Spor
Roemloos afscheid voor Brentjens
een kaaskop in de hitte
Maase is
Omstreden
loper van
53 uit Israël
T^ktnS 290
Polsblessure maakt
figurant van voormalig
olympisch kampioen,
Seteng Ayele zat voor de
Olympische Spelen vier
dagen in de gevangenis.
Nederlandse atleet moet
14 minuten toegeven op
sterke Keniaan Wanjiru.
26 I Maandag 25 augustus 2008 PZC
door Edward Swier
PEKING - Het besef dat hij nooit
meer op een olympisch toneel zou
staan, dat er voor hem geen ereme
taal meer geslagen wordt, begon
net tot Bart Brentjens door te drin
gen. De 39-jarige mountainbiker
uit Schaijk werd er wat weemoe
dig van, stilletjes.
Tot prins Willem-Alexander hem
een stevige handdruk gaf. „Ik ben
trots. Vier Olympische Spelen,
grandioos. En dat goud heb en
houd je, dat nemen ze je nooit
meer af." Brentjens („Mooi dat u
er ook bent") verzoende zich di
rect met die gedachte. Hij wist ook
dat hij in Peking geen reële kans
had om, na het goud van Atlanta
en de bronzen plak uit Athene,
nogmaals mee te doen om de me
dailles. Daarvoor zat hij dit sei
zoen te vaak ver van de top. „Er
zat hier ook totaal geen power ach
ter, het was niks."
Dat Brentjens een scheurtje in zijn
linkerpols heeft, was helemaal fu
nest. Vijf weken terug, aan de voor
avond van het NK mountainbike,
kwam Brentjens in Oss ten val.
„Een heel simpel bochtje, een val
van niks." Een kneuzing van de
pols oordeelde de renner zelf. „At
leten zijn eigenwijs hè."
Maar de pijn bleef. Zo goed en zo
kwaad als het ging, zette Brentjens
zijn olympische voorbereiding
voort. Pas bij aankomst in het
olympisch dorp liet hij een foto
maken. Er blijkt een scheurtje te
zitten. Na de Spelen moet hij zes
tot acht weken in het gips.
Brentjens, die even overwoog niet
te starten, had op het Laoshan-
complex veel pijn geleden. De ste
ken in zijn pols hadden hem voort
durend gehinderd. „Het was een
heel branderig gevoel. Op een gege
ven moment verloor ik in de afda
ling zelfs de macht over mijn hele
hand. Ja, en dan ga je over de
kop." Het veroordeelde hem tot
een rol in de achterhoede. Voor
hem reden een Turk en een Chi
leen, vlak achter Brentjens een
Hongkong-chinees. „Dan voel je je
niet gelukkig. Misschien deed dat
nog wel meer pijn dan die hand."
Twee ronden voor het einde werd
Brentjens, die zelf al stiekem aan
afstappen had gedacht, uit zijn lij
den verlost. De jury haalde achter
blijvers uit koers, om te voorko
men dat de Fransman Julien Absa-
lon op weg naar de olympische ti
tel gehinderd zou worden. Het
was het troosteloze afscheid van
de allereerste olympisch kampioen
MTB. Zijn zege in Atlanta (1996)
betekende destijds veel voor de
sport in Nederland, maar twaalf
jaar later stond zijn beoogd opvol
ger ook aan de kant, Rudi van
Houts was net voor Brentjens van
het parkoers verwijderd. Van
Houts hoopt te groeien naar het ni
veau dat zijn grote voorbeeld vroe
ger haalde. Brentjens wordt team
manager van zijn ploeg, Dolphin.
„Ik wil graag wat blijven doen",
zei Brentjens, die aangeeft op te
zien tegen een écht afscheid. „Ik
wil de sport blijven ondersteu
nen."
Hij denkt bijvoorbeeld aan oplei
ding van jeugd. „Er moet veel
meer technisch getraind worden."
In Zwitserland en Frankrijk weet
men exact hoe dat moet, krijgen
jonge renners heel veel training in
handigheidjes. En stiekem denkt
hij erover volgend jaar toch nog
het WK marathon te rijden. 'Re
creatief, noemt hij dat. „Ik doe in
ieder geval geen cross-country
meer, dat is topsport en veel te
veel stress."
[*5 Bart Brentjens kan in de moun-
tainbikewedstrijd geen rol van
betekenis spelen. De olympisch
kampioen van 1996 neemt daar
door in stilte afscheid.
Bart Brentjens
Van Rooij-Vink belandt bij afscheid in het ziekenhuis
Elsbeth van Rooij-Vink werd gisteren uit het ziekenhuis ontslagen.
k. De Nederlandse mountainbikester moest een nacht ter observatie in het
hospitaal doorbrengen, nadat ze zaterdag na afloop van de olympische
wedstrijd bevangen raakte door de hitte.
„Elsbeth is goed hersteld. Ze is nog wel wat zwakjes, maar dat is niet
vreemd een dag na zo'n wedstrijd", meldde NOCNSF-dokter Tjeerd de
Vries, die Vink in het ziekenhuis ophaalde. „De grote baas van het zieken
huis kwam nog afscheid nemen. Ze is geweldig verzorgd, er was zelfs een
vijfgangendiner."
Van Rooij-Vink finishte zaterdag als veertiende en stortte vlak voorbij de
streep in elkaar. Haar bloedsuikerspiegel bleef schommelen, waarop
werd besloten haar naar het ziekenhuis te vervoeren.
