De vrouw was vol met
nazomerfestival
Wereldmuziek heet
in goed Antwerps
kruisbestuiving
6
Think of One bereidt met ingrediënten uit roots,
jazz, funk, pop, rock en reggae een muzikale soep
én een verbluffend staaltje integratie. „Het begint
met respect voor eikaars cultuur en muziek", zegt
frontman David Bovée.
door René de Dreu
Wat de Antwerpse band Think of One laat zien
en horen is eigenlijk niet meer dan een ver
bluffend staaltje integratie. In de muziek heet
het dan crossover, wereldmuziek of in goed Antwerps
kruisbestuiving. „Het is de muziek van mijn straat en die
is nu eenmaal erg internationaal: met Antwerpenaren,
Marokkanen, Zuid-Amerikanen en Congolezen. Ga je sa
men muziek maken, dan rolt er dus iets uit wat tegen
woordig wereldmuziek heet", laat David Bovée, Antwer
penaar en drijvende kracht achter Think of One, weten.
„Het begint met respect voor eikaars cultuur en muziek.
Dan pas ontdek je de kracht van melodieën, instrumen
ten en de liedjes. We maken er een soep van, gooien in
grediënten uit roots, jazz, funk, pop, rock en reggae bij el
kaar en krijgen als het ware een natuurlijke mix."
Think of One begon als een soort balorkest in de tweede
helft van de jaren negentig. „Spelen om de week rond te
komen", volgens zanger/gitarist Bovée. „Maar vooral na
dat ons bezoek aan Marokko en de samenwerking daar
een cd opleverde, wilden we meer. Je kunt wachten op
uitnodigingen, maar wij besloten een oude vrachtwagen
om te vormen tot eigen podium en trokken erop uit:
Oost-Europa, Andalusië, Frankrijk."
Uit die reizen ontstonden opnames en cd's, de uitnodi
gingen voor optredens op festivals kwamen binnen.
Think of One kreeg nationale en internationale erken
ning, onder meer door een BBC Award voor wereldmu
ziek voor hun project met Braziliaanse muzikanten Chu-
va em Pd, 2004).
De muzikale ideeën van Bovée en zijn bandleden en de
vele ontmoetingen met gastmuzikanten zorgen voor een
bijna constante stroom nieuwe muziek. Het product uit
2007, Camping Shadbi, grijpt terug op Marokkaanse mu
ziekstijlen met inspiratie uit de Berbercultuur. Think of
One deed dit jaar ook Japan aan. „Het blijft voor mij toch
ook muziek uit Antwerpen. Sommige nummers zijn in
het Antwarps dialect." In Middelburg komt Borée met de
vaste Think of One-leden Roel Poriau (drums), Tomas
De Smet (bas) en Eric Morel (sax). Ook doen Marokkaan
se muzikanten en zangeressen mee.
Think of One, zaterdag 30 augustus, Abdijplein, Middelburg.
Aanvang: 21.00 uur.
Think of One
foto Cuy Kokken
Judith de Rijke schreef Vandaag geen vis, een
arsenicummonoloog. Een Zeeuws stuk, zegt de
uit Nieuw- en Sint Joosland afkomstige
regisseur en schrijver. Het onvermogen om
liefde onder woorden te brengen. Zeeuwser
kan bijna niet.
door Jan van Damme
Een paar jaar in het buitenland. Ze kan het
iedere schrijver aanraden.
Tuinstoelen bij de eettafel in het herenhuis
in Den Haag. Een periode van drieënhalf
jaar Londen is bijna afgesloten, Judith de
Rijke is nog aan het verhuizen. Met haar man, twee
zoontjes Seppe (5) en Ties (3) en de jongste aanwinst
Sara Marietje (10 weken) woonde ze tot voor kort in
Hampstead, de Londense buitenwijk waar grote na
men uit de sport- en cultuurwereld hun toevlucht
zoeken. Van Thierry Henry tot John le Carré en Kate
Winslet.
