'Maar het mocht niet'
in
in
ac
*Ventet uut
vmhaal wet
uca jeuyd
012.84
Als een dier
opgeknapt is,
moet-ie zo snel
mogelijk weg
PZC zaterdag 27 september 2008
00
O
O
fM
00
in
fN.
CC
O
u
N
a.
oo
o
O
fNI
i
00
fN.
o
in
cm
U
N
CL
00
O
O
CM
e
00
in
fN
V»
01
O
(S
tj
KI
00
O
O
«M
i
00
m
N
m
oo
o
o
CM
I
00
in
r-»
SC
O
m
(M
(j
KJ
00
O
O
cm
00
in
r-N
Wie oud wordt, heeft veel te
vertellen. Dat geldt ook voor
Dina Sinke. Ze werd 99 jaar
geleden geboren in Vlissingen.
Ze haalt graag wat herinneringen
aan haar jeugd op.
door Carla van de Merbel
Dina Sinke trouwde toen ze
24 jaar oud was met Mari-
nus de Bruijne, ook uit Vlis
singen. Het paar verliet Zee
land vanwege het werk van Marinus.
Hij was administrateur. Voor zijn laat
ste baan - financieel adjunct-directeur
bij de PZEM in Middelburg - kwamen
ze terug naar Zeeland. Ze kregen zes
kinderen. Marinus is inmiddels overle
den. Dina woont nu in Middelburg.
„Ik ben geboren op 10 juli 1909 in Vlis
singen, in de Oranjestraat, tegenover de
Oranjemolen, bij de dijk. Op die dijk
heb ik veel gespeeld. Ik heb één broer.
Mijn ouders kwamen uit Middelburg.
Mijn vader was eerst opzichter in de
bouw, maar werd later amanuensis op
de hbs in de Paul Krügerstraat. Hij
moest de scheikundeleraar helpen met
de proeven. Hij is nog naar Leiden ge
weest om een cursus daarvoor te doen.
Later werd hij conciërge-amanuensis.
We zijn ook verhuisd naar de Paul Krü
gerstraat.
Van de Eerste Wereldoorlog heb ik wei
nig gemerkt. We konden wel vanuit
een raam in ons huis de vliegtuigen bo
ven België zien. We hadden ook Bel
gische vluchtelingen in huis. Die waren
er meer in de stad. Na de oorlog is er
een jaar een Hongaars meisje bij ons ge
weest. Ze heette Jolan Sabo. Ik was
toen vijftien en zij was acht. Het was
een bijdehante, leuke meid. Ze voelde
zich snel thuis bij ons. Ze was als een
zusje voor me. Ik hield veel van dat
kind en had haar graag bij ons gehou
den. Maar ze moest terug. Omdat ze in
Hongarije nog familie had, vonden m'n
ouders dat beter. Ze is met het laatste
transport terug gegaan. Dat was op een
zaterdag. Ik moest naar school en ik
wist dat ze weg zou zijn als ik terug
kwam. Ik heb daar veel verdriet van ge
had. Later kregen we nog brieven van
haar. Er is ook nog een meisje uit We
nen bij ons geweest. Zij was twaalf en
kon al goed werken. Ik mocht haar niet
zo. Zij hielp graag in huis, ik niet. Ik
moest van mijn moeder een voorbeeld
aan haar nemen.
Ik had een strenge moeder, een goeie
moeder, maar een strenge. Ik moest
veel helpen thuis. Ik had een hekel aan
huishoudelijk werk, ik kon dat ook
niet. Iemand die zoiets niet graag doet,
moet eigenlijk anders aangepakt wor
den. Mijn moeder had het idee: ik heb
één dochter en die moet zó zijn. Ja,
daar had ik wel eens een minderwaar
digheidsgevoel door.
Als ik op vrijdagmiddag uit school
kwam, moest ik de roetjes van de trap
poetsen met koperpoets. Als ik dan
klaar was, kreeg ik een schone schort
en moest ik leverworst halen. Dat was
dan wel weer leuk. Op zaterdag moest
ik, als ik uit school kwam, de ramen
wassen. Daarna mocht ik bolussen ha
len. Die vond ik heerlijk.
Ik had prachtig lang haar, maar daar
mocht ik nooit te groos over zijn. Op
een gegeven moment wou ik dat haar
er wel af. Met een vriendin ging ik naar
de kapper in de Walstraat. Die knipte
mijn prachtige blonde, dikke vlecht er
af. fk kreeg het haar mee in een zakje.
'Heb je dat gezien, Dina Sinke heeft d'r
haar laten afknippen', zeiden ze alle
maal op school. Ik kreeg er spijt van.
Maar ik had de vlecht nog en die heb ik
er met spelden weer aan gezet. Dat heb
ik een hele tijd gedaan, tot m'n haar
weer gegroeid was.
Omdat mijn vader op de hbs werkte,
moest ik daar na de lagere school ook
naar toe. Mijn vriendinnen gingen naar
de mulo en ik wilde met hen mee.
Maar ik moest naar de hbs. Dat was
niks. Na een jaar mocht ik toch naar de
mulo. Daarna ben ik naar de kweek
school in Middelburg gegaan. Ik was
goed in talen. Ik had na de kweek
school graag een cursus Duits willen
doen, maar dat mocht niet van mijn va
der. Ik moest eerst mijn akte handwer
ken halen. Maar ik was niet goed in
handwerken, ik werd daar zenuwachtig
van. Ik wou zo graag verder met Duits,
ik kón het, maar het mocht niet. Dat
doet wat met je hoor.
Toen ik klaar was op de kweekschool,
was het moeilijk om werk te vinden.
