Dan maar geen koffie...
Oom Ko raakte me
Onverwacht herenleed tussen de kalklijnen
,ï°r
az
o
N
CL
az
uoa v&weuxt
ovet muziek
yepikk
tb.
PZC zaterdag xx xxxxxxxxxxx 2008
00
fM
i
00
ift
fx
w
fM
u
SO
O
fM
i
00
in
fx.
00
00
in
fx
in
fM
U
N
fx.
00
O
O
fM
9
00
in
rx.
sn
fM
O
N
00
O
O
fM
t
00
in
IX.
Een envelop met het logo van een
notariskantoor ligt nooit lang
ongeopend bij De Mikke. Stel dat
het een legaat is... Dat zou niet
voor het eerst zijn. Maar met een
kind dat zijn spaarpotje met twee
euro komt brengen, is beheerster
Coby Louwerse even blij.
Rijke dierenopvangcentra be
staan niet. De Mikke is het ze
ker niet. Elk jaar vertoont de
balans een tekort. En elk jaar
slaagt het bestuur erin de dieren er niet
onder te laten lijden. „Dat nooit! Al
moet ik ergens gaan krauwen", zegt Lou
werse resoluut. „Jonge spechten hebben
tartaar nodig. In de winter hadden we
zeekoeten. Die eten sprot. Nou, dan krij
gen ze sprot. Dan drink ik liever zelf
geen koffie."
De Mikke moet het in eerste instantie
hebben van subsidies. Omdat het een
Zeeuwse opvang is, geven de provincie
en de meeste gemeenten elk jaar geld.
Maar niet allemaal. Hoewel het afgelo
pen jaar 528 zieke vogels uit Vlissingen
zijn gebracht, kan er geen cent van af
Héél egoïstisch, vindt Louwerse. „Die
vogels hebben niet om die shit ge
vraagd. Dat doen wij, mensen. Maar we
draaien niet op voor de gevolgen." Ge
lukkig zijn de donateurs er nog, een
stuk of vijf-, zeshonderd. Soms staat De
Mikke in een testament. En heel soms is
Saxofonist Jan Net (73 jaar) in
Middelburg zit al meer dan
zestig jaar in de muziek.
Hij vertelt hoe de muziek in zijn
leven kwam. In 1948 debuteerde
hij op de radio.
Ik was vijfjaar toen de oorlog be
gon. De Duitsers namen op een ge
geven moment alle radio's in. Mijn
vader verstopte de onze onder de
vloer. Ik weet niet goed meer hoe het
kwam, maar als kind had ik ronduit
een hekel aan muziek. Als de radio aan
stond liep ik weg. Of ik gooide er een
steen op, dat is geloof ik ook wel eens
gebeurd.
Mijn opa was secretaris van de Muziek-
bond in Zeeland. Op een keer was hij
ziek, hij had een maagzweer. Toch wil
de hij de rapportuitreiking door laten
gaan. En zei: Jantje, als jij nou de rappor
ten en diploma's ophaalt in de Schelde-
hal en hier bij me thuis aflevert, dan te
ken ik ze en kun je ze weer terugbren
gen. Tijdens die examens werd de beste
kandidaat voor het laatst bewaard. Dat
was mijn oom Ko Laroes, een broer van
mijn moeder. Hij was een fantastische
saxofonist.. Ik weet niet wat er gebeur
de, maar zijn muziek raakte me. Zo
dat een hele hoop geld. „Dan springen
we een gat in de lucht. Een keer hebben
we er het educatief centrum van kun
nen bouwen, de laatste keer gaf het de
aanzet tot de nieuwe ziekenboeg."
Vrijwilligers staan niet in de rij, laat
staan voor een ronde met de collecte-
VOGEL- EN ZOOGDIEROP\
Stichting'PZC Middelburg helpt'
Rekeningnummer: 40.26.67.794
bus. Louwerse moet toegeven: leuk is
dat niet. „Dat heeft het meeste nut rond
etenstijd, maar dan krijg je ook wel eens
een deur naar je hoofd gezwaaid." De
Mikke zoekt ook altijd sponsors. Waren
er maar meer bedrijven als Heerema, de
boorplatformbouwer uit Vlissingen.
