Spor Roemloos afscheid voor Brentjens een kaaskop in de hitte Maase is Omstreden loper van 53 uit Israël T^ktnS 290 Polsblessure maakt figurant van voormalig olympisch kampioen, Seteng Ayele zat voor de Olympische Spelen vier dagen in de gevangenis. Nederlandse atleet moet 14 minuten toegeven op sterke Keniaan Wanjiru. 26 I Maandag 25 augustus 2008 PZC door Edward Swier PEKING - Het besef dat hij nooit meer op een olympisch toneel zou staan, dat er voor hem geen ereme taal meer geslagen wordt, begon net tot Bart Brentjens door te drin gen. De 39-jarige mountainbiker uit Schaijk werd er wat weemoe dig van, stilletjes. Tot prins Willem-Alexander hem een stevige handdruk gaf. „Ik ben trots. Vier Olympische Spelen, grandioos. En dat goud heb en houd je, dat nemen ze je nooit meer af." Brentjens („Mooi dat u er ook bent") verzoende zich di rect met die gedachte. Hij wist ook dat hij in Peking geen reële kans had om, na het goud van Atlanta en de bronzen plak uit Athene, nogmaals mee te doen om de me dailles. Daarvoor zat hij dit sei zoen te vaak ver van de top. „Er zat hier ook totaal geen power ach ter, het was niks." Dat Brentjens een scheurtje in zijn linkerpols heeft, was helemaal fu nest. Vijf weken terug, aan de voor avond van het NK mountainbike, kwam Brentjens in Oss ten val. „Een heel simpel bochtje, een val van niks." Een kneuzing van de pols oordeelde de renner zelf. „At leten zijn eigenwijs hè." Maar de pijn bleef. Zo goed en zo kwaad als het ging, zette Brentjens zijn olympische voorbereiding voort. Pas bij aankomst in het olympisch dorp liet hij een foto maken. Er blijkt een scheurtje te zitten. Na de Spelen moet hij zes tot acht weken in het gips. Brentjens, die even overwoog niet te starten, had op het Laoshan- complex veel pijn geleden. De ste ken in zijn pols hadden hem voort durend gehinderd. „Het was een heel branderig gevoel. Op een gege ven moment verloor ik in de afda ling zelfs de macht over mijn hele hand. Ja, en dan ga je over de kop." Het veroordeelde hem tot een rol in de achterhoede. Voor hem reden een Turk en een Chi leen, vlak achter Brentjens een Hongkong-chinees. „Dan voel je je niet gelukkig. Misschien deed dat nog wel meer pijn dan die hand." Twee ronden voor het einde werd Brentjens, die zelf al stiekem aan afstappen had gedacht, uit zijn lij den verlost. De jury haalde achter blijvers uit koers, om te voorko men dat de Fransman Julien Absa- lon op weg naar de olympische ti tel gehinderd zou worden. Het was het troosteloze afscheid van de allereerste olympisch kampioen MTB. Zijn zege in Atlanta (1996) betekende destijds veel voor de sport in Nederland, maar twaalf jaar later stond zijn beoogd opvol ger ook aan de kant, Rudi van Houts was net voor Brentjens van het parkoers verwijderd. Van Houts hoopt te groeien naar het ni veau dat zijn grote voorbeeld vroe ger haalde. Brentjens wordt team manager van zijn ploeg, Dolphin. „Ik wil graag wat blijven doen", zei Brentjens, die aangeeft op te zien tegen een écht afscheid. „Ik wil de sport blijven ondersteu nen." Hij denkt bijvoorbeeld aan oplei ding van jeugd. „Er moet veel meer technisch getraind worden." In Zwitserland en Frankrijk weet men exact hoe dat moet, krijgen jonge renners heel veel training in handigheidjes. En stiekem denkt hij erover volgend jaar toch nog het WK marathon te rijden. 'Re creatief, noemt hij dat. „Ik doe in ieder geval geen cross-country meer, dat is topsport en veel te veel stress." [*5 Bart Brentjens kan in de moun- tainbikewedstrijd geen rol van betekenis spelen. De olympisch kampioen van 1996 neemt daar door in stilte afscheid. Bart Brentjens Van Rooij-Vink belandt bij afscheid in het ziekenhuis Elsbeth van Rooij-Vink werd gisteren uit het ziekenhuis ontslagen. k. De Nederlandse mountainbikester moest een nacht ter observatie in het hospitaal doorbrengen, nadat ze zaterdag na afloop van de olympische wedstrijd bevangen raakte door de hitte. „Elsbeth is goed hersteld. Ze is nog wel wat zwakjes, maar dat is niet vreemd een dag na zo'n wedstrijd", meldde NOCNSF-dokter Tjeerd de Vries, die Vink in het ziekenhuis ophaalde. „De grote baas van het zieken huis kwam nog afscheid nemen. Ze is geweldig verzorgd, er was zelfs een vijfgangendiner." Van Rooij-Vink finishte zaterdag als veertiende en stortte vlak voorbij de streep in elkaar. Haar bloedsuikerspiegel bleef schommelen, waarop werd besloten haar naar het ziekenhuis te vervoeren. Kamiel Maase (tweede van rechts) passeert op het Tiananmenplein waar de beeltenis van Mao Zedong prijkt. Mao riep op deze plek in 1949 de Volksrepubliek China uit. foto Olaf Kraak/ANP