2i spectrum
Feuilleton berk en de zoekgeraakte treinkaartjes, deel 2
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
in het zonnetje
Marjan
Berk
PZC
Zaterdag 19 juli 2008
De treintickets waren weg en bleven
weg. Ik zal de lezer niet vervelen met
een uitgebreid verslag van het zoekpro
ces. Wel voel ik mij buitengewoon ver
want met een hond, die, wanneer hij voldaan is,
zijn eten gaat verstoppen. Nu verstop ik niet mijn
eten, hooguit verstop ik wel eens wat chocolaatjes
wanneer ik vind dat het zo wel weer eens genoeg
is geweest.
Maar treinkaartjes vallen in een andere categorie.
Over het algemeen verstop ik uitsluitend dingen,
die ik heel belangrijk vind en die absoluut niet
zoek mogen raken. Zoals daar zijn: afspraakkaart
jes van de tandarts en kaartjes voor een fantastisch
concert. Ik verstop ze op geheimzinnige plekken,
waarvan ik zeker weet dat een rover of andere dief
er nooit zal zoeken. Maar dan. Wanneer het uur
van de waarheid slaat, of de avond van het concert
plotseling aanbreekt....dan is Leiden in last. Zo
ook nu.
Goede raad was dus duur. Letterlijk. Want vanoch
tend belde ik eerst de Nederlandse Spoorwegen,
die mij adviseerden het reisbureau te bellen voor
goede raad.
De schattige meisjes achter de balie blikten nog
bloosden om deze domme oude Berk, en gingen
ogenblik ijverig bellen.
Ja hoor, er konden nieuwe kaartjes worden ge
print en ik had, dank zij een door mij geheel onbe
wust afgesloten annuleringsverzekering, nog maar
een klein beetje bij te betalen....zodat de schade
wel weer meeviel.
Behalve het feit dat ik: óf naar het Centraal Station
(wachttijd vier uur) moest om ze af te halen, óf
naar Utrecht, óf naar Schiphol. Ik koos tussen een
controlebezoek aan het ziekenhuis( niets ernstigs)
en een lange vergadering van de Lira, de auteurs
rechtenorganisatie die het auteursrecht van de va
derlandse schrijvers behoedt en beschermt, een rit
naar onze nationale luchthaven....waar de wacht
tijd gelukkig heel erg meeviel.
Ik droomde mijzelf al in de Thalyss, in gezelschap
van mijn dochter op weg naar Parijs, dan overstap
pen en in de TGV naar Bretagne....
Ik droomde ook van de dikke boeken, waar ik vori
ge week van sprak. Ik stond van uitputting bijna
als een paard staand te slapen daar achter die balie
op Schiphol, waar ik dank zij koelbloedig optre
den toch weer verse treinkaartjes mocht ophalen.
En terwijl ik mijn vierwieler zo maar terugvond in
de ondergrondse parkeergarage van de luchtha
ven, en ik hem zelfs zonder aarzelen weer naar
buiten wist te rijden....gaf ik mijzelf een mentale
pluim!
"Oudje!", sprak ik mijzelf toe, "dat heb je weer kra
nig gedaan! Ie wordt met het klimmen der jaren
steeds zelfstandiger en onafhankelijker. Goed zo!"
Zo kwam aan dit ellendige verhaal van de zoekge
raakte treinkaartjes toch nog een happy end. En
het is mij zelfs gelukt om mijn lieve trouwe Maria
de Fatima, die mij al 27 jaar stofvrij houdt, niet de
schuld van de vermissing te geven. Nee, grootmoe
dig verwijt ik uitsluitend mijzelf deze slordige ma
nier van handelen. Lieve hemel, ik begin eindelijk
toch heel volwassen te worden!
