Buitengebied
Nieuwe raadkaart
Op zoek naar de echte kaai
Ik lag op de grond en mijn paard was al weg
PZC Zaterdag 6 september 2008 1 9
Vanaf vandaag een nieuwe serie kaarten uit de collectie van Hans Lin-
denbergh. De komende zes weken spelen bruggen een hoofdrol in de af
beeldingen. De gebruikelijke vraag blijft natuurlijk: in welke plaats is de
ze foto genomen. Nadere bijzonderheden over de situatie toen en nu
zijn van harte welkom.
Oplossingen kunnen tot en met donderdag li september gestuurd wor
den naar: Redactie PZC Buitengebied, postbus 31, 4460 AA Goes; fax:
0113 - 315669; e-mail: redactie@pzc.nl. Onder de inzenders van en goede
oplossing worden drie waardebonnen verloot.
heer van der Weel had een advoca
tenkantoor en was na de bevrij
ding van Middelburg in 1944 waar
nemend burgemeester. Verderop
staat de woning van de familie
Jeronimus. Albert Jeronimus, eige
naar van verschillende graanpak-
huizen, was ook lid van de ge
meenteraad, aanvankelijk voor de
'bezuinigingspartij', later de WD.
P. Baan uit Middelburg schrijft:
„achter de bomen aan de water
kant was het tijdens de Tweede
Wereldoorlog volgebouwd met
houten noodwinkels en horecaza
ken". G. den Hollander vraagt of
de man op de kar molenaar G.
Nijpjes is, terwijl P. Rotte denkt
dat de man misschien Van Wallen
burg heet.
P. Verhage uit Goes tot slot: „Het
is Middelburg, dat kan niet mis
sen, 'k zag 't van un eintje. Zo
puur Walchers als het maar kan;
de man met kar, de klederdracht,
de wagen en de aanspanning van
het paard!"
De waardebonnen gaan naar: W.
Danielse, Middelburg; M. Jacobse,
Middelburg; W. Koster, Vlissingen
Kees Baan uit Middelburg schrijft:
„Mijn grootvader kocht het hoek
pand begin 20ste eeuw en vestigde
er zijn kruidenierswinkel. Num
mer 1 was de winkeldeur, num
mer 3 de bovenwoning. Duidelijk
is te zien dat het tweede kleinere
pand geen eigen voordeur heeft,
maar dat deze als een soort twee
lingdeur in het hoekpand zit. Tot
na de tweede helft van de 20ste
eeuw hebben mijn oom en neef
de winkel voortgezet. Na de bevrij
ding hebben wij, vader, moeder
en vier broers, enige tijd in de bo
venwoning gewoond. I3eide pan
den zijn nu samengetrokken en de
enige ingang draagt de nummers 1,
3, en 5".
Ook W. G. Koster uit Vlissingen
ziet de Londensekaai: „na de man
op de kar zit het pand van Boone,
handelaar in bouwmaterialen, met
magazijnen aan de overkant op de
Korendijk. Daar zit nu de firma
Van Westen. Het pand van de fa
milie Boone heeft een poort naar
de Sint Barbaragang. Op dit deel
van de Londensekaai woonde ook
de familie A. J. van der Weel. De
door Annemarie Zevenbergen
De raadkaart van afgelopen
week bleek lastig, omdat
de foto, waarop Rouaan-
sche Kaai staat, in de
ogen van de meeste inzenders de
Londensekaai toont. Vaste inzen
der C. F. Stevense ging zo ver dat
hij op de fiets ter plaatse diep
gaand onderzoek instelde en zich
door de beeldbank van het
Zeeuws Documentatiecentrum
heenwerkte om de kaart te vin
den. Hij schrijft; „de Londensekaai
gaat ongeveer halverwege de foto,
ter hoogte van de Nieuwstraat,
over in de Bierkaai om dan na de
Bellinkstraat verder te gaan onder
de naam Rouaansekaai. Drie
kaaien op één kaart dus".
