Wilma Landkroon Wonderkind van de rekening spectrum 20 PZC Zaterdag 26 juli 2008 Wilma Landkroon scoorde als kindsterretje hits met liedjes als Een klomp met een zeiltje en Zou het erg zijn, lieve opa?. Nu is ze bijstandsoma. „Ze hebben me mijn kindertijd afgepakt. Die jaren probeer ik in te halen als gelukkige grootmoeder." Alles is weg. Haar gouden platen gingen verloren bij de brand in haar huis, vijf jaar geleden. De tonnen die haar platen oplever den, zijn verdampt. „Ge stolen door managers en andere zakkenvul lers." Wilma Landkroon zelf is er nog. „De eerste jaren na het succes keek ik om in wrok. Mijn eigenwaarde was weg. Ik heb er jaren voor geknokt om die weer terug te vinden." Onschuldige blik, guitig koppie. Op oude singlehoesjes kijkt ze zo gretig de wereld in. Die wereld die haar als kind alles leek te bieden. Met zo'n stem en zo veel zelfver trouwen achter de microfoon kon het toch niet stuk? Wilma Landkroon (1957) was 11 jaar toen ze haar eerste gouden plaat scoorde. Haar ouders waren gescheiden. Ze woonde bij haar vader in Enschede. Die zag kansen toen hij zijn dochter hoor de zingen. Een meisje met zo'n heldere stem moest artiest worden, bedacht hij. Het was de tijd van de Limburgse kindster Heintje die de hitlijsten aanvoerde. Hoog tijd om daar een meisje tegenover te zetten, was het idee. Met zijn dochtertje klopte hij aan bij Gert Timmerman, des tijds met zijn Hermien en hun 'duiven op de Dam' grootheden in de Nederlandse showbusiness. Het resultaat was Wilma's debuutsingle waarvan er in 1968 meteen een half miljoen over de toonbank gingen. Heintje, bau ein Schlossfür mich vormde een rechtstreekse knipoog naar de jonge nachtegaal uit het zuiden en scoorde voor al in Duitsland. door Jan Vriend grote foto ANP kleine foto CPD Wilma werd een begrip. Met hits als Tach tig rode rozen en Een klomp met een zeiltje trad ze avond aan avond op. Ze speelde rol len in Duitse films en maakte tv-shows. „Fatsoenlijk naar school gaan, was er niet meer bij. Ze hadden iedere keer concerten voor me geboekt. Elk weekend reden we door Duitsland om schnabbels af te wer ken, want daar betaalden ze twee keer zo veel voor een optreden. Door alle toestan den heb ik drie keer in de zesde klas geze ten. Niet omdat ik niet kon leren, maar omdat ze bang waren dat ze me niet meer zo makkelijk voor optredens uit de klas konden weghouden als ik naar de middel bare school zou gaan." Ze verhuisde naar Alkmaar toen de Noord-Hollandse manager Ben Essing de kindster onder zijn hoede kreeg. „In een café spraken Gert Timmerman en hij af dat Essing me voor 25.000 gulden over nam. Dat bedrag schreven ze op een bier viltje. Achterafheb ik nooit begrepen dat mijn vader het zo ver heeft laten komen. Want het was een wurgcontract. Met mijn vrijheid was het daarna gedaan. Optreden moest ik, en anders niet. Mijn moeder kreeg ik nauwelijks meer te zien en tijd voor vrienden en vriendinnen was er niet. Alleen het geld leek nog belangrijk. „Door alle aandacht die ik kreeg, was ik ook geen makkelijk kind. Als ik de jurk waarop ik mijn zinnen had gezet niet kreeg, vertikte ik het om het toneel op te gaan. Omdat ik altijd in het middelpunt stond, werd ik een eigenwijze puber." In 1971 zat Wilma dagelijks op schoot bij Vader Abraham. Overal zong ze voor uit verkochte zalen het liedje Zou het erg zijn lieve opa?. En nee, opa vond het nooit erg. Vooral niet toen ze er een nummer één hit mee scoorden. Toch hield ze uiteindelijk geen cent over aan het succes. „De gouden platen die ik bij elkaar zong, moeten tonnen hebben op geleverd. Ik zou het geld krijgen als ik 21 jaar was. Ver voor die tijd waren de cent jes al verdwenen. Ik ben gewoon bestolen. Voor mij bleef er onder aan de streep niks meer over." Wilma was 15 toen ze terug ging naar Twente. Ze be landde in een tehuis. Een vedette in de verdrukking. Nog geen vier jaar later trouwde ze. „Veel te jong, natuurlijk, maar na die jaren waar in ik steeds zo heen en weer was geslin gerd, verlangde ik naar vastigheid en regel maat." Het huwelijk hield zes jaar stand. Wilma was 25 jaar toen ze een showbizz- Ioopbaan en een huwelijk achter de rug had. Ze bleef ongeschoold achter met twee zoontjes en een lege portemonnee. „De eerste jaren na het succes keek ik om in wrok. Ik was kwaad omdat ze mijn jeugd van me hadden afgenomen. Het was voor mij onmogelijk mijn leven na alle on rust weer opnieuw op de rails te krijgen. Het zingen was altijd een mooie uitlaat klep geweest, maar alle verplichtingen en aandacht hadden me emotioneel aangegre pen. Die klap kwam extra hard aan omdat ik nooit een veilig thuis had waar ik mijn gevoel kwijt kon." Het duurde jaren voor ze zichzelf onder controle kreeg. Steeds was er nieuwe tegen slag. Haar ouders overleden allebei. Haar huis brandde uit. Pogingen om opnieuw als zangeres aan de bak te komen, strand den keer op keer. Tot ze zich neerlegde bij het idee dat ze niet alleen een artiest-met- een-verleden, maar vooral moeder en grootmoeder is. Wilma is nu 51 jaar. In een kleine huurwo ning aan de rand van het stadshart van En schede vond ze de geborgenheid waar ze haar halve leven naar zocht. „Mijn zonen doen het allebei goed en ik ben oma van een prachtige kleindochter. Ik leef van de bijstand. Het is niet veel, maar ik heb het goed en gezellig. „Nu ik weer rust heb, ben ik eindelijk in staat om de positieve dingen van mijn kin dertijd te zien. Nu besef ik pas dat ik ook bevoorrecht ben geweest met mooie tour nees naar Canada, Suriname en de Neder landse Antillen. Ik werd altijd in nieuwe auto's rondgereden en had prachtige kle ren als kind. Achter de schermen was ik al tijd de lieveling van alle collega-artiesten. Die herinneringen komen nu pas goed bo ven. Uit die tijd zie ik alleen Corry Ko- nings nog wel eens. Als zij bij mij in de buurt optreedt, ga ik er altijd heen. Even samen oude verhalen vertellen. „Bij het ophalen van de goede herinnerin gen komt ook mijn eigenwaarde weer te rug. Nu pas sta ik erbij stil dat ik met mijn stem in die tijd heel veel mensen een ple zier heb gedaan. Af en toe krijg ik eens een briefje of een mailtje van oude fans die mijn plaatjes nog draaien. Zo'n berichtje kleurt mijn dag."

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2008 | | pagina 130