PZCI33
Gravenstijn begint aan nieuw leven
2oo2
34
Judoka draagt medaille
op aan zichzelf en de
levenden om zich heen.
Zeilsters De Koning en
Berkhout liggen op
koers op de Spelen
Tip? sport@pzc.nl
Deborah Gravenstijn kan haar geluk met op na het het behalen van de finale waarin ze goud miste en zilver won.
foto Robert Vos/ANP
Dinsdag 12 augustus 2008
Hockeyploeg rekent
zich nog niet rijk na
zege op Zuid-Afrika
door Fardau Wagenaar
PEKING - Hoe blijf je overeind als je
binnen vier jaar je zus en moeder
verliest, een dubbele nekhernia
krijgt, geopereerd wordt aan je
kruisband en in scheiding ligt? Ju
doka Deborah Gravenstijn laat de
net gewonnen zilveren plak door
haar handen glijden. „Door een
medaille te winnen op de Olympi
sche Spelen. Het is het meest waar
devolle dat ik nu heb."
Het onverwachte succes in Peking
omschrijft ze als een nieuw begin,
een afsluiting en een verlossing.
Het staat eigenlijk voor alles. Gra
venstijn (bijna 34) reageert voor
haar doen echter ingetogen op
haar moment van glorie. In haar
hoofd is een gevecht gaande tus
sen de sportieve euforie en ver
driet. Tussen het verleden en de
toekomst. „Ik hoop dat dit een af
sluiting is van het verlies, zowel
privé als sportief Ik wil weer kun
nen genieten van het leven."
Ze zoekt naar woorden die passen
bij haar gevoel. „Ik krijg het nog
niet helemaal mee", zegt ze. „Alsof
ik er niet bij ben. Maar dit bete
kent alles voor mij. Ik heb het ge
voel dat mijn naam vanmorgen al
in deze medaille gegraveerd stond.
Deze was bestemd voor mij. Goud
was mooier geweest en ergens
voelde ik net de lichte teleurstel
ling, maar het is goed zo. Dit had
ik vooraf niet kunnen bedenken.
Niemand waarschijnlijk."
Haar broer Gilbert steunt haar in
Peking, net als haar beste vriendin.
Vier jaar geleden in Athene zaten
haar moeder en zus nog op de tri
bune. Ze won brons. Maar beide
fans zijn er niet meer. Ze stierven
na elkaar, eerst totaal onverwacht
haar zusje, daarna haar moeder.
Gilbert heeft hun foto's meegeno
men naar Peking. Een paar uur
voordat zijn zus in actie komt, vist
hij ze uit de koffer. Hij heeft het er
deze dag extra moeilijk mee. Zij
hadden hier moeten zitten.
Het eerste gevecht is een makkie
voor Gravenstijn, daarna staat ze
tegenover de Spaanse Fernandez.
Een lastige tegenstander, door de
Nederlandse ook wel 'de oude
heks' genoemd. Gravenstijn weet
dat ze de agressie diep uit zichzelf
moet halen, wil ze van deze
vrouw winnen. 'Pak dat klerewijf,
roept coach Marjolein van Unen
haar toe voor ze de mat opgaat. En
ze pakt haar. De oude heks is ge
klopt. Ze dankt de zege aan agres
sie, zegt ze. Gravenstijn wil niet
meer als fluweel behandeld wor
den, maar geprikkeld worden. Het
was ook de reden dat ze eerder dit
jaar wisselde van coach. Niet haar
tweede vader Jan de Rooij, maar
Van Unen zou haar naar Peking
brengen. „Ik moest tegen Fernan
dez harder zijn dan ik ooit ben ge
weest en het lukte. Niemand kon
me tegenhouden."
Tegen de Italiaanse Giulia Quinta-
valle - in de finale - stokt haar fy
siek, het is op. Maar lang treurt ze
niet, een paar seconde na haar ne
derlaag gaan de vuisten in de
lucht.
Op haar voeten staan tatoeages,
één voor haar moeder, één voor
haar zusje. Zo zijn ze er elke stap
Deborah Gravenstijn begint na
het veroveren van de zilveren
medaille aan een nieuw tijdperk.
Het is de afsluiting van een perio
de vol verdriet.
en bij elk gevecht bij. Maar de zil
veren medaille is niet voor hen.
„Nee, ik draag deze op aan mezelf
En aan de mensen om heen die
me de laatste jaren gesteund heb
ben. Familie, vrienden en coaches.
Zij geloofden in mij."
Haar handen omklemmen de
plak, alsof ze nog steeds niet kan
geloven dat het echt is en dat deze
dag haar na dood, blessures en een
mislukt huwelijk eindelijk weer ge
luk bracht.
Een nieuwe toekomst lonkt. Vol
gende week woensdag wordt de
Rotterdamse 34 jaar, ze heeft haar
tweede olympische medaille op
zak. Wordt het tijd om te stop
pen? „Ik denk het niet. In de afge
lopen jaren was judo mijn hou
vast. Ik werd op de mat onderuit
gegooid, maar juist daardoor kon
ik buiten rechtop blijven staan. Ju
do heeft me alles gebracht, ik denk
dat ik doorga", aldus de judoka,
die later in het Holland House ge
huldigd zou worden.
