Kom op, Elisabeth,
bijten, bijten, bijten...
Middelburg
stuurt een fax
Zussen van judoka
leven intens mee op
de bank in Vlissingen.
PZC Woensdag 13 augustus 2008 11
ït eerste wat ze tegen Marjolein van Unen zei, was 'Wat een kutpartij was dit'. De
daille. foto Peter Schols/CPD
MIDDELBURG - Een rondrit door de
stad? Een huldiging op het bordes
van het stadhuis in Middelburg?
De gemeente Middelburg stuurt
een fax naar medaillewinnares Eli
sabeth Willeboordse. En daar blijft
het bij. Ze wordt niet ontvangen
op het stadhuis om persoonlijk fe
licitaties in ontvangst te nemen.
De reden voor de lauwe reactie?
„Elisabeth Willeboordse woont
niet meer in Middelburg", ver
klaart een medewerker van de ge
meente.
„Ze heeft hier wel gewoond, maar
ze is verhuisd." Willeboordse
woont tegenwoordig in Rotter
dam. Daar studeert ze geneeskun
de.
door Roeland van Vliet
Marleen Willeboordse zag
gisteren pas na de kwartfi
nales het vuur en de
agressie in de ogen van haar zus
Elisabeth. „Toen wist ik zeker dat
ze brons zou winnen", vertelde ze,
nadat ze het olympisch judotoer
nooi in haar ouderlijk huis via de
televisie had gevolgd. „Als 'Beth'
zich kwaad maakt, komt het name
lijk altijd goed."
De 24-jarige zus van de olympiër
zat al om kwart voor vijf voor de
buis. „Ik kon toen al niet meer sla
pen, ik was op van de zenuwen",
bekende ze. „Toen ben ik eerst
maar turnen gaan kijken." Sarah,
die één jaar ouder is, kwam er om
zes uur bij, toen de eerste partijen
begonnen. „Als je zus in Peking op
de mat staat, wil je natuurlijk geen
seconde missen."
De twee fanatieke thuisblijvers -
hun vader en moeder zaten wel
op de tribune - voelden al snel dat
hun zus niet helemaal bij de les
was. „Je zag het aan haar hele uit
straling, wij merkten dat ze heel
gespannen was", zei Marleen.
„Maar da's niet zo vreemd. Je zou
de Spelen als een normaal toer
nooi moeten beschouwen, maar
'Na elke tegenslag is
Elisabeth toch weer
in staat terug te komen'
doe dat maar eens. Elisabeth sms'
te vorige week al dat ze al die heisa
erom heen eigenlijk maar niets
vindt. Ze bereidt zich het liefst in
stilte voor op een kampioenschap,
maar dat lukte nu natuurlijk niet.
En hoe ga je dan om met de extra
druk?"
Willeboordse won in haar eerste
twee partijen nog wel van de Rus
sische Koval en de Algerijnse Saidi,
maar in de kwartfinales had ze
geen antwoord op de aanvalsdrift
van de Noord-Koreaanse Won.
„Die gooide haar wel heel hard",
zei Sarah. Marleen: „Kijk, Elisa
beth is gewoon één van de beste
judoka's van de wereld. Tactisch
en technisch is ze zó sterk, maar
het koppie moet ook goed zijn op
de dag, hè."
Na een donderspeech van bonds
coach Marjolein van Unen en een
flinke huilbui van Elisabeth Wille
boordse was de judoka opeens wel
bij de les. Toen ze voor de herkan
singen de mat op kwam, zagen Sa
rah en Marleen dat 'de knop was
omgezet'. „Toen zag je dat ze echt
voor brons wilde gaan en op dat
moment geloofden wij daar ook
helemaal in."
Willeboordse walste eerst over de
Argentijnse Krukower heen, om
daarna ook de Sloveense Zolnir op
zij te zetten. De twee zussen, die
in het verleden ook verdienstelijk
judoden, schreeuwden het uit van
vreugde toen de strijd om het
brons was bereikt. „Ik weet niet of
dit zou goed is voor de baby", zegt
de zeven maanden zwangere Mar
leen lachend.
Toen het uur U naderde, werden
de zussen wat stiller. Ze voelden
mee met Elisabeth, die aan de an-
Eerst is er spanning, daarna vallen Marleen (op de rug gezien) en Sarah Wil
leboordse elkaar in de armen. foto's Lex de Meester
In Vlissingen waren ze het er ech
ter over eens, dat de Cubaanse te
weinig aanviel en dus bestraft: dien
de te worden. „Please, geef die
straf nou."
Uiteindelijk werd hun wens ver
hoord. Toen Sarah en Marleen za
gen dat de arbiters met elkaar in
conclaaf gingen, wisten ze dat de
medaille binnen was. Op het mo
ment dat hun zus definitief als
winnares werd aangewezen, spron
gen ze in eikaars armen en pleng
den ze enige tranen van vreugde.
Sarah: „Dit is zó verdiend. Door
een strafje winnen, is misschien
niet het leukst, maar Elisabeth
heeft de winst absoluut niet gesto
len."
De twee roemden hun zus om
haar doorzettingsvermogen. Mar
leen: „Ze is mentaal niet altijd
even sterk, maar na elke tegenslag
is ze toch weer in staat terug te ko
men. Dat zag je vandaag, maar
ook in voorgaande jaren. Ze heeft
heel zware blessures gehad, maar
toch staat ze er de laatste jaren
weer." Sarah: „We zijn zó trots op
haar. Overigens niet alleen nu,
maar altijd hoor. Ze is namelijk on
ze zus, snap je."
bom in huize Willeboordse. „Kom
op, Elisabeth, bijten, bijten, bij
ten..." De zussen moedigden Elisa
beth aan, slingerden via de beeld
buis verwensingen naar het hoofd
van de scheidsrechter en zuchtten
na elke mislukte aanval. „Ja, nu,
nu, nu... te laat, Beth, kom op!"
Willeboordse en Gonzalez maak
ten het bijzonder spannend. In de
reguliere speeltijd kwamen beiden
niet tot een score. En ook in ver
lenging, de zogenoemde golden
score, bleef de beslissing lang uit.
dere kant van de wereld wachtte
op haar partij tegen de Cubaanse
Gonzalez. Die had al vier olympi
sche medailles is haar achterzak en
kon met een vijfde plak judoge
schiedenis schrijven. Echt iets om
ook stil - en misschien zelfs bang -
van te worden.
Maar nadat de twee aan hun ge
vecht waren begonnen, barstte de
>ud verkeken is,
foto Robert Vos/ANP
