5 spectrum
Kleverige en liefdevolle souvenirs
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
meerwaarde
PZC
Zaterdag 27 september 2008
Mijn kinderen hebben de goede en
waarschijnlijk genetisch bepaalde ge
woonte van hun verre vakantiereizen
allerlei lokale snoeperijen mee te sle
pen om daarmee hun oude moedertje te verwen
nen. Ze kennen mij als een snoeplustig type, hoe
wel bij het klimmen der jaren mijn behoefte om
zakken vol bittere chocolaatjes naar binnen te
schuiven aanzienlijk is afgenomen. Ze hebben
zich aangepast en brengen nu allerlei ander exo
tisch snoep en voedsel mee.
Interessante zaken worden mijn huisje binnenge
dragen. Zojuist bracht mijn jongste zoon van zijn
kort huwelijksreisje naar de Algarve een doos met
drie potjes in honing gedrenkte nootjes mee:
walnoten, pijnboompitten en amandelen. Voor
het slapen gaan wroet ik met een lepeltje in de
verrukkelijke, maar buitengewoon kleverige, ho
ning - mijn jongste weet wat zijn moedertje toe
komt!
Mijn enige dochter verkeert al jaren in de mening
dat ik dol ben op pasta in allerlei kleuren en ma
ten. Nadat ik drie jaar lang enorme zakken met
veelkleurige pasta onder warme dankzegging had
opgeslagen, hebik haar bekend dat ik in mijn een
tje nog nooit zo'n pak had opengemaakt... Ze is
nettërug uit Toscane, ik wacht ongerust af waar
mee ze mij nu gaat bedenken.
Mijn een na jongste zoon bracht vorig jaar van
zijn gezinsvakantie in Canada een flesje maple sy
rup mee. Zodat ik af en toe in een wellustige stem
ming een eitje kluts, daar een luchtig omeletje van
bak om dat met die heerlijke, kleverige blubber te
bedekken. Dit jaar was het iets heel raars wat hij
meebracht. 'Souvenir of Atlantic City' staat er op
de blauwgestreepte doos, waarin de volgens hem
in Amerika beroemde salt water taffy's zitten: hel
der blauwe, gele en roze langwerpige toffeeachtige
stokjes, die voor mensen met losse gebitten verbo
den zouden moeten worden! Gelukkig heb ik, op
twee getrokken verstandskiezen na, al mijn eigen
tanden en kiezen nog, dus af en toe knaag ik zo'n
levensgevaarlijk Amerikaans kleefding en denk vol
liefde aan mijn zoon, die mij in het culinaire sou-
venirvlak nooit vergeet.
Mijn oudste zoon is meer van de chocola. Hoe
wel... er ligt bij mij in de kast nog steeds een on
aangebroken kolossale tube met onduidelijke brui
ne smurrie, een soort pasta van kastanjes, door
hem meegebracht van een Zwitsers verblijf Af en
toe neem ik het object even in de hand, het blijft
goed tot 2010, ik heb nog twee jaar om te beslissen
of ik de inhoud ga onderzoeken. Daarnaast brengt
hij met regelmaat de bittere plakken chocola met
grote hazelnoten bovenop van een beroemd cho
coladehuis voor mij mee.
Deze aardige gewoonte van mijn kinderen is waar
schijnlijk door mijzelf geïnitieerd in de jaren waar
in ik zelf nogal eens op reis was. We hadden Schip
hol nog niet betreden of we begonnen al met het
bedenken wat we moesten kopen om de wachten
de kinderschaar bij terugkomst blij te maken. En
voor mijn kleinkinderen koop ik nog steeds de
meest exotische T-shirts met rare opschriften,
Amerikaanse petten met initialen van mij geheel
onbekende sportclubs, enfin... tassen vol met spul
waarvan ik denk dat ze er diep gelukkig van zullen
worden.
Die gewoonte keert zich nu naar mij uit in dat lief
devolle, kleverige, oneetbare of heerlijke snoep dat
mijn trouw nageslacht van de verre tochten voor
mij meesleept!
