2i spectrum
Beter voor je Frans
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
vaartje
PZC
Zaterdag 26 juli 2008
Voor de lezer die mijn bloedstollend feuil
leton over het zoekraken van de trein
kaartjes naar de vakantiebestemming
heeft gevolgd: ik heb ze niet gevonden!
Ik heb het vermoeden dat deze slons ze samen
met de oude kranten in de papierbak heeft gesme
ten... Dank zij de scherpe inzet van de meisjes van
het reisbureau waren er tijdig nieuwe tickets be
schikbaar. De financiële schade viel mee dank zij
de annuleringsverzekering, die ik per ongeluk had
afgesloten, maar: 'U kunt ze afhalen op het Cen
traal Station, daar moet u ongeveer vier uur wach
ten. U kunt ook naar Utrecht., of naar Schiphol!'
Ik koos Schiphol. Een aanrader, daar kostte de he
le affaire een kwartier.
Zo belandde ik dan eindelijk enigszins hijgend in
de trein op weg naar een vakantie van het soort
wat je wel aantreft in ouderwetse Zweedse jon
gensboeken. De hele familie had zich verzameld.
Met dertien man en kind zaten wij aan de grootste
ronde tafel die het Bretonse hotel in huis had; zes
kleinkinderen en zeven grote mensen. Niemand
wilde uitslapen, we waren ons allemaal intens be
wust dat deze week voor ons familieherinnerings
boek een unicum was, we wilden absoluut geza
menlijk ontbijten! Door verschillende werkkrin
gen, schoolvakanties en kleinkinderleeftijden is
het synchroniseren van een week vakantie logis
tiek een helse opgave... van lezen kwam niets, van
voorlezen wél! Ook bezochten wij verschillende
draaimolens en werd mij duidelijk, dat ik een car
rière als keeper heb gemist; tussen twee geïmprovi
seerde doelpalen bleek ik op blote voeten uitste
kend de bal te kunnen stoppen.
De kleinkinderen vonden al snel kleinkinderen
van andere gasten en na twee dagen gaven ze de
voorkeur aan een gezamenlijke tafel. De gerant
plaatste deze vervolgens in de verst mogelijke
hoek van het restaurant vanwage de oorverdo
vend enthousiaste geluiden die de kinderen, varië
rend in leeftijd van vier tot vijftien jaar, produceer
den. Culinair waren de eisen van dit bijzonder ge
zelschap eenvoudig: alle soorten pasta of pommes
frites. Een enkel blaadje sla of een gehakt biefstuk
je kon af en toe, maar bij de toetjes riep het jeugdi
ge gezelschap in koor: IJS! Mijn tienjarige klein
zoon meldde mij de laatste dag: „oma, ik heb nu
alles gegeten wat ze hier hebben. Ik weet echt niet
meer wat ik nu nog eens moet eten!" Voor het ge
mak sloeg hij alle zompige soorten zeefruit maar
over, om van de gezonde broccoli, sperziebonen
en andere lekkernijen maar te zwijgen.
Mijn intieme, persoonlijke geluksmomenten be
leefde ik door het op mijn rug liggen in de Atlan
tische Oceaan, boven mij de blauwe hemel met
een enkele witte wolk en in mijn oren de gedemp
te geluiden van het strand, mijn voeten heel licht
heen en weer bewegend om drijvend te blijven.
Bretagne... ik noem dit land van mosselen en oes
ters, room en honing, pannenkoeken en artisjok
ken, altijd Zeeland met heuvels. En ook hier zet
ten ze vóór het eten een bakje met krukels en spel
den op tafel... Zeeuwser kan je het in het buiten
land niet hebben. Alleen is een weekje in deze con
treien beter voor je Frans!
