Strindberg heeft nooit
nazomerfestival
K3 bruggetje tussen
Nazomerzingen en
middag familiepop
8
De Band Krijgt Kinderen
Het programma voor het Festivalhart biedt ook
weer ruimte voor samenzang op het Abdijplein.
Voor jong en oud zelfs. Van meidenpopgroep K3 in
het nieuwe repertoire voor het Nazomerzingen is
het ook maar een kleine stap naar De Band Krijgt
Kinderen.
Belgen kennen het Nederlands repertoire beter dan
andersom, weet animator Marc Dhollander van de
Vlaamse meezing-s nek takels, die in Nederland
steeds meer navolging krijgen. Hij heeft het repetoire
voor het Zeeland Nazomerzingen daarop aangepast. Een
evergreen als Eenzaam zonder jou van Will Tura staat er
nog wel in, maar liedjes van de in Vlaanderen razend po
pulaire Natalia toch maar niet. „Het komt doordat de Bel
gen destijds geen eigen popprqgramma op televisie had
den. Wij hebben heel lang naar jullie Toppop en Count
Down gekeken. Onze hitparade was ook de Hollandse hit
parade, maar dan drie weken later", zegt Dhollander. Hij:
zal er zelf dit keer niet bij Zijn op het Abdijplein. Hij pre
senteert een ander meezingfestijn in Vlaanderen. In Mid
delburg leidt radiopresentator Jeroen Gorus de massa
zang. Hij weet zich daarbij gesteund door een project
koor, dat speciaal bedoeld is om die honderden gelegen
heidszangers op het Abdijplein dat extra zetje te geven de
kelen wijd open te zetten. Voor alle deelnemers zal een
krant met nieuwe teksten voor Nazomerzingen VI gereed
liggen.
Drie dagen later is er opnieuw een middagoptreden op
het Abdijplein, maar dan speciaal bestemd voor kinde
ren. Echte 'familiepop', maakt De Band Krijgt Kinderen
naar eigen zeggen. Stevige muziek, verrassende arrange
menten, mooie en gekke teksten en veel humor, waar
mee het vijftal diverse leeftijdsgroepen weet te bereiken.
En stilzitten is er niet bij. Ook de ouders vermaken zich
doorgaans uitstekend tijdens de concerten.
De Band Krijgt Kinderen bestaat uit Gino Weijsters
(zang, percussie), Sander Panhuysen (gitaar, zang), Judit
Odijk (toetsen, zang), Sebas Wolfensberger (basgitaar) en
Roy Bakker (drums, percussie). Samen hebben ze inmid
dels een groot aantal programma's en cd's gemaakt. Vier
dagen na het concert in Middelburg vieren ze het tienja
rig bestaan met optredens in Paradiso in Amsterdam.
Nazomerzingen VI, zondag 31 augustus, Abdijplein, Middel-
burg. Aanvang: 15.00 uur.
De Band Krijgt Kinderen, woensdag 3 september, Abdijplein,
Middelburg. Aanvang: 15.00 uur.
Na ruim honderd jaar heeft het toneelstuk
Dodendans van August Strindberg niets van
zijn scherpte verloren. Het wordt opgevoerd
in het Walcherse bunkerlandschap, onder
regie van Strindberg-kenner Karst Woudstra.
door Rotf Bosboom
Nee, benadrukt hij. Dat Karst Woudstra
tijdens het Zeeland Nazomerfestival Au
gust Strindbergs Dodendans regisseert,
mag niet worden gezien als zijn rentree
in het Nederlandse toneel. Want daar
mee heeft hij, zo is algemeen bekend, bitter weinig
op. „Ik ben eigenlijk gestopt en wens dit als een een
malig uitstapje te beschouwen. Het is zeker geen solli
citatie naar meer werk. Het Nazomerfestival zat om
hoog omdat de eigenlijke regisseur was afgehaakt en
als ze dan een beroep op je doen, moet je wel een
heel goede reden hebben om nee te zeggen."
