daagse leeuwen vreten kilometers tijd
Die Thoolse polders kennen
we nu op ons duimpje
Gezelligheid is minstens zo
belangrijk als de prestatie
30 l Zaterdag 12 juli 2008 PZC
Bijna zeshonderd Zeeuwen lopen vanaf dinsdag mee in de 92e editie van de Vierdaagse
van Nijmegen. Net als meer dan veertigduizend andere wandelaars. Zij zien af voor de kick,
een goed doel, de gezellige sfeer en natuurlijk voor het felbegeerde Vierdaagsekruisje. De
PZC volgt enkele Zeeuwse Vierdaagse-deelnemers op de voet.
door Cornelleke Blok foto's Mechteld Jansen, Willem Mieras, Peter Nicolai en Ruben Oreel
Robbert de Wolf (12) uit Tholen is
niet te stuiten. Zijn moeder Mar-
greet (45) moet tijdens hun trai-
ningstochten regelmatig in de versnelling
om hem bij te houden. Dat belooft wat
voor de Vierdaagse. Robbert: „Ik wil sprin
tend over de finish."
Bij die eindstreep - 'we gaan het halen' -
staat vrijdag de hele familie De Wolf paraat
met gladiolen. Margreet: „Mijn man Wim
gaat zelfs mee als verzorger. Als we 's mid
dags terug op de camping komen, staat het
eten klaar."
Het idee om mee te doen met de Vierdaag
se ontstond tijdens de Thoolse zevendor-
pentocht, vorig jaar. Robbert: „Ik vond die
tocht erg leuk. We zeiden tegen elkaar: is
het niet leuk om ook een keer met de Vier
daagse mee te doen? Maar dan niet zomaar:
wél voor een goed doel. Ik wil al vanaf m'n
zevende chirurg worden. Daarom halen we
geld op voor Artsen zonder Grenzen. Het
geeft houvast, als je een dip hebt. Dan denk
je even aan die mensen en kinderen die het
niet goed hebben." En dus zijn Margreet en
Robbert al maandenlang elke week in één
van de Thoolse polders te vinden. Margreet:
„We gaan lopend op familiebezoek in Ber
gen op Zoom of we lopen naar vrienden in
Sint-Annaland. We hebben altijd wel een
doel. Ja, de Thoolse polders kennen we nu
op ons duimpje. Onderweg kletsen we over
van alles en nog wat." Robbert: „Ik maak tij
dens het lopen zelf liedjes: ik verzin woord
jes en melodietjes."
Zij lopen dertig kilometer per dag tijdens de
Vierdaagse: de reglementaire afstand die bij
Robberts leeftijd hoort. Margreet: „Ik moet
eigenlijk veertig kilometer lopen. Daarom
krijg ik geen vierdaagsekruisje. Maar dat kan
me helemaal niks schelen hoor. Ik vind het
gewoon leuk om te doen. Je gaat nooit vier
uur lang met de je kind op de bank zitten.
Dit is een leuke manier om met elkaar op te
trekken."
Wie Robbert en Margreet wil sponsoren, kan
geld overmaken naar Robberts rekening
30.30.355.01 o.v.v. Artsen zonder Grenzen.
Kletsen, lachen en op terrasjes zitten
horen voor 'de meiden van de He-
ma' net zo bij wandelen als blaren
prikken en afzien.
Elk weekend zijn Anitha van Gorkom (47)
uit Vlissingen, Jacqueline Mallekoote (47)
en Anneke de Nooyer (54) uit Oost-Sou
burg wel in een Zeeuwse polder te vinden.
De drie collega's lopen het hele jaar door.
Jacqueline: „We lopen gemiddeld één keer
per week. We trainen niet speciaal voor de
Vierdaagse, want in oktober doen we ook
mee aan de kustmarathon. Maar die is niet
zo gezellig als de Vierdaagse hoor. Tijdens
de Vierdaagse is er zoveel sfeer. Dat móet je
een keer meemaken." Anneke: „We gaan
zondag al naar Nijmegen voor de Vierdaag-
sefeesten. Die avond kunnen we het nog
laat maken. De rest van de avonden liggen
we om half negen op bed."
Tijdens het trainen zorgen de meiden zelf
wel voor de gezelligheid. „We hebben altijd
wel wat te kletsen", zegt Jacqueline. „Dat
werkt heel goed, want voor je het weet,
ben je weer tien kilometer verder." Anne
ke: „Als je 25 of 40 kilometer wilt lopen, J
ben je bijna de hele dag kwijt. Dan kan je
er maar beter wat leuks van maken. We
hebben héle gesprekken tijdens het lopen.
Dan komen de stomste dingen naar boven*'
We hebben de grootste lol. We mopperen,
klagen en steunen tegen het einde van de
rit wel eens tegen elkaar. 'Waarom doen we
dit?', vragen we ons dan af Maar als we
dan bij de finish zijn, dan is het écht een te
gek gevoel dat je dat stuk gelopen hebt. Dat
geeft zo'n voldoening! We gaan er weer he
lemaal voor tijdens de Vierdaagse. De pres
tatie geeft ons echt een kick! Het is gewoon
verslavend."
Anita en Anneke gaan voor hun vierde vier
daagsekruisje; voor Jacqueline is het de
tweede keer. Jacqueline: „Vorig jaar regende
het heel hard op de laatste middag. Alle toe
schouwers waren al weg. Daardoor had ik
niet echt dat geluksgevoel toen ik over de fi
nish kwam. Ik hoop dat het nu wél feest is
op de Via Gladiola."
