spectrum 8
jaagt op
pedofielen
Thuis
m Action
fcnfants
PZC
Zaterdag 28 juni 2008
STANDPLAATS
door
Esther Gotink
Londen is een flitsende stad, een me
tropool met een vaart waarin je
mee moet kunnen gaan om niet te
verdrinken. Het is er rommelig en
lawaaierig, het staat er nooit stil. Een tijd
lang woonde ik in de centrale wijk King's
Cross en zat ik middenin dit circus. Dag en
nacht raasden bussen en auto's - met of
zonder sirenes - langs mijn flat, hoorde ik
stemmen op straat, struikelde ik over de
rommel en keek ik goed om me heen voor
dat ik mijn bankpas in een pinautomaat
stopte.
Dat ik alleen woonde, betekende boven
dien in de avonden de deur uitgaan. In
Londen ga je niet thuis zitten, dan verpie
ter je van eenzaamheid. Want Londe-
naren komen geen 'bakkie doen'. Ie
moet erop uit, naar de kroeg, de film,
een tentoonstelling, uit eten. Vrien-
den blijven hooguit slapen als je je in
het nachtleven stort en jouw adres
op de meest betaalbare afstand ligt
als je per taxi weer huiswaarts keert.
Mijn leven werd al snel een eindelo
ze episode van Sex and the City.
Buren kende ik van geluid, niet van
gezicht. Toen ik met kerst een kaart
je onder hun deuren schoof, wisten
ze niet wat ze daarmee aanmoesten.
Voorheen konden ze me negeren in
de lift, nu voelden ze zich opeens ge
dwongen een soort van ongemakke
lijke grimas te trekken en een half
slachtige groet te mompelen. Ik denk
dat ze me die kaartjes nooit hebben
vergeven. Het flatgebouw zat bom
vol jongeren, maar iedereen ging zijn
eigen weg. Kopjes suiker werden
niet geleend, pakketjes van de postbode
niet voor buren aangenomen.
Waar ik ben opgegroeid, is dat even an
ders. Ik kom uit een klein Betuws dorp.
Vraag er of ze Gotink kennen en ze knik
ken instemmend. Als puber benauwde me
dat weieens, dan wilde ik weg, weg, weg.
Maar ik had nooit gedacht dat ik zo ver
zou komen als Londen. Geografisch gezien
ligt het weliswaar niet ver van huis, maar
psychologisch is het de andere kant van de
wereld. Een dorp met vierduizend inwo
ners (inclusief het buitengebied) is andere
koek dan een stad met twaalf miljoen. De
verschillen zijn mindblowing zoals een Lon-
denaar het noemt, un bietje veul zoals een
Betuwenaar het zou uitdrukken.
Twee jaar geleden ging ik op zoek naar een
koopflat en kwam uit in Harlesden, Noord-
west-Londen. Vrienden vroegen of er een
steekje bij me loszat. Je moet niet denken
dat je zomaar overal en nergens in Londen
kunt gaan wonen, zeiden ze. King's Cross
mocht dan druk en riskant zijn, Harlesden
is een absoluut pandemonium en uiterst
crimineel. Bendes zijn er wellicht niet op
uit om jou het leven zuur te maken - al
leen dat van rivaliserende bendes - maar
wil je werkelijk tussen de messen en pisto
len door laveren? Hun woorden, niet de
mijne. Ik zag het allemaal niet zo zwaar.
Harlesden ging niet door, want de make
laar had gejokt over de kadastrale grenzen.
Afgelopen zomer had ik meer geluk: ik
vond een huisje in Finchley. Ook Noord-
Londen, ietsje meer oost. En vele malen
groener, stiller en veiliger. Ik heb een tuin,
dus moet er worden gemaaid. Prompt heb
ik contact met de buren. De buurvrouw
van nummer 5 wil weten of ik haar plan
ten water kan geven als ze met vakantie is.
De 3-jarige dochter van nummer 1 pro
beert me nat te gooien en krijgt een stand
je van haar vader. Beteuterd zegt ze: „Dat
geeft toch niet, want die mevrouw draagt
regenlaarzen."
Ik kijk naar beneden en grijns naar de
exemplaren aan mijn voeten. Saaie groene
regenlaarzen in Londen. De geur van pas
gemaaid gras. Planten water geven bij de
buren. Ik ben thuis.
Cambodja
fp
*1* mm pour jts
0
THAILAND
LAOS
Golf van
Thailand
VIETNAM
Zuidchinese
Zee
infographic: RV bron: ANP
Een klein meisje in een net
schooluniform, de lange
haren in een staartje ge
bonden. Syuth is 13 jaar,
maar als ze zou zeggen
dat ze pas 9 was, geloofde
je het ook. Ze is erg verle
gen. Terwijl ze met een
hoog en zacht stemmetje haar
treurige verhaal vertelt, kijkt
ze naar de grond.