Kamiel Maase (tweede van rechts) passeert op het Tiananmenplein waar de beeltenis van Mao Zedong prijkt. Mao
riep op deze plek in 1949 de Volksrepubliek China uit. foto Olaf Kraak/ANP
PEKING - Seteng Ayele was niet de
snelste, maar wel de opvallendste
marathonloper die gisteren in Pe
king over de finish kwam. Met 53
jaar is hij veruit de oudste deelne
mer op de marathon. Maar dat is
niet alles, de Ethiopiër die voor Is
raël uitkomt, zat voor de Spelen
vier dagen in de gevangenis.
De verhalen over de reden van
zijn detentie lopen uiteen. Ayele,
die vanaf 1991 in Israël woont, zou
twee afeten voor een mooi geldbe
drag naar zijn nieuwe land hebben
willen smokkelen. Onzin, zegt zijn
begeleider in Peking. Zij weet te
vertellen dat het een vooropgezet
plan was van iemand die niet wil
de dat de atleet naar de Spelen zou
gaan. Ayele zelf vertelt na zijn ma
rathon over een grote, onbekende
crimineel waar heel Ethiopië al ja
ren naar zoekt. „Hij heeft me er in
geluisd, dat heeft hij al bij veel
mensen gedaan." Het dossier is ge
sloten, zegt zijn begeleidster, hij is
onschuldig en gaat vrijuit. Andere
bronnen meldden dat hij na de
Spelen terug moet voor onder
zoek.
Hij houdt zelf vol dat hij 46 jaar is,
maar de officiële papieren vertel
len ook hier een ander verhaal. Hij
is van 1955. „Ik voel me nog jong",
reageerde de atleet die de mara
thon in 2.30.07 uur liep en daar
mee 69e werd. Als het aan hem
ligt is de 'opa van de marathon' er
over vier jaar in Londen ook weer
bij. „Ik kan beter dan dit."
door Fardau Wagenaar
PEKING - Kamiel Maase moet even
zitten. „Ik ben kotsmisselijk." Zijn
laatste internationale marathon zit
erop, dwars door Peking. Hij werd
39e, praten lukt nog niet. „Wa
ter?", smeekt hij. Hij krijgt water.
Vijf minuten later komen de eer
ste woorden voorzichtig over zijn
lippen. „Ik had vooraf meer ge
hoopt, maar ben blij dat ik doorge
zet heb. Ik heb onderweg overwo
gen om ermee te kappen, maar
dat kon niet. Dit is mijn laatste
keer. Ik ben hardlopend het sta
dion binnengekomen en niet zwal
kend, gelukkig."
Maase blaast in en uit, een paar
meter verderop krijgt Samuel
Wanjiru de gouden medaille omge
hangen. Hij is de eerste Keniaan
die de olympische marathon wint.
Al ver voor de finish nam hij in de
Chinese ochtend afstand van de
Marokkaan Jouad Gharib. Zijn
hoogtepunt bereikte hij in het Vo
gelnest. Het geluid van tienduizen
den toeschouwers lieten zijn be
nen nog sneller gaan. De Keniaan
noteerde een olympisch record:
2.06.32 uur en zakte na de finish
op zijn knieën op de grond.
Nog steeds op die andere grond,
in de grijze catacomben van het
Vogelnest. De golven van misselijk
heid stromen door het dunne, af
getrainde lichaam van Maase. De
atleet kan niet geloven dat Wanji
ru zo'n toptijd heeft gelopen. Het
verschil tussen de Nederlander en
de Keniaan bedraagt liefst veertien
minuten.
„Wat een prestatie, onvoorstelbaar.
Het was warm en droog buiten.
Als ik water over mijn hoofd gooi
de, was het binnen twee minuten
droog." Het was 26 graden, typisch
weer voor een snelle Afrikaan en
niet voor een witte Nederlander.
„Ik ben een kaaskop in de hitte",
verzucht Maase.
De winnaar is nog maar 21 jaar.
Wanjiru is houder van het wereld
record op de halve marathon, vo
rig jaar gelopen in Den Haag. Hij
beoefent zijn sport pas sinds 2000,
De grootste lessen leerde de Keni
aan in Japan. Coach Morishita zag
Kamiel Maase zit helemaal stuk
na de olympische marathon. Hij
wordt 39e en moet veertien mi
nuten toegeven op de Keniaanse
winnaar Samuel Wanjiru.
hem in Kenia lopen en was onder
de indruk. Behalve trainingen volg
de de atleet in Japan een opleiding
tot automonteur. Voor het geval
hij niet zou slagen. De kampioen
van Peking zal in zijn leven nooit
meer een auto hoeven te repare
ren.
De olympische marathon is het
traditionele einde van de Spelen,
voor Maase was de tocht door de
Chinese hoofdstad meteen zijn in
ternationale eindstation. Zijn fami
lie keek midden in de Nederland
se nacht op de televisie toe, verder
lagen niet veel Nederlanders wak
ker van de marathonloper die
nooit in zijn leven had kunnen
winnen. „Ik moet nu echt stop
pen", zegt de atleet. „Ik ben 36
jaar. Ik kan het thuis niet uitleggen
als ik nog verder ga. Voor mij is dit
een mijlpaal, een afsluiting die
niet perfect was, maar toch ge
slaagd. Onderweg ben ik veertig at
leten voorbij gegaan, dat was een
lekker gevoel."
De Keniaan huppelt rond, Maase
staat krakend op en moet onder
steund worden. Een jonge man en
een oude man, in Peking bereik
ten ze allebei een mijlpaal. Wanji
ru begint net, Maase houdt het
voor gezien. „Op Nederlandse
wedstrijden zullen jullie me nog
zien, maar internationaal gezien
maak ik geen onverwachte come
backs, hier houdt het op."