'Maar het mocht niet' in in ac *Ventet uut vmhaal wet uca jeuyd 012.84 Als een dier opgeknapt is, moet-ie zo snel mogelijk weg PZC zaterdag 27 september 2008 00 O O fM 00 in fN. CC O u N a. oo o O fNI i 00 fN. o in cm U N CL 00 O O CM e 00 in fN V» 01 O (S tj KI 00 O O «M i 00 m N m oo o o CM I 00 in r-» SC O m (M (j KJ 00 O O cm 00 in r-N Wie oud wordt, heeft veel te vertellen. Dat geldt ook voor Dina Sinke. Ze werd 99 jaar geleden geboren in Vlissingen. Ze haalt graag wat herinneringen aan haar jeugd op. door Carla van de Merbel Dina Sinke trouwde toen ze 24 jaar oud was met Mari- nus de Bruijne, ook uit Vlis singen. Het paar verliet Zee land vanwege het werk van Marinus. Hij was administrateur. Voor zijn laat ste baan - financieel adjunct-directeur bij de PZEM in Middelburg - kwamen ze terug naar Zeeland. Ze kregen zes kinderen. Marinus is inmiddels overle den. Dina woont nu in Middelburg. „Ik ben geboren op 10 juli 1909 in Vlis singen, in de Oranjestraat, tegenover de Oranjemolen, bij de dijk. Op die dijk heb ik veel gespeeld. Ik heb één broer. Mijn ouders kwamen uit Middelburg. Mijn vader was eerst opzichter in de bouw, maar werd later amanuensis op de hbs in de Paul Krügerstraat. Hij moest de scheikundeleraar helpen met de proeven. Hij is nog naar Leiden ge weest om een cursus daarvoor te doen. Later werd hij conciërge-amanuensis. We zijn ook verhuisd naar de Paul Krü gerstraat. Van de Eerste Wereldoorlog heb ik wei nig gemerkt. We konden wel vanuit een raam in ons huis de vliegtuigen bo ven België zien. We hadden ook Bel gische vluchtelingen in huis. Die waren er meer in de stad. Na de oorlog is er een jaar een Hongaars meisje bij ons ge weest. Ze heette Jolan Sabo. Ik was toen vijftien en zij was acht. Het was een bijdehante, leuke meid. Ze voelde zich snel thuis bij ons. Ze was als een zusje voor me. Ik hield veel van dat kind en had haar graag bij ons gehou den. Maar ze moest terug. Omdat ze in Hongarije nog familie had, vonden m'n ouders dat beter. Ze is met het laatste transport terug gegaan. Dat was op een zaterdag. Ik moest naar school en ik wist dat ze weg zou zijn als ik terug kwam. Ik heb daar veel verdriet van ge had. Later kregen we nog brieven van haar. Er is ook nog een meisje uit We nen bij ons geweest. Zij was twaalf en kon al goed werken. Ik mocht haar niet zo. Zij hielp graag in huis, ik niet. Ik moest van mijn moeder een voorbeeld aan haar nemen. Ik had een strenge moeder, een goeie moeder, maar een strenge. Ik moest veel helpen thuis. Ik had een hekel aan huishoudelijk werk, ik kon dat ook niet. Iemand die zoiets niet graag doet, moet eigenlijk anders aangepakt wor den. Mijn moeder had het idee: ik heb één dochter en die moet zó zijn. Ja, daar had ik wel eens een minderwaar digheidsgevoel door. Als ik op vrijdagmiddag uit school kwam, moest ik de roetjes van de trap poetsen met koperpoets. Als ik dan klaar was, kreeg ik een schone schort en moest ik leverworst halen. Dat was dan wel weer leuk. Op zaterdag moest ik, als ik uit school kwam, de ramen wassen. Daarna mocht ik bolussen ha len. Die vond ik heerlijk. Ik had prachtig lang haar, maar daar mocht ik nooit te groos over zijn. Op een gegeven moment wou ik dat haar er wel af. Met een vriendin ging ik naar de kapper in de Walstraat. Die knipte mijn prachtige blonde, dikke vlecht er af. fk kreeg het haar mee in een zakje. 'Heb je dat gezien, Dina Sinke heeft d'r haar laten afknippen', zeiden ze alle maal op school. Ik kreeg er spijt van. Maar ik had de vlecht nog en die heb ik er met spelden weer aan gezet. Dat heb ik een hele tijd gedaan, tot m'n haar weer gegroeid was. Omdat mijn vader op de hbs werkte, moest ik daar na de lagere school ook naar toe. Mijn vriendinnen gingen naar de mulo en ik wilde met hen mee. Maar ik moest naar de hbs. Dat was niks. Na een jaar mocht ik toch naar de mulo. Daarna ben ik naar de kweek school in Middelburg gegaan. Ik was goed in talen. Ik had na de kweek school graag een cursus Duits willen doen, maar dat mocht niet van mijn va der. Ik moest eerst mijn akte handwer ken halen. Maar ik was niet goed in handwerken, ik werd daar zenuwachtig van. Ik wou zo graag verder met Duits, ik kón het, maar het mocht niet. Dat doet wat met je hoor. Toen ik klaar was op de kweekschool, was het moeilijk om werk te vinden. Het was crisistijd en er waren te weinig banen. Maar ik heb toch een baantje ge kregen op de christelijke school in de Kasteelstraat in