Het was crisistijd en er waren te weinig
banen. Maar ik heb toch een baantje ge
kregen op de christelijke school in de
Kasteelstraat in Vlissingen. De hoofdon
derwijzer van die school was vaak ziek
en vroeg mij te komen helpen. Ik kreeg
er 25 gulden in de maand voor.
Het werk op de school stopte en ik ben
toen naar Utrecht gegaan om in de ver
pleging te werken. Dat was in een zie
kenhuis voor de elite, in een herenhuis
op de Maliebaan. Ik had bijna geen vrije
dagen, maar ik vond dat zelf niet zo
erg. Ik had het er goed. Ik kreeg daar de
waardering die ik thuis niet kreeg. Maar
ik moest van mijn ouders weer weg uit
Utrecht. Ze vonden dat ik er slecht be
handeld werd, omdat ik nooit vrij was.
Ik had daar graag willen blijven, maar
het mocht niet. Ik moest weer naar
huis. Ik weet nog dat ik thuis kwam en
dat m'n moeder een appel aan het bak
ken was. Gek hè, dat je zoiets onthoudt.
Ik ben toen in het Gasthuis in Middel
burg gaan werken, ook in de verple
ging. Dat ging goed. Maar korte tijd la
ter kon ik gaan werken in ziekenhuis
Bethesda in Vlissingen en ben ik overge
stapt. Daa heb ik veel spijt van gehad.
Ik kon helemaal niet met de directrice
van Bethesda overweg. Ik kan daar nog
kwaad over worden. Je kan wel veel ver
geven, maar niet vergeten. Ik was toen
24. Toen ben ik getrouwd. Ik was blij
dat ik uit Vlissingen weg kon.
Het is zo leuk om dit allemaal weer te
vertellen. Ik kan achteraf goed zeggen
'dat was goed' en 'dat was niet goed'.
Twee dingen zijn me duidelijk bijgeble
ven. Dat ik zo'n hekel had aan die direc
trice en dat ik dat Hongaarse meisje zo
graag bij ons had gehouden. Ik ben mis
schien eigenwijs.. Daar kan ik niets aan
doen, zo ben ik nu eenmaal. Ja, en dan
word je zo oud..."
Heeft u een Zeeuws verhaal? Vertel het de
PZC. Via uwverhaal@pzc.nl of Postbus 31,
4460 AA Goes of 0113-315663 (Jan van
Damme). Zie voor eerdere afleveringen:
www.pzc.nl.
Stichting 'PZC Middelburg helpt'
Rekeningnummer: 40.26.67.794
door Carla van de Merbel
De open dag bij De Mikke, vori
ge week zaterdag, is een groot
succes geweest. Er kwamen
ruim vierhonderd mensen kijken bij de
vogel- en zoogdieropvang in Middel
burg, die ook nog haar 25-jarig bestaan
vierde.
„Het was superleuk", vertelt Coby Lou-
werse, beheerder en motor van De Mik
ke. „Het was zeer geslaagd en heel gezel
lig. De mensen waren erg geïnteres
seerd, er waren leuke activiteiten en het
was ook nog mooi weer. Iedereen
kwam ook alleen voor ons, voor De
Mikke. Er waren nu eens geen andere
kraampjes."
Vanwege de open dag is een aantal die-
I ren wat langer bij De Mikke gebleven.
Dina Sinke (rechts) met haar klas op de christelijke lagere school in de Kasteelstraat in Vlissingen, circa 1930.
Daarom was het afgelopen week extra
druk met vrijlatingen. „Voor veel die
ren kwam deze week het moment om
in vrijheid verder te leven. Alles wat los
kan, gaat nu los", zegt Louwerse. „Twee
kerkuiltjes, drie steenuiltjes, eenden,
merels... Als een dier opgeknapt is,
moet-ie zo snel mogelijk weg."
Vóór de open dag zijn al wel konijnen
en egels vrijgelaten. „Omdat het toen
mooi, droog weer was. Zo kregen ze de
kans een droge slaapplaats te vinden."
Het stinkdier zit nog steeds bij De Mik
ke. „Helaas wel ja", zegt Louwerse. „De
eigenaar wil 'm blijkbaar niet terug. Of
hij weet niet dat-ie hier zit, maar dat
lijkt me sterk. Het heeft in de krant ge
staan en misschien heeft-ie dat niet ge
zien, maar dan ga je toch bellen als je
iets kwijt bent." Aanstaande maandag is
het stinkdier twee weken bij De Mikke.
Hij was door een fietser gevonden op
de boulevard in Vlissingen en 's nachts
naar Coby Louwerse gebracht. Het
stinkdier mag nu nog een week blijven
in De Mikke. Als zijn eigenaar dan nog
niet is komen opdagen, moet het beest
naar een andere opvang.
Dieren gaan en dieren komen. Terwijl
de vogels deze week werden losgelaten,
zijn andere beesten weer bij De Mikke
gebracht. Onder hen zijn aardig wat
egeltjes. Louwerse: „Ja, dat is laat.
Normaal zijn er begin juli veel jonge
I egels. Het kan zijn dat er veel tweede
nestjes zijn, het kan ook zijn dat veel
egels pas laat dit jaar hun eerste nestje
j hebben gemaakt. Maar ja, wat is nor-
j maal tegenwoordig, nu het klimaat ver-
i andert."
j Veel jonge egels worden verzwakt bij
i De Mikke binnengebracht. „Dat komt
omdat ze heel veel teken hebben. Die
j zuigen bloed, dus dan verzwakt zo'n
i beestje." En dat egels last hebben van
veel teken komt weer omdat er steeds
meer teken in de natuur voorkomen.
Ook al weer een gevolg van de opwar-
ming van de aarde.