Egel houdt je tuin schoon
Oorlog in Londen
*Ventei
oom omhf
Buurtjes wippen aan met drie liter rosé
O O'
o
o
im
ex
O 17
PZC zaterdag 19 juli 2008
00
oo
m
IX
o
in
fM
u
N
Q.
CO
O
O
(S
c
00
tft
fx
f-
QC
K.
Egeltijd in De Mikke. In juli
worden vaak oude, zieke egels
binnengebracht, of juist nestjes
met jongen.
Mensen zijn bezig in de min,
vinden een nestje en den
ken dan meteen aan De
Mikke. „Maar ze kunnen
beter even zes weken geduld hebben",
zegt Coby Louwerse.
Dan zijn de jonkies groot genoeg en
worden ze verstoten door hun moeder.
Die moeder blijft in je min, maar de
kleintjes gaan weg, op zoek naar een an
dere plek. Egels leven alleen. Alleen in
de paartijd blijft het mannetje hangen.
Als het goed gaat, smurt het vrouwtje
hem weg.
Maar goed, zes weken geduld om de
jonkies te laten groeien hebben men
sen vaak niet, merkt Louwerse. „De
min moet nü klaar. Ze denken ook dat
egels planten opvreten en dus willen ze
ervan af. Maar egels eten geen planten.
Ze mimen juist heel veel slakken op, en
kevers en pissebedden. Ze houden je
min dus eigenlijk schoon."
Coby laat er een hartekreet op volgen:
„Als je een nestje vindt, laat het alsje
blieft dicht. Verstoor het niet. Anders
gaat de moeder weg en blijven de beest
jes alleen achter. Of ze bijt ze dood.
Waarom? Ja, dat weet ik ook niet."
De Mikke heeft nu ongeveer twintig
jonge egeltjes binnen, afkomstig uit de
hele provincie.
De verzorging is een gigantische klus.
Net als met de jonge konijntjes die ook
zijn binnengebracht.
„Als ze maar 70 gram wegen, is het echt
moeilijk. Bij 100 gram wordt het gemak
kelijker. Al die jonkies moeten heel veel
drinken. Maar een rubberen speen
proeft anders dan een speen van moe
der. Dus drinken ze minder. Ze krijgen
speciale melk en bacterieën voor de dar
mflora. Ze hebben snel diarree. Dan krij
gen ze een gasbuikje en is het zo ge
daan met ze. Nee, ik ga niet vertellen
welke melk. Dan gaan mensen zelf rom-
Stichting 'PZC Middelburg helpt'
Rekeningnummer: 40.26.67.794
melen en dat werkt niet. Ie moet ze
echt heel veel aandacht geven. Om mid
dernacht geef ik de laatste voeding, om
zes uur 's ochtends de volgende. Eigen
lijk moet het tussendoor ook nog, maar
dat lukt mij zelfs niet."
In de winter kunnen mensen zich aan
melden als een soort gastouder voor
egels. In het 'overwinteringsproject' krij
gen ze egels die ze elke avond moeten
voeren.
Ze moeten ook een flinke tuin hebben,
geen betegelde achterplaats. Als de
egels weer uit hun winterslaap komen,
haalt De Mikke ze op om ze medisch te
controleren en uit te zetten.
00
o
O
IS
l/ï
rx
3£
«s
U
N
,a-
00
o
O
IS
s
00
1n
rx
o
in
<s
u
N
a.
00
o
O
C4
s
CO
w
rx
Heeft u ook een verhaal dat u wil
delen met lezers? Mail dan naar
uwverhaal@pzc.nl of bel voor
meer info:; 0113-315660. Mary
Ouwehand-Hartree vertelde haar
verhaal over de oorlog.
Ik ben op 2 november 1916 in Am
sterdam geboren. Mijn vader, een
Brit, was directeur van de General
Steam Navigation Company en, in
het geheim, ook actief in de Secret Ser
vice: de Britse inlichtingendienst. Hij
was goed geïnformeerd en wist vroegtij
dig dat de Duitsers op het punt ston
den Nederland te bezetten. Zijn taak
was te zorgen dat de Engelsen op tijd
uit Holland waren, dus wist hij precies
waar de schepen lagen waarmee je weg
kon.
In december 1939 vertrok ons gezin
naar Engeland. Ik was toen een jaar of
22. Omdat ik vloeiend Frans, Duits, En
gels, Italiaans en Hollands sprak, was
het niet moeilijk werk te krijgen. Het
liefst had ik voor de Censor gewerkt.
