Altijd iemand om mee te t>c boodschappen j coor dtzt wwc- tS broden Z\ pakken {fh 3$ Uar wick J <3 blo kaas ^0 (ter (fstto. j P&tóen ^^hdepasta pot ftoMuis 1 hupjes boter bh sulfer $00 koffie L kfa rijst t blo pasta k bjèsm fodenbxkeyy 30 Zaterdag 9 augustus 2008 PZC Grote gezinnen komen steeds minder vaak voor. Maar in Zeeland gaat die ontwikkeling nauwelijks op: hier zijn nog altijd 121 gezinnen met acht of meer kinderen. Dat blijkt uit cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek. Anneke en Arie van Dam uit Aagtekerke, bijvoorbeeld, hebben negen zoons en twee dochters. Hoe gaat dat in een groot gezin? Betekent dat veel ruzie, file voor de douche en stapels was? Dat laatste wél, zegt moeder Anneke. „Maar eigenlijk zijn we heel gewoon. We doen van alles alleen een beetje meer." door Cornelleke Blok foto Mechteld Jansen 3 pokken speculaas VInr: Gert (19), Niek (14), vader Arie (49), Rens (7), Rina (4), Bas (10) en Chris (21). In de auto (vlnr): Maaike (2), Jantine (vriendin van Chris) e S J choenen, pantoffels, slippers en laarzen. Ontelbaar, zoveel zijn 't er. Ze staan uitge stald in de grote bij keuken. Daarboven drie over volle kapstokken: één voor de kleintjes en twee voor de oude re kinderen. Aan elk haakje hangen wel een paar jassen. Hier wonen Anneke en Arie van Dam (41 en 49) met hun kinderen Gert (19), Coen (17), Jan (15), Niek (14), Aart (11), Bas (10), Rens (7), Rina (4) en Maaike (2). De twee oudste zoons Chris (21) en Dick (20) studeren in Delft en Utrecht. Zij komen alleen in het week end naar huis. Het huis is enorm. Twaalf slaapka mers telt het, een badkamer, een extra douche, grote woonkamer en in de keuken een aanrecht van zon acht meter. Het grote stenen terras achter het huis ligt bezaaid met speelgoed: een oude kinder wagen, fietsjes, emmertjes. Rechts in de hoek staat een zandbak. An neke houdt er Rina en Maaike be zig. Rina plonst in een oude bad kuip met water. Maaike drentelt er omheen. „Het water is koud!", brabbelt ze. „Het was echt een enorme schok, dat we na negen jongens ineens een meisje kregen", vertelt Anne ke. „Het klinkt misschien gek, maar ik had gewoon weer op een jongen gerekend. Mensen uit het dorp kwamen speciaal voorbij rij den om te kijken of er wel écht ro ze slingers hingen. Ja, het is wel een verandering, nu ik me ineens met staarten en glitters bezig moet houden." Anneke zit er ontspannen bij. Ter wijl ze vertelt over haar gezin, heeft ze al een paar keer glimla chend de kleding van Maaike ver wisseld. De peuter wil de ene mi nuut wél zwemmen, dan niet en even later zonder badpak. Veel moeders zouden er waarschijnlijk moe van worden. Anneke niet. Ze snijdt tussendoor ook nog even een komkommer, voor bij het avondeten. Drie grote schalen lasagne, die Anneke eerder die dag gemaakt heeft, gaan de oven in. Ze is niet altijd zo ontspannen hoor, bekent ze. „Ik kan heel erg stressen. Als we bijvoorbeeld er gens naartoe willen en niemand schiet op. Of als één van de kinde ren niet op de afgesproken tijd thuis is. Daar hou ik niet van. Dan denk ik: bél even." Toch heeft ze wel geleerd te impro viseren. „Rommel hoort erbij. Al les kan niet spie en span zijn in huis. Je moet niet te veel plannen, maar de dingen gewoon per dag bekijken. Over twee weken kan al les er weer heel anders uitzien. In de Bijbel staat: 'elke dag heeft ge noeg aan zijn eigen kwaad'. Dat onthoud ik altijd." Eén voor één lopen de jon gens het huis in en uit. Gert komt terug van zijn werk. Jan gaat juist weg. Aart, Bas en Rens bereiden zich voor op een nachtje kamperen in een caravan, die ergens achter op het immense groene erf staat. De drie blonde broertjes rennen af en aan met boekjes en spelletjes. „Morgenoch tend, als we wakker worden, gaan we ganzenborden", zegt Aart met glinsterende oogjes. De lasagne is gaar. In korte tijd zit iedereen aan tafel. Arie, die enkele kilometers verderop een varkens- 'ln de bijbel staat: 'elke dag heeft zijn eigen kwaad'. Dat onthoud ik altijd' boerderij leidt, schuift aan. Janti ne, vriendin van zoon Chris eet ook mee. Ze logeert vijf weken bij de Van Dams, omdat ze een vakan tiebaantje aan het strand heeft. „Het is hier altijd gezellig. Je bent nooit alleen." Het is een beetje schuiven, maar ie dereen past aan de tafel: twee per sonen aan elk tafelhoofd, Maaike

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2008 | | pagina 32