A i\ spectrum 24 HMM PZC Zaterdag 26 juli 2008 Agnes Kant zoekt vertrouwen gnes Kant houdt niet van le digheid. Lekker een avondje niks doen, is niet aan haar besteed. Er moet gewerkt worden. Kreeg ze van huis uit mee. Als ze een keer een uurtje over heeft, komt het trainingspak uit de kast en gaat ze 10, 20 kilometer rennen. Rond de Veluwse Posbank of langs de Oude IJssel, tegenover haar huis in Doesburg. Ze krijgt er energie van, zegt de 41-jarige moeder van twee dochters. Sinds Kant de loodzware taak heeft Jan Ma- rijnissen te doen vergeten als fractieleider van de SP - aan partijleiders zeggen de so cialisten niet te doen - werden de uurtjes waarin ze kan rennen minder. Terwijl de mussen dood van het dak vallen, verbergt zij zich in de krochten van het Tweede Ka mergebouw, om zich in de relatieve rust van het reces voor te bereiden op haar vuurdoop. Straks, na Prinsjesdag, moet ze zich waarmaken als aanvoerder van de op positie. Dus moet er worden gewerkt. Ze is geen streber, vindt ze zelf. „Maar waar ik aan begin, maak ik af Liefst zon der vertraging. Ik ging op mijn 18e het huis uit om te studeren, gezondheidsweten schappen. Ik heb enorm moeten blokken, zat elke dag acht uur in de collegebanken en was elke week nog twintig uur thuis be zig. Een studentenleven had ik niet echt. Als ik dat had gewild, was ik wel rechten gaan doen. Ik ben ook niet zo'n feesttype." Kants oudste dochter wordt in november 18. Ze zit in 6-vwo en vliegt binnenkort uit. Ze gaat studeren en wil op kamers. Kant vindt het he-le-maal niet leuk, ver zucht ze. „Ik ben er bang voor haar te moe ten missen, al heb ik precies hetzelfde ge daan op die leeftijd. Maar toch..." Kant was al moeder toen ze in Den Haag kwam werken, toen nog als fractiemede werker van de SP. Vanuit Doesburg pen delde ze elke dag op en neer. In een kerst reces voltooide ze haar promotieonder zoek, waarna ze zich dr. Kant mocht noe men. „Als ik op die periode terugkijk, denk ik wel: nou, nou. Vooral die combinatie van twee kleine kinderen én een grote reis afstand was heel zwaar. Ik had een periode dat ik wachtte met eten tot ik thuis was. Ik schoot me er zelf mee in de voet, omdat ik zowel in Den Haag als in Doesburg niets meer aan de avond had. Dat werkte niet." Ze vindt niet dat ze als moeder is tekortge schoten. Ze is nu eenmaal geen type dat haar kinderen thuis opwacht met thee en koekjes. Toch vindt Kant het jammer dat

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2008 | | pagina 134