Het was een lang gekoesterde wens van de Neder
landse schrijver-regisseur Judith de Rijke (1969) om
na vijftien jaar Amsterdam naar een buitenlandse me
tropool te verhuizen. „New York, Londen, dan heb je
het over andere formaten. Het werd Londen. Mijn
man kon daar een baan vinden. Twee jaar was de be
doeling. Het werden er drieënhalf, omdat we het er
heel erg naar onze zin hadden. Hampstead is een
dorp in een grote stad, groen en toch grootstedelijk.
Pak je de metro, dan sta je een kwartier later bij het
Millennium Wheel, zie je alle bruggen over de Tha
mes, kun je zo de grote musea binnenstappen, gratis.
Nee, als ik er zo over nadenk, was er weinig wat ik
miste van Nederland."
Voor haar werk bood het verblijf in het buitenland
voordelen. Om te beginnen zaten de opdrachtgevers
letterlijk op afstand. Die konden dus niet zo gemakke
lijk meer over haar schouder meekijken. En verder:
„Als je bij de bakker een andere taal spreekt dan je in
je werkkamer schrijft, vergroot dat je taalbewustzijn.
Het is net iets minder automatisch. Woorden, zinnen
zijn minder vanzelfsprekend."
Nu ze terug is in Nederland, hoeft het niet langer Am
sterdam te zijn, als het maar stads is en bij de zee.
Het is Den Haag geworden, aan de ruime Koningin
Emmakade, met tuin. Lekker centraal voor iemand
die het van het theaterleven in Nederland en België
moet hebben.
Het is maar voor weinigen weggelegd. Judith de Rijke
studeerde in 1995 af aan de regieopleiding van de Am
sterdamse Hogeschool voor de Kunsten.
De laatste tien jaar is ze een gekende theaterregisseur
geworden. En theaterschrijver. Ze streeft naar een ge
middelde van drie stukken per jaar: twee regies en
één script.
Dat de nadruk op het schrijven is komen te liggen,
heeft ook met de kinderen te maken; sinds haar eer
ste is ze niet langer fulltime regisseur. Het voordeel
van een tekstverwerker is dat die niet aan een vaste
tijd en plaats is gebonden. Een groep acteurs wel.
Wat niet wegneemt dat ze in de toekomst weer meer
wil gaan regisseren.
Zout (1999) - naar Zout op mijn huid van Benolte
Groult - Saltshakers (2005) en Pens (2006) zijn voor
beelden van stukken waarmee ze als schrijver én re
gisseur naam maakte. Zelf noemt ze Figuranten van
Arnon Grunberg, dat ze in 1999 regisseerde, een van
haar geslaagdste voorstellingen. „Omdat het toen luk
te precies het goede evenwicht te vinden tussen het
absurde, groteske en het tragische in de karakters."
Dat ze een stuk voor Zeeland zou schrijven, hing al
langer in de lucht. Ze zegt: „Ik voel wel de behoefte
om iets te maken voor het land, de regio waar je van
daan komt."
Ze is geboren op de Veerdam in Nieuw- en Sint Joos
land, daar opgegroeid in de nieuwbouwwijk de Hoge
Stelle. Van moederskant: oma uit Arnemuiden, opa
Vandaag
geen
uit Vlissingen; vaderskant: oma uit Nieuwland, opa
uit Middelburg. Ze spreekt nog altijd dialect met haar
ouders. Frans van Dixhoorn, nu bekend als dichter,
was destijds onderwijzer op het dorp. Zijn school
voorstellingen maakten iets in haar wakker. Ook op
de middelbare school, de Stedelijke Scholengemeen
schap in Middelburg, was er theater. In de brugklas
speelde ze Rosalinde, en bij theatergroep Parlando
was ze Mieke Mom, in een stuk naar een roman van
Guus Kuijer. De toneelschool in Maastricht kwam na
haar eindexamen havo dus niet helemaal uit de lucht