Stevense: „De Londensekaai dankt
zijn naam aan de vele buitenland
se handelsbetrekkingen die Middel
burg in de 16e eeuw met verschil
lende landen onderhield. Zo was
de Londensekaai de aanlegplaats
van Engelse schepen en de
Rouaansekaai verwijst naar Franse
schepen met wijn".
De PZC volgt in Buitengebied wekelijks
een echte ringrijfamilie: het gezin
Langebeeke uit Middelburg.
De familie rijdt bij de afdeling Gapinge.
door Nadia Berkelder
Ie-ie-ie-ie!, piept Katinka als een ander
paard in de box haar kont raakt. Het klei
ne witte ponytje van Cornell Langebeeke
bijt de grote trekpaarden soms letterlijk
van zich af. De Langebeeke's grinniken. Zo
kennen ze Katinka. In de baan is het paardje
een stuk minder fel. Katinka's galop lijkt wel
in slowmotion te gaan. Haar hoge leeftijd, 26
jaar, heeft daar niets mee te maken, zegt Cor
nell. Dit is gewoon de manier waarop ze
loopt en dat is altijd al zo geweest. Voor het
ringen steken is het trage tempo niet lastig.
„Ik kan erop vertrouwen dat ze doorloopt,
en dat is het belangrijkste."
Vandaag is de dag dat Kees senior, de vader
van Cornell en Kees Langebeeke zijn enige
wedstrijd in het jaar rijdt. „Met het rijden
gaat het goed", lacht hij. „Met het ringsteken
niet zo. Maar of ik nou twintig, vijftien of
acht ringen heb, ik doe nog mee." Zoon Kees
is blij dat het goed gaat. Vorig jaar is zijn va
der nog van Isolde, het trekpaard van de fami
lie, gevallen. Dit jaar rijdt hij op Emily, een
pony die speciaal voor hem is geselecteerd op
haar makkelijke karakter.
Ook Emily is geen hardloper van nature.
Kees senior moedigt haar fanatiek aan in het
begin van de baan. Echt helpen doet het niet.
De pony zet zich wel in beweging, maar suk
kelt onder de ring door, nét in galop: raak.
Zoon Kees heeft minder moeite met snel
heid. Isolde heeft er, na een wat traag begin
van de dag, zin in. Braaf galoppeert ze over
het zand. Om meteen daarna- gezellig naast
Katinka - weer een dutje te doen.
Pony's kunnen tot op hoge leeftijd mee. „Zo
lang ze niks mankeert, blijf ik met haar rij
den", zegt Cornell. „Maar als het niet meer
gaat, weet ik niet of ik zelf nog wel doorga
met ringrijden." Op een trekpaard rijden, wil
ze in ieder geval niet. „Ik heb drie of vier
keer een spier in mijn lies gescheurd, ook
een keer toen ik op de vorige Belg van Kees
reed. Ik rij nooit meer op een trekpaard. Als
je rechtop blijft zitten heb je nergens last
van, ook niet zonder zadel, maar met ringrij
den moet je helemaal scheef hangen. En bles
sures kan ik niet gebruiken, met mijn werk
op de manege." Liesblessures komen veel
voor bij ringrijders. Valpartijen zijn zeldza
mer. „Ik ben één keer gevallen", zegt Kees ju
nior. „Dat was in Groningen. Ik had een
zweepje met zo'n kwastje eraan. Dat kwastje
draaide zich om het touw van de baan en zat
vast. Ik ging er hééél langzaam af Ik lag op
de grond en mijn paard was al weg. Ik heb
die dag nog wel gewonnen, want ik mocht
die beurt over doen." Het Langebeeke trio is
weer aan de beurt. Kees helpt zijn vader op
Emily. Soepel zwaait Langebeeke senior zijn
been over Emily heen. Cornell gaat eerst.
Raak. Kees senior volgt. Helaas. Dan zet Isol
de de sokken er weer in. Het zand stuift op.
De lans raakt de bus. „Hè mis!", roept Kees.