Die instelling las alle in- en uitkomen
de post na op informatie waarvan de vij
and gebruik kon maken. Maar ik kreeg
pas tegen het einde van de oorlog een
oproep van de Censor, toen ik al lang
een fijne baan had. Aanvankelijk werk
te ik voor de ANIC: de Algemeen Ne
derlandse Invoer Centrale, een onder
deel van van het Ministerie van Handel,
Nijverheid en Scheepvaart. De ANIC
verzamelde gegevens over de Neder
landse koopvaardij, want de hele vloot
was gemobiliseerd. Iedere keer moest ik
dezelfde brief tikken, waarin de geadres
seerde werd gevraagd bepaalde gege
vens over zijn schip te verstrekken.
Daar werd ik stapelgek van. Ik had de
pest aan typen!
Gelukkig kreeg ik ander werk, bij het ar
chief van datzelfde ministerie.
Het ministerie van de Nederlandse rege
ring in ballingschap bestond groten
deels uit mensen die opeens uit hun ge
wone leven gerukt waren. Er waren mi
nisters, maar er was geen Tweede Ka
mer. De ministeries van de Nederland
se regering in ballingschap waren geves
tigd op Picadilly, in Green Park.
Van tijd tot tijd hoorde je doodle bugs
overkomen: vliegende bommen, die de
Duitsers naar Londen stuurde. Eerst
ging de sirene van het luchtalarm. Ver
volgens hoorde je de bom overkomen:
wehwehweh - even stilte - en: boem!
Dan was die bom gevallen. In het begin
ging het personeel nog naar beneden,
naar de schuilkelders, maar ja, er moest
ook gewerkt worden. Dus op een gege
ven moment gingen we, als we zo'n
doodle bug hoorden, gauw in de grote
kast midden in het gebouw zitten waar
in het papier bewaard werd.
Het eerste jaar woonde ik in een kamer
in een pension in een zijstraat van Pica
dilly, Duke Street. In die kamer stond
Mary Ouwehand-Hartree met het hondje dat ze kreeg in Londen, juni 1944.
een tweepersoons bed, voor mij en
mijn twee zussen, maar we sliepen elke
nacht op luchtbedden in de kelder. Al
les bij elkaar sliepen daar een stuk of
vijftien mensen, in een kelder van zo'n
zes bij vier meter.
Elke keer als een bom viel wilde de
meid naar buiten. Sommige mensen
willen naar binnen als een bom valt, an
dere willen juist naar buiten. Zij wilde
altijd naar buiten. Dan hielden ze haar
vast, zodat ze bleef ze zitten.
Ons hele gezin is heelhuids de oorlog
doorgekomen. Op mijn 28e, in decem
ber 1944, ben ik getrouwd met Arie
Ouwehand uit Vlissingen, een officier
bij de Koopvaardij. We wisten toen dat
het ergste voorbij was en dat we gingen
winnen.
Deze en andere bijdragen van Vertel
uw Verhaal zijn ook te vinden op
www.pzc.nl
O
1/1 T
1
1
eroen van Gastel (35J uit Goes herstelt
van lymfeklierkanker. Hij traint nu
voor de honderd kilometertocht van de
Ride for the Roses. De PZC volgt hem in
de aanloop naar zondag 31 augustus.
00 De vakantie aan de Cöte d'Azur is heil-
zaam. De ziekte, vorig jaar geconsta-
teerd op camping La Baumé waar het
1 gezin Van Gastel wederom is neerge-
00 streken, is nagenoeg uit Jeroens gedach
t/1 ten verdwenen. „Het is heerlijk hier.
Een relaxt leventje. Een beetje aan het
strand liggen, een hapje eten, een tripje
maken. Meer doe je niet. Al
leen gisteravond, toen was
ik ineens doodmoe. Dan
voel ik plotseling een forse
druk onder mijn ogen en
komt de hoofdpijn opzet
ten. Dan helpt maar één
ding: naar bed."
De 14e juli, de nationale feestdag van
Frankrijk, was een hoogtepunt. De Van
Gasteis beleefden de Quatorze Juillet in
Saint Rafaël. ,,'s Avonds doven alle lich
ten en wordt een immens vuurwerk af-
gestoken vanaf de pier en
enkele schepen. Vette klap-
pen precies op de maat
van klassieke muziek. Dat
was indrukwekkend."
Ia, en daarna wipten de
buurtjes René en Moni
que Koole uit Kloetinge, ook op medi
terrane vakantie, even aan, samen met
drie liter rosé. Dus barbecuen. „René
kwam tijdens mijn ziekte elke dag infor
meren hoe het me ging. Hartverwar
mend. Het zijn vrienden geworden."
Jeroen van Gastel
