Sport Ten Dam is niet bang voor de Tour 0- U p» Wielervrouwen houden niet van glitter en glamour 42 Vrijdag 4 juli 2008 PZC Noorderling debuteert op 27-jarige leeftijd in Ronde van Frankrijk. door Harm Vonk DEN HAAG - Laurens ten Dam is de minst bekende van de Nederlan ders die dit jaar van start gaan in de Ronde van Frankrijk. De nu 27-jarige Rabobankprof werd gebo ren op een woonboot vlak bij Gro ningen, woonde jarenlang anti- kraak en rijdt een Chevy Van die hij gebruikt als camper. De avontu rier moet de komende drie weken uitgroeien tot steun en toeverlaat van Tourpretendent Denis Mentsjov. Het is dat Laurens ten Dam (Zuid- wolde, 13 november 1980) de ko mende weken een Tour de France te verrijden heeft, anders wist hij het wel. In geuren en kleuren ver telt hij over de vakanties die hij meemaakte, terwijl op de Franse wegen om het geel werd gekoerst. Op die momenten fonkelen zijn ogen, slaat zijn stem even over. Heel anders dan wanneer hij praat over zijn ambities in zijn eerste Tour. Natuurlijk weet Ten Dam dat hij slechts voor één ding is meegenomen in de bankiersploeg: Denis Mentsjov helpen in zijn jacht op de eindzege. Vijf jaar geleden zag het leven van Laurens ten Dam er heel anders uit. Op 13 juli 2003 eindigde de K etappe op de Alpe d'Huez. Het was een warme zondag in de Fran se Alpen, Ten Dam beleefde de etappe in bocht zeven op de Ne derlandse berg. Het was de dag voordat de Tour uitdager [oseba Be- loki kwijtraakte met een dijbeen-, pols- en elleboogbreuk. Ruim een week daarvoor had Ten Dam een van zijn spaarzame overwinnin gen behaald: hij, 22 jaar en ama teur bij Rabobank, was de snelste in 'La Marmotte', de zware cy- closportieve wielertocht. „Maar ik had óók problemen met mijn lies- ader en ik wilde prof worden bij Rabobank. Dat kon niet, dus ging ik terug naar de amateurs van Arend Scheppink." Hij was terug bij af: zijn jongensdroom om prof te worden leek abrupt te eindigen. „Eén jaar lang had ik gefietst met één-vierde been, omdat door die vernauwde ader slechts een kwart werd doorbloed. In oktober van dat jaar ben ik geopereerd en van af dat moment is het eigenlijk al leen maar beter gegaan. Zonder die operatie denk ik niet dat ik nog had gefietst, maar eigenlijk bleef de twijfel tot november van 2004, omdat toen pas bekend werd dat Shimano sponsor werd van de nieuwe profploeg van Scheppink." Die ploeg bleek de opstap naar zijn jongensdroom, die overigens niet zonder extra hindernissen tot stand kwam. Na Shimano verkaste Ten Dam naar Unibet, maar door het geruzie tussen de UCI en de ASO werd de ploeg geweerd uit de ProTour. „Voor Unibet zou ik de Tour rijden, maar dat ging dus de mist in door de oorlog tussen de UCI en de ASO." Door zijn prestaties was Ten Dam al verzekerd van een terugkeer naar Rabobank, waar hij aan het 'Nu Thomas Dekker niet rijdt, kan ik beste Nederlander worden' begin van het seizoen zijn rentree maakte. Hoe snel kunnen dingen gaan: „Vorig jaar was ik tijdens de Tour met vakantie, op het strand in Frankrijk aan de Cöte d'Azur." Ten Dam plukt de dag, geniet van het leven. Hij was afgestudeerd commercieel econoom, woonde antikraak met vrienden en nam het leven zoals het kwam. Zoals die vakantieweek in juli 2003. „We stonden aan de voet van de Alpe d'Huez, op de camping in Bourg d'Oisans. Op de dag van de Tour ben ik twee uur omhoog en twee uur naar beneden gelopen naar de Nederlandse bocht, bocht zeven. Ik heb me er prima vermaakt: ker mis en carnaval op één dag, alles bij elkaar. Jahaa, als ik het voor het kiezen had, zou ik in de Tour de dag van Alpe d'Huez uitkiezen. Nu is het nog maar de vraag of ik het haal, haha." Toch, met die vraag worstelt hij niet. „Lichamelijk kun je je er op voorbereiden, mentaal niet. Maar ik ben niet bang voor de Tour. Ie dereen zegt dat de Tour anders is dan alle andere wedstrijden. Nou ja, ik kijk wel. Het zal af en toe best stress zijn, maar ik denk niet dat ik me laat overweldigen: het zijn immers dezelfde wegen, de zelfde hotels als altijd. Ik ben 27 jaar oud en heb nooit de Giro of