Regisseur en toneelschrijver Karst Woudstra (1947)
geldt als een autoriteit op - onder meer - het gebied
van hét Scandinavische toneel. Het lag dus voor de
hand om hem te vragen. „Bovendien ging het om
mijn eigen vertaling van Dodendans en ik vond het
wel leuk om die opnieuw te doen en er een vrij extre
me bewerking van te maken. Twee jaar geleden heb
ik het stuk ook gedaan in Wiesbaden, dus het zat
nog goed in mijn hoofd. Ik heb er nu ongeveer een
derde uitgehaald, want een voorstelling op locatie
mag niet te lang duren en moet in een ruk worden ge
speeld. Als je het stuk zo goed kent, weet je ook pre
cies wat je eruit kunt donderen. Daardoor is het
krachtiger geworden, steviger, minder uitleggerig. Dat
past ook meer bij de tijd waarin we leven."
Dodendans (1900) is een van de voornaamste toneel
stukken van de Zweedse schrijver August Strindberg
(1849-1912). Het verhaal gaat over legerkapitein Edgar
(Ivan Pecnik) en de voormalige actrice Alice (Goeie
Derrick) die voor hun zilveren bruiloft staan. De si
tuatie tussen hen is echter uiterst gespannen - 'vijf
entwintig jaar niks dan ellende' - en ze geven elkaar
de schuld van hun mislukte carrières. Als neef Kurt
(Hein van der Heijden) onverwacht opduikt, esca
leert de huwelijksoorlog. Zowel Edgar als Alice ge
bruikt Kurt om de ander onderuit te halen.
„Dodendans is de eerste grote klassieker van de mo
derne tijd", zegt Woudstra. „Henrik Ibsen was het
eind van een ontwikkeling; Strindberg begon met
iets heel nieuws. Het gaat om een verheviging van
het realisme; je krijgt allerlei elementen die het stuk
boven de werkelijkheid uit tillen. Eigenlijk alles wat
zich de afgelopen eeuw op het gebied van theater,
film en televisie heeft afgespeeld, kun je niet zonder
Strindberg zien."
Het contrast tussen het werk van Ibsen en Strindberg
is groot, aldus Woudstra. „Ibsen is het model voor al
le soaps: de tijd loopt van A naar Z en tegelijkertijd is
er een teruggaande beweging. Elke nieuwe ontwikke
ling en onthulling verwijst ook weer terug. Bij Strind
berg wordt er helemaal niets onthuld. Daarom is het
ook een komedie. In feite gebeurt er niets. Aan het
eind is de beginsituatie hersteld en er is geen cathar
sis. Er is geen peil op te trekken wat er echt is ge
beurd. Bij Ibsen heb je nog een objectieve werkelijk
heid. Bij Strindberg gaat het meer over de onbetrouw
baarheid van ieders waarneming."
„Ibsen maakte tendenstoneel. Hij schreef over dingen
die in zijn tijd belangrijk waren, actuele zaken. Strind
berg hield zich daar absoluut niet mee bezig. Dat inte
resseerde hem geen lor. Het is niet zijn bedoeling om
iets aan te tonen. Als je nu een stuk van Ibsen speelt,
ben je voortdurend bezig om het aan deze tijd aan te
passen. Strindberg heeft nooit geprobeerd actueel te
zijn en daardoor zijn zijn stukken juist altijd actueel.
Dodendans is vooral existentieel, op een zwartgallige
manier. Het gaat over dood, over de angst alleen ach
tergelaten te worden." Woudstra noemt het stuk 'een
gigantische afrekening met Ibsen'. „De kapitein is
heel duidelijk op Ibsen geïnspireerd. Hij en Strind
berg hebben altijd met de ruggen naar elkaar toe ge
schreven. Het waren natuurlijk verschrikkelijke con
currenten. Ze hebben elkaar maar één keer ontmoet.
Via hun stukken polemiseerden ze met elkaar. Ze
zijn volledig tegengesteld aan elkaar. Ibsen creëerde
een mythe rond zichzelf terwijl Strindberg het schrij
verschap juist wilde ontmythologiseren. Hij legde al-