„Mijn familie is erg arm. We
zaten vaak aan de rivierkant
omdat daar veel buitenlanders
komen. Die vroegen we dan
om geld. Twee jaar geleden
was er een man die ik ook om
geld vroeg. Hij zei: heb je hon
ger? Ik zei ja. Toen stelde hij
voor om wat te gaan eten. Hij
vroeg wat ik wilde, en ik zei:
een worstje. Dat haalde hij
voor me. „Hij zei me dat ik
mijn moeder erbij moest ha
len. Daar praatte hij mee, en
toen ging hij weg. De volgen
de dag zagen we hem weer.
Hij ging met mijn moeder en
mij eten, en na afloop vroeg hij waar we
woonden. We gingen naar ons huis, en
daar wilde hij weten hoeveel huur we be
taalden. Mijn moeder vertelde dat en toen
zei hij dat hij dat wel wilde betalen.
„Vanaf dat moment kwam hij vaak. Hij
vond een school voor me en nam me vaak
mee uit eten. Later gingen we ook vaak
naar zijn huis. De eerste tijd gebeurde er
niets, maar op een keer dronk hij bier en
ging hij naar de slaapkamer. Hij vroeg me
met hem mee te gaan. Ik moest mijn kle
ren uitdoen. Hij zei dat ik zijn penis in
mijn mond moest nemen en daarna ver
krachtte hij me."
Syuth zag de man, een Duitser, nog één
keer: in de rechtszaal waar hij tot elf jaar
cel werd veroordeeld, voor de verkrach
ting van Syuth en voor misbruik van ande
re kinderen. Wat dacht ze, toen ze hem
weer terugzag? Ze denkt na. „Ik wist het
niet zo goed. Ik was bang voor hem, maar
hij was ook aardig voor ons geweest. Nu
ben ik alleen nog maar kwaad. Als ik aan
hem denk, wil ik met dingen gaan
gooien."
Met Syuth liep het relatief goed af. Ze be
landde niet zoals zoveel Cambodjaanse
meisjes die zijn misbruikt in de prostitutie,
maar woont nu in een opvanghuis voor
meisjes. Ze kan daar blijven tot ze haar
middelbare school af heeft.
Dat de Duitse pedofiel zo snel gearresteerd
kon worden, was een nieuw wapenfeit
voor de van oorsprong Franse actiegroep
Action Pour Les Enfants (APLE) die zich
als enige particuliere organisatie bezig
houdt met het opsporen en schaduwen
van buitenlandse kinderlokkers voor wie
Cambodja een soort paradijs is. Het was
APLE die de Duitser bij de politie aangaf
Seela Samleang is directeur van APLE in
de Cambodjaanse hoofdstad Phnom Penh.
Hij zet graag uiteen waarom nu juist Cam
bodja zo'n magneet voor pedofielen is ge
worden. „Pedofielen reizen de hele wereld
af Ze gaan naar arme landen toe omdat
het daar makkelijker voor ze is met kinde
ren in contact te komen. Vroeger ging het
vooral om Thailand, de Filipijnen, Brazilië
en Maleisië, maar omdat in al die landen
strenger wordt opgetreden, vind je ze daar
nu wat minder. Daar is Cambodja voor in
de plaats gekomen."
De redenen: „Veel armoe. Eenderde deel
van de Cambodjanen leeft onder de armoe
degrens. Daarnaast weinig betrokkenheid
van de autoriteiten, hoewel dat de laatste
tijd wat beter gaat."
In het vorig jaar uitgekomen rapport 'Wat
we niet zien dat is er niet' van de Neder
landse kinderhulporganisatie Terre des
Hommes wordt dat laatste wat verder uit
gewerkt. Daaruit blijkt onder meer dat be
trapte pedofielen zeer mime mogelijkhe
den hebben zich uit de problemen te ko
pen. Zo kunnen ze de ouders van door
hen misbmikte kinderen omkopen.
Wie weet dat het in Cambodja 750 dollar
kost om een huis te bouwen, begrijpt dat
zoiets niet al te duur hoeft te zijn. De poli
tie is verder weinig professioneel en om
koopbaar. Weinig professioneel omdat 80
procent van de Cambodjaanse politie
macht uit het leger is gerecruteerd en hoog
uit een week politietraining heeft gehad.
Omkoopbaar omdat een agent één dollar
per dag verdient. Dat geldt dan ook nog
voor delen van de rechterlijke macht. Het
is dus ook geen wonder dat volgens het
rapport slechts 3 procent van de arrestaties
leidt tot vervolging.
Niettemin boekt APLE successen. Seela
Samleang geeft de cijfers: „Wij hebben 64
