V V'!''
J V
-spectrum
De Goddelijke Komedie
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
veeg teken
Marjan
Berk
PZC
Zaterdag 11 oktober 2008
i
Tv
lussen een lezing voor de echtgenoten van
de oud-leerlingen van de Michiel de Ruy-
ter Zeevaartschool in Vlissingen en de be
zoekers van een lezing in Axel bezocht ik
drie dagen Florence, de vrucht van een samen met
Abdelkader Benali gewonnen literaire wedstrijd
op de Avond van het Boek. Een stedentripje, en
daar ik lang geleden eens twee hele uren op de
brug, waar Dante ooit zijn Beatrice heeft ontmoet,
in Florence heb doorgebracht, leefde er diep in
mij nog steeds een wilde wens die stad te bezoe
ken. Dit was mijn kans.
Alleen reizen vind ik heerlijk, niemand die aan je
kop zeurt, altijd wel een sterke man in de buurt
die je koffer even in het bagagerek boven je hoofd
wil tillen en dan heerlijk op je eigen kompas zo'n
stad doorkruisen. Nu waren er wel heel veel groe
pen op hetzelfde idee gekomen. Maar die groepen
liepen allemaal achter een vrouw of man aan met
een grote stok met daarop een vlaggetje... en ik
loop meestal niet achter een groep aan, dat zit niet
in mijn eigenwijze karakter.
Zo kwam ik ook bij het huis van de onsterfelijke
dichter Dante Alighieri, gelegen in een smal zij
straatje. In dit prachtig gerestaureerde huis uit de
dertiende eeuw is het Dante-museum gevestigd.
Gelukkig stonden de groepen toeristen alleen
maar even stil voor het Dantehuis, keken omhoog,
en holden dan weer verder naar het volgende toe
ristische hoogtepunt.
Ik ging naar binnen en was alleen. Het stille huis
met prachtige afbeeldingen en teksten over tijdge
noten van de dichter verlaagde mijn tempo, er viel
een dekentje van rust over mij heen. En oh, wat
een feest: op de bovenste verdieping was een ka
mer, waarin een video werd afgespeeld waarop de
Goddelijke Komedie ten gehore werd gebracht.
Eerst in het Italiaans, en na ieder vers direct in het
Engels, terwijl op het scherm de gravures van
Gustave Doré langs trokken. Alle haast viel van
mij af, daar zat ik en luisterde naar het prachtige
Italiaans, dat ik maar slecht verstond en de Engel
se stem, die duidelijkheid en inzicht verschafte.
Ruim anderhalf uur zat ik daar stil op een stoeltje
en vierde feest.
Terug in eigen land was de eerste gang naar de
boekwinkel. Ik had het al zien liggen, de vertaling
van La Divina Commedia, vertaald door Ike Cialo-
na en Peter Verstegen. Nu sloeg ik toe. Ik citeer
een piepklein stukje voor de lezer, om de smaak te
prikkelen.
'Op 't midden van ons levenspad gekomen,
Kwam ik bij zinnen in een donker woud,
Want ik had niet de rechte weg genomen.
Rondom mij dicht en doornig kreupelhout;
Ik kan niet zeggen hoe het mij bezwaarde,
Nu de herinnering mij weer benauwt:
Een bitterheid die doodsnood evenaarde.
Maar om het andere, het goede dat
Ik ondervond, zeg ik wat ik ontwaarde.'
Dat begin werd meteen geïllustreerd door zo'n on
heilszwangere gravure van het donkere woud
door Gustave Doré... enzovoort! Het waren de
meest unieke ogenblikken in mijn piepkleine va
kantie. En daarnaast was er dan het aards genot
van de lekkerste cappuccino ter wereld met het
meest donzige schuim, gedronken op zo'n Floren
tijns plein in de volle oktoberzon...