de Vuelta gereden. In principe is dat een nadeel, maar ik heb de leef tijd, heb ook aangegeven dat ik niet meer - via de Giro en de Vuel ta - rustig wil worden gebracht. In de Ronde van Zwitserland ben ik tiende geworden, heb ik laten zien dat ik het negen dagen achter el kaar kan. Nu ga ik kijken of drie weken haalbaar zijn. Nu Thomas Dekker niet rijdt, zou ik misschien de beste Nederlander in het klasse ment kunnen worden, maar dat is onbelangrijk. Als ik door mijn ei gen ambities een kilometer min der op kop kan rijden voor Denis, heb ik het niet goed gedaan." Laurens ten Dam (links) met zijn Nederlandse ploeggenoten Joost Posthuma, Bram Tankink, Pieter Weening, Koos Moerenhout en Sébastian Langeveld aan de vooravond van de Tour. foto Eric Brinkhorst/GPD Met kaplaarzen aan in de stromende regen op een eenzame berg. Rijswijk - De voetbalvrouwen wa ren de afgelopen maanden niet van het scherm te krijgen. Het was een en al glitter en glamour. Kom daar maar eens voor bij het wiel rennen. „Daar sta je dan, in de stromende regen, met kaplaarzen aan op een godverlaten berg", beschrijft Ju dith de longh, vrouw van Quick-Step-renner Steven, een be zoek aan de Ronde van Frankrijk. „Ja, dat is bij voetbal of tennis wel anders. Daar zit je op de eerste rij." Rennersvrouwen, ze blijven in de schaduw. „Ik vind het prima, zo op de achtergrond", zegt Edith Moerenhout. Man Koos begint morgen aan zijn zesde Tour. „Ik zou het niet zo fijn vinden als mensen van me denken dat ik al leen maar in de PC Hooftstraat loop te shoppen", zegt Vera van Herpt, de vriendin van Bram Tan kink. „Dat is toch het stereotype beeld dat van voetbalvrouwen be staat." Ze hoeven niet zo nodig op de voorgrond te treden. „Wielrennen is toch meer Bram zijn ding", zegt Vera. Edith: „Ik blijf liever op de achtergrond. Ik denk sowieso dat rennersvrouwen meer met beide benen op de grond staan. De inko mens bij de voetballers liggen ook wat anders." Bovendien, kom maar eens in de buurt van je man, voor of na een koers. „Dat heb ik afgezworen", vertelt Judith de [ongh, „Zeker sinds Steven bij Quick-Step rijdt waar het altijd een gekkenhuis is rond de bus. Ik ga er niet tussen staan als een grou pie. Na afloop ben ik weg." Sowieso is het niet de cultuur dat vrouwen van wielrenners rond de 'Je moet je man goed verzorgen en verder ver uit de buurt blijven' koers dicht bij hun mannen zijn. „Zeker in België geldt dat nog. Je moet je man goed verzorgen en verder het liefst zo ver mogelijk uit de buurt blijven", ervoer Judith. „Belgische meiden hebben daar geen moeite mee, die cijferen zich gemakkelijk weg." Edith volgde het NK afgelopen zondag vanaf een camping langs het parkoers. „Niks mis mee, hoor, maar er wordt nooit iets geregeld voor de vrouwen. Voetbalvrouwen, dat zag je bij het EK, zitten op de eerste rij. Wielrennen is gewoon een beetje oubollig." Ze heeft het ook maar opgegeven kort voor of na de koers manlief op te zoeken. „Dat levert alleen maar stress op. Het is toch: hup, de bus in. Dan kun je naar het ho tel rijden, maar dan moeten ze eerst gemasseerd worden, eten, het heeft niet veel zin." De Tour bezoeken doen ze wel. De eerste keer ging Vera met een paar vriendinnen naar Frankrijk. „Gewoon wild kamperen, drie da gen niet douchen, dat werk." Dit jaar hebben ze een camper ge huurd: „We gaan vooruit. Het is heel gezellig, maar ik zie Bram dus alleen maar even voorbijfietsen." Edith bezoekt met haar ouders de laatste Tourweek, ook met een camper. Judith beperkt het bezoek tot de slotdag in Parijs. „Ook op bezoek gaan tijdens rustdagen doe ik niet meer. Het is niet te doen. Ie vliegt de avond van tevoren erheen, huurt een auto maar mag dus niet in hetzelfde hotel als je man sla pen. Op de rustdag zelf kom ik daar aan met twee kinderen en weet je dat je hooguit een uurtje hebt om samen even koffie te drin ken. Steven vond het ook niks. Die voelt zich opgelaten als-ie weet dat wij er zijn en hij eigenlijk amper tijd voor ons heeft."

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2008 | | pagina 44