PEKING - Seteng Ayele was niet de snelste, maar wel de opvallendste marathonloper die gisteren in Pe king over de finish kwam. Met 53 jaar is hij veruit de oudste deelne mer op de marathon. Maar dat is niet alles, de Ethiopiër die voor Is raël uitkomt, zat voor de Spelen vier dagen in de gevangenis. De verhalen over de reden van zijn detentie lopen uiteen. Ayele, die vanaf 1991 in Israël woont, zou twee afeten voor een mooi geldbe drag naar zijn nieuwe land hebben willen smokkelen. Onzin, zegt zijn begeleider in Peking. Zij weet te vertellen dat het een vooropgezet plan was van iemand die niet wil de dat de atleet naar de Spelen zou gaan. Ayele zelf vertelt na zijn ma rathon over een grote, onbekende crimineel waar heel Ethiopië al ja ren naar zoekt. „Hij heeft me er in geluisd, dat heeft hij al bij veel mensen gedaan." Het dossier is ge sloten, zegt zijn begeleidster, hij is onschuldig en gaat vrijuit. Andere bronnen meldden dat hij na de Spelen terug moet voor onder zoek. Hij houdt zelf vol dat hij 46 jaar is, maar de officiële papieren vertel len ook hier een ander verhaal. Hij is van 1955. „Ik voel me nog jong", reageerde de atleet die de mara thon in 2.30.07 uur liep en daar mee 69e werd. Als het aan hem ligt is de 'opa van de marathon' er over vier jaar in Londen ook weer bij. „Ik kan beter dan dit." door Fardau Wagenaar PEKING - Kamiel Maase moet even zitten. „Ik ben kotsmisselijk." Zijn laatste internationale marathon zit erop, dwars door Peking. Hij werd 39e, praten lukt nog niet. „Wa ter?", smeekt hij. Hij krijgt water. Vijf minuten later komen de eer ste woorden voorzichtig over zijn lippen. „Ik had vooraf meer ge hoopt, maar ben blij dat ik doorge zet heb. Ik heb onderweg overwo gen om ermee te kappen, maar dat kon niet. Dit is mijn laatste keer. Ik ben hardlopend het sta dion binnengekomen en niet zwal kend, gelukkig." Maase blaast in en uit, een paar meter verderop krijgt Samuel Wanjiru de gouden medaille omge hangen. Hij is de eerste Keniaan die de olympische marathon wint. Al ver voor de finish nam hij in de Chinese ochtend afstand van de Marokkaan Jouad Gharib. Zijn hoogtepunt bereikte hij in het Vo gelnest. Het geluid van tienduizen den toeschouwers lieten zijn be nen nog sneller gaan. De Keniaan noteerde een olympisch record: 2.06.32 uur en zakte na de finish op zijn knieën op de grond. Nog steeds op die andere grond, in de grijze catacomben van het Vogelnest. De golven van misselijk heid stromen door het dunne, af getrainde lichaam van Maase. De atleet kan niet geloven dat Wanji ru zo'n toptijd heeft gelopen. Het verschil tussen de Nederlander en de Keniaan bedraagt liefst veertien minuten. „Wat een prestatie, onvoorstelbaar. Het was warm en droog buiten. Als ik water over mijn hoofd gooi de, was het binnen twee minuten droog." Het was 26 graden, typisch weer voor een snelle Afrikaan en niet voor een witte Nederlander. „Ik ben een kaaskop in de hitte", verzucht Maase. De winnaar is nog maar 21 jaar. Wanjiru is houder van het wereld record op de halve marathon, vo rig jaar gelopen in Den Haag. Hij beoefent zijn sport pas sinds 2000, De grootste lessen leerde de Keni aan in Japan. Coach Morishita zag Kamiel Maase zit helemaal stuk na de olympische marathon. Hij wordt 39e en moet veertien mi nuten toegeven op de Keniaanse winnaar Samuel Wanjiru. hem in Kenia lopen en was onder de indruk. Behalve trainingen volg de de atleet in Japan een opleiding tot automonteur. Voor het geval hij niet zou slagen. De kampioen van Peking zal in zijn leven nooit meer een auto hoeven te repare ren. De olympische marathon is het traditionele einde van de Spelen, voor Maase was de tocht door de Chinese hoofdstad meteen zijn in ternationale eindstation. Zijn fami lie keek midden in de Nederland se nacht op de televisie toe, verder lagen niet veel Nederlanders wak ker van de marathonloper die nooit in zijn leven had kunnen winnen. „Ik moet nu echt stop pen", zegt de atleet. „Ik ben 36 jaar. Ik kan het thuis niet uitleggen als ik nog verder ga. Voor mij is dit een mijlpaal, een afsluiting die niet perfect was, maar toch ge slaagd. Onderweg ben ik veertig at leten voorbij gegaan, dat was een lekker gevoel." De Keniaan huppelt rond, Maase staat krakend op en moet onder steund worden. Een jonge man en een oude man, in Peking bereik ten ze allebei een mijlpaal. Wanji ru begint net, Maase houdt het voor gezien. „Op Nederlandse wedstrijden zullen jullie me nog zien, maar internationaal gezien maak ik geen onverwachte come backs, hier houdt het op."

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2008 | | pagina 28