Vlissingen. De hoofdon derwijzer van die school was vaak ziek en vroeg mij te komen helpen. Ik kreeg er 25 gulden in de maand voor. Het werk op de school stopte en ik ben toen naar Utrecht gegaan om in de ver pleging te werken. Dat was in een zie kenhuis voor de elite, in een herenhuis op de Maliebaan. Ik had bijna geen vrije dagen, maar ik vond dat zelf niet zo erg. Ik had het er goed. Ik kreeg daar de waardering die ik thuis niet kreeg. Maar ik moest van mijn ouders weer weg uit Utrecht. Ze vonden dat ik er slecht be handeld werd, omdat ik nooit vrij was. Ik had daar graag willen blijven, maar het mocht niet. Ik moest weer naar huis. Ik weet nog dat ik thuis kwam en dat m'n moeder een appel aan het bak ken was. Gek hè, dat je zoiets onthoudt. Ik ben toen in het Gasthuis in Middel burg gaan werken, ook in de verple ging. Dat ging goed. Maar korte tijd la ter kon ik gaan werken in ziekenhuis Bethesda in Vlissingen en ben ik overge stapt. Daa heb ik veel spijt van gehad. Ik kon helemaal niet met de directrice van Bethesda overweg. Ik kan daar nog kwaad over worden. Je kan wel veel ver geven, maar niet vergeten. Ik was toen 24. Toen ben ik getrouwd. Ik was blij dat ik uit Vlissingen weg kon. Het is zo leuk om dit allemaal weer te vertellen. Ik kan achteraf goed zeggen 'dat was goed' en 'dat was niet goed'. Twee dingen zijn me duidelijk bijgeble ven. Dat ik zo'n hekel had aan die direc trice en dat ik dat Hongaarse meisje zo graag bij ons had gehouden. Ik ben mis schien eigenwijs.. Daar kan ik niets aan doen, zo ben ik nu eenmaal. Ja, en dan word je zo oud..." Heeft u een Zeeuws verhaal? Vertel het de PZC. Via uwverhaal@pzc.nl of Postbus 31, 4460 AA Goes of 0113-315663 (Jan van Damme). Zie voor eerdere afleveringen: www.pzc.nl. Stichting 'PZC Middelburg helpt' Rekeningnummer: 40.26.67.794 door Carla van de Merbel De open dag bij De Mikke, vori ge week zaterdag, is een groot succes geweest. Er kwamen ruim vierhonderd mensen kijken bij de vogel- en zoogdieropvang in Middel burg, die ook nog haar 25-jarig bestaan vierde. „Het was superleuk", vertelt Coby Lou- werse, beheerder en motor van De Mik ke. „Het was zeer geslaagd en heel gezel lig. De mensen waren erg geïnteres seerd, er waren leuke activiteiten en het was ook nog mooi weer. Iedereen kwam ook alleen voor ons, voor De Mikke. Er waren nu eens geen andere kraampjes." Vanwege de open dag is een aantal die- I ren wat langer bij De Mikke gebleven. Dina Sinke (rechts) met haar klas op de christelijke lagere school in de Kasteelstraat in Vlissingen, circa 1930. Daarom was het afgelopen week extra druk met vrijlatingen. „Voor veel die ren kwam deze week het moment om in vrijheid verder te leven. Alles wat los kan, gaat nu los", zegt Louwerse. „Twee kerkuiltjes, drie steenuiltjes, eenden, merels... Als een dier opgeknapt is, moet-ie zo snel mogelijk weg." Vóór de open dag zijn al wel konijnen en egels vrijgelaten. „Omdat het toen mooi, droog weer was. Zo kregen ze de kans een droge slaapplaats te vinden." Het stinkdier zit nog steeds bij De Mik ke. „Helaas wel ja", zegt Louwerse. „De eigenaar wil 'm blijkbaar niet terug. Of hij weet niet dat-ie hier zit, maar dat lijkt me sterk. Het heeft in de krant ge staan en misschien heeft-ie dat niet ge zien, maar dan ga je toch bellen als je iets kwijt bent." Aanstaande maandag is het stinkdier twee weken bij De Mikke. Hij was door een fietser gevonden op de boulevard in Vlissingen en 's nachts naar Coby Louwerse gebracht. Het stinkdier mag nu nog een week blijven in De Mikke. Als zijn eigenaar dan nog niet is komen opdagen, moet het beest naar een andere opvang. Dieren gaan en dieren komen. Terwijl de vogels deze week werden losgelaten, zijn andere beesten weer bij De Mikke gebracht. Onder hen zijn aardig wat egeltjes. Louwerse: „Ja, dat is laat. Normaal zijn er begin juli veel jonge I egels. Het kan zijn dat er veel tweede nestjes zijn, het kan ook zijn dat veel egels pas laat dit jaar hun eerste nestje j hebben gemaakt. Maar ja, wat is nor- j maal tegenwoordig, nu het klimaat ver- i andert." j Veel jonge egels worden verzwakt bij i De Mikke binnengebracht. „Dat komt omdat ze heel veel teken hebben. Die j zuigen bloed, dus dan verzwakt zo'n i beestje." En dat egels last hebben van veel teken komt weer omdat er steeds meer teken in de natuur voorkomen. Ook al weer een gevolg van de opwar- ming van de aarde.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2008 | | pagina 104