A
i\
spectrum 24
HMM
PZC
Zaterdag 26 juli 2008
Agnes Kant
zoekt vertrouwen
gnes Kant houdt niet van le
digheid. Lekker een avondje
niks doen, is niet aan haar
besteed. Er moet gewerkt
worden. Kreeg ze van huis
uit mee. Als ze een keer een uurtje over
heeft, komt het trainingspak uit de kast en
gaat ze 10, 20 kilometer rennen. Rond de
Veluwse Posbank of langs de Oude IJssel,
tegenover haar huis in Doesburg. Ze krijgt
er energie van, zegt de 41-jarige moeder
van twee dochters.
Sinds Kant de loodzware taak heeft Jan Ma-
rijnissen te doen vergeten als fractieleider
van de SP - aan partijleiders zeggen de so
cialisten niet te doen - werden de uurtjes
waarin ze kan rennen minder. Terwijl de
mussen dood van het dak vallen, verbergt
zij zich in de krochten van het Tweede Ka
mergebouw, om zich in de relatieve rust
van het reces voor te bereiden op haar
vuurdoop. Straks, na Prinsjesdag, moet ze
zich waarmaken als aanvoerder van de op
positie. Dus moet er worden gewerkt.
Ze is geen streber, vindt ze zelf. „Maar
waar ik aan begin, maak ik af Liefst zon
der vertraging. Ik ging op mijn 18e het huis
uit om te studeren, gezondheidsweten
schappen. Ik heb enorm moeten blokken,
zat elke dag acht uur in de collegebanken
en was elke week nog twintig uur thuis be
zig. Een studentenleven had ik niet echt.
Als ik dat had gewild, was ik wel rechten
gaan doen. Ik ben ook niet zo'n feesttype."
Kants oudste dochter wordt in november
18. Ze zit in 6-vwo en vliegt binnenkort
uit. Ze gaat studeren en wil op kamers.
Kant vindt het he-le-maal niet leuk, ver
zucht ze. „Ik ben er bang voor haar te moe
ten missen, al heb ik precies hetzelfde ge
daan op die leeftijd. Maar toch..."
Kant was al moeder toen ze in Den Haag
kwam werken, toen nog als fractiemede
werker van de SP. Vanuit Doesburg pen
delde ze elke dag op en neer. In een kerst
reces voltooide ze haar promotieonder
zoek, waarna ze zich dr. Kant mocht noe
men. „Als ik op die periode terugkijk, denk
ik wel: nou, nou. Vooral die combinatie
van twee kleine kinderen én een grote reis
afstand was heel zwaar. Ik had een periode
dat ik wachtte met eten tot ik thuis was. Ik
schoot me er zelf mee in de voet, omdat ik
zowel in Den Haag als in Doesburg niets
meer aan de avond had. Dat werkte niet."
Ze vindt niet dat ze als moeder is tekortge
schoten. Ze is nu eenmaal geen type dat
haar kinderen thuis opwacht met thee en
koekjes. Toch vindt Kant het jammer dat