij De
Mikke. Dieren gaan en dieren komen;
de blaadjes blijven vallen en de mede
werkers blijven vegen. „Maar we kun
nen wel wat blaadjes gebruiken. We
hebben één volière met een dikke laag
bladeren bedekt. Die is straks voor de
houtsnippen. Eind oktober is het snip
pentijd, daar kun je de klok op gelijk zet
ten. De snippen gaan dan trekken en
worden opgejaagd door jagers. Ze knal
len dan heel vaak tegen ruiten aan." In
De Mikke kunnen ze, lekker tussen de
bladeren, bijkomen van de klap.