Wel regels, geen geld
Briki was ons idool
Jeroen moet een tussensprintje bekopen
o
N
I
00
in
N
00
O
rsi
00
in
PZC zaterdag 30 augustus 2008
De Mikke kreeg afgelopen
donderdag bezoek van een
delegatie van de Partij voor de
Dieren, waaronder Tweede
Kamerlid Esther Ouwehand.
Beheerster Coby Louwerse wist
haar wel wat mee terug te geven
naar Den Haag.
door Carla van de Merbel
Neem bijvoorbeeld het vergun
ningenprobleem. Aan het
eind van het jaar lopen de
vergunningen voor alle 150
centra die dieren opvangen af. Louwer
se: „Het ministerie vindt dat bijvoor
beeld vogels die ziek, gewond of krakke
mikkig zijn, in de natuur moeten dood
gaan. Daar zijn wij het niet mee eens.
Negentig procent van de dieren die hier
worden gebracht, zijn gewond geraakt
door toedoen van de mens. Daarom
zijn we verplicht hulp te bieden. Trou
wens, als je iets veroorzaakt, handel je
het toch af? Wij maken er een pestzooi
van in de natuur, dan moet je de proble
men ook proberen fatsoenlijk op te los
sen."
Opvangcentra krijgen een nieuwe ver
gunning van het ministerie van Land
bouw, Natuurbeheer en Voedselkwali
teit als ze voldoen aan een groot aantal
strenge regels. De Mikke heeft al een
keuring ondergaan en is goedgekeurd.
Louwerse: „Wij zullen wel weer een
nieuwe vergunning krijgen, daar ben ik
niet bang voor. Maar niet elk asiel kan
aan die eisen voldoen, dus er gaan er
een heleboel weg. Probleem voor ons is
dat het ministerie allerlei regels stelt,
maar geen geld geeft om daaraan te
kunnen voldoen. Je krijgt dan het ge
voel dat je wordt tegengewerkt." En het
is goed hoor, vindt Louwerse, dat De
Mikke is aangewezen als één van de vijf
kustasiels in Nederland (gespecialiseerd
in het schoonmaken van olievogels),
maar ook daar is geen extra geld voor
gekomen.
Kamerlid Esther Ouwehand van de Par-
j Stichting 'PZC Middelburg helpt'
Rekeningnummer: 40.26.67.794
tij voor de Dieren moet het probleem
van 'wel regels, geen geld' maar eens
aankaarten in Den Haag, vindt Louwer
se. Volgens Rob Ossewaarde, die na
mens de Werkgroep Zeeland van de
Partij voor de Dieren deel uitmaakte
van de bezoekende delegatie, zal ze dat
zeker doen. „Het ministerie van LNV
maakt wel de regels, maar stelt geen
geld beschikbaar. Ze kan de minister
vragen daarin bij te dragen. De mens is
misschien wel voor 95 procent schuldig
aan slachtoffers onder dieren, door ver
vuiling, netten, auto's en jacht. De
mens heeft de plicht die dieren te ver
zorgen of uit hun lijden te verlossen."
00
O
<~N$
0O
tn
Jan Hoste was 11 jaar, toen in
juni 1944 een Marokkaanse
krijgsgevangene bij hen op de
boerderij bij Nieuwvliet
onderdook. Briki - zo heette hij -
werd snel ontdekt.
00
O
O
fS
R
00
in
r-.
Wij woonden in de oorlog
op een kleine boerderij
aan de Mettenijedijk in
Nieuwvliet Ons gezin be
stond uit vader, moeder en vijf kinde
ren. We hadden in de oorlogstijd vaak
Duitse soldaten op het erf en in de
schuur. Ook hadden we geregeld een
soldaat ingekwartierd in ons huis. Wij,
de kinderen vonden het eigenlijk best
een spannende tijd. We wisten ook pre
cies welke soldaat te vertrouwen was
en welke niet.
De Duitsers hadden in juni 1944 ook
een gevangenkamp ingericht voor Ma
rokkaanse gevangenen. Het bestond uit
een grote barak achter de schuur van
David Luteijn. Een stevige afrastering er
omheen zorgde er voor dat de Marokka
nen, en kennelijk ook een Algerijn, niet
konden ontsnappen. 'Het Marokkanen-
kamp' noemde iedereen het. Wij, de
kinderen uit de buurt, konden achter
langs de huizen bij het kamp komen en
via de afrastering met deze mannen
'praten'. Briki was ons idool. Hij was al
tijd vriendelijk en maakte grapjes tegen
ons. Het probleem daarbij was dat we
hem niet zo goed konden verstaan. Bri
ki liep vaak onder bewaking en in gezel
schap van de andere Marokkanen uit
het kamp langs ons huis (tegenwoordig
boekhandel Pallieter). De mannen wa
ren dan op weg naar hun werk voor de
Duitsers. Briki trok gekke gezichten als
hij ons zag en was altijd jolig. Maar aan
die joligheid kwam een einde toen het
hele kamp in september 1944 ontruimd
werd. De gevangenen en hun bewakers
marcheerden af. Richting het front?
We wisten het niet. Wat we wel merk
ten was dat er een paar gevangenen ont
snapt waren. Mijn vader trof Briki aan
in het kippenhok. Hij had daar even on
derdak gevonden.
Briki heette voluit Said Briki. We gaven
hem te eten. Kort daarop kwam er tot
onze schrik weer een hele horde Duitse
soldaten langs. Ze installeerden zich op
het erf en in de schuur. Snel werd Briki
op het kleine zoldertje van het washok
gestopt. Het was gevaarlijk om dat te
doen, maar dat leek de veiligste plek.
De verstekeling werd snel ontdekt.
Toen had je de poppen aan het dansen!
Briki werd ruw naar beneden gehaald.
Ik zie hem nog staan, letterlijk met zijn
rug tegen de muur. Het fouilleren ge
beurde niet zachtzinnig. Kledingstuk
ken werden van zijn lijf gerukt. De hak
ken werden van zijn schoenen gesne
den. Er zou een briefje in kunnen zit
ten! Was hij misschien een spion of
een verzetsman? Zijn grote angstige
ogen zie ik nog voor me. Ik kreeg een
seintje dat ik maar beter weg kon gaan.
De boerderij van de familie Hoste bij Nieuwvliet, gefotografeerd in 1949. Met
een achter het woonhuis is het pannen dak te zien van het washok.
Briki werd afgevoerd. Mijn vader was al
gevlucht. Via een zijraampje was hij
ontsnapt. Mijn moeder zag ik kort daar
op met haar rug tegen de schuur staan.
Een Duitse officier stond met getrok
ken pistool tegenover haar. 'Wo ist
dein Mann?', schreeuwde hij. Ze kromp
in elkaar. 'Ik weet het nie, ik weet het
nie', hoorde ik haar klagelijk zeggen. Ik
was toen 11 jaar. Die gebeurtenis ver
geet ik nooit meer. De man liet haar uit
eindelijk toch met rust. Mijn ouders wa
ren achteraf heel dankbaar dat we het
allemaal overleefd hadden. Maar de
vraag blijft: wat zal er verder met die jo
lige Briki gebeurd zijn? We zullen er
wel nooit antwoord op krijgen.
Heeft u een Zeeuws verhaal? Vertel het de
PZC. Via uwverhaal@pzc.nl of Postbus 31,
4460 AA Goes, of 0113 315663 (Jan van
Damme). Zie ook www.pzc.nl
00
o
O
n
00
UI
N
Jeroen van Gastel (35) herstelt van lymfe
klierkanker. Hij wil de honderdkilome
ter-tocht van de Ride for the Roses volma
ken. De PZC volgt Jeroen in de aanloop
naar zondag 31 augustus, morgen dus.
door Harmen van der Werf
Met z'n tienen vertrekken we
zondagmiddag, een week
voor The Ride, vanaf het huis
van Jeroen van Gastel in het nieuwe
Kloetinge. Kees Moens, zwager van
Jeroen, zet er direct een flink tempo in.
's-Gravenpolder is het eer
ste doel, verder langs de
Westerschelde en Borsse-
le, naar Arnemuiden en
terug naar Kloetinge langs
het Veerse Meer. Met
wind tegen blijft Jeroen
in de buurt van Oudelan-
de achter, maar bij Driewegen trekt hij
opeens een tussensprintje. Hij moet het
bekopen. Voorbij de kerncentrale heeft
hij de geest weer te pakken. Langs het
Veerse Meer is het ieder voor zich, tot
een tussenstop bij Wol-
phaartsdijk. „Nog een rond
je?", grapt Jeroen zijn ver
moeidheid weg. Thuis in
Kloetinge klokt de fietscom
puter 76,50 kilometer met
een gemiddelde van 29,9.
Wordt The Ride een eitje?
Jeroen weet het nog niet zeker. Vanaf
woensdag houdt hij rust. The Ride is
voor hem de afsluiting van een zwart
jaar. „Ik wil vlak voor The Ride niet val
len of een spiertje scheuren."
Jeroen van Gastel