Vanaf het moment dat Renger Meer
man een olieslachtoffer kwam brengen,
is hij sponsorgeld blijven brengen. „Hee
rema had een milieu- en veiligheidsbe
leid opgezet, waarin we punten die we
kregen voor veiligheid, konden laten
omzetten in guldens. Samen met Shell
Shearwater en de provincie hebben we
geld bijeen gebracht voor de vogelwas
machine." Later heeft Heerema het bui
tenbassin betaald. Lijkt dubbel: een
boorplatformbouwer die olieslachtof
fers sponsort Toch koopt Heerema haar
schuldgevoel niet af, verdedigt Louwer
se. „Het zijn de olieschepen die hun rot
zooi lozen. En wees eerlijk, we hebben
allemaal een grote mond, maar we wil
len allemaal olie."
mooi. Ik heb met open mond staan luis
teren, terwijl ik echt geen muziekman
netje was. Van alle kanten hoorde ik:
die oom van jou is wat, hè! Ik ben naar
hem toegegaan om te zeggen dat ik het
mooi vond. Maar dat kan jij ook leren,
was zijn antwoord, ik heb nog een so
praansax thuis liggen.
Zo kreeg ik op mijn elfde mijn eerste
lessen. Eerst acht maanden theorie, zon
der dat ik een saxofoon aanraakte. Daar
na een maand of negen echt spelen.
Mijn oom was zó goed. Ik weet nog dat
mijn opa voor hem een muziekstuk be
stelde bij een Franse componist met de
opdracht: maak het zo moeilijk, dat het
bijna niet te spelen is. De naam van die
componist ben ik vergeten. Maar ik was
bij mijn oom op les, toen de envelop
met het muziekstuk werd bezorgd. Hij
haalde de bladen tevoorschijn, ze zagen
werkelijk zwart van de vele noten. Hij
speelde het meteen, tot hij halverwege
een nootje miste. Ongelooflijk, dat was
hem nog nooit overkomen. Hij speelde
het ook op een concours. De jury ap
plaudisseerde, hij kreeg allemaal tienen.
Mijn vader schreef me in voor een ra
dio-uitzending op de woensdagmiddag,
van half vier tot vier uur. Dan kwamen
ze een opname maken bij je thuis, op
een wasplaat. Ik was de enige uit Zee
land. Ik bleef over bij de beste tien van
de tweehonderd, die meededen. Toen
kwam de finale-uitzending. Mijn stukje
werd om drie minuten voor vier uitge
zonden, ik was eerste geworden. Je
hoorde de afkondiging van het pro
gramma terwijl mijn muziek nog
klonk, dat was wel heel bijzonder.
Mijn vader was voorzitter van de
VARA-afdeling Zeeland en zat ook in
Jan Net op sopraansax in 1953, Schuttershof in Middelburg, een optreden
met de bigband Moonliners.
het landelijk bestuur. Er kwamen heel
wat artiesten bij ons thuis logeren. Zo
kreeg ik uitnodigingen om bij de radio
te spelen. Met de beroemde organist
Cor Stein, en met Bep Rowold, die lei
der van de Skymasters is geweest. Ik zat
ook in het orkest dat speelde op het ju
bileum van Louis Neefs. Een carrière
buiten Zeeland... nee. Er werd veel ge
dronken in die kringen. Dat moesten
we maar niet doen, dacht ik.
Muzieklessen, concertbezoeken, fanfare,
zelf op het podium: heeft u een verhaal
dat met muziek in Zeeland te maken
heeft, vertel het de PZC
-via de email: uwverhaal@pzc.nl
-per post: PZC, Postbus 31, 4460 AA Goes;
-telefonisch: 0113 315 663 (Jan van Damme).
Zie ook: www.pzc.nl
O
irt
fM
U
N
SL
00
O
O
fM
1
00
m
fx
T eroen van Gastel (35) uit Goes herstelt
I van lymfeklierkanker. Hij traint nu
J voor de honderd kilometertocht van de
Ride for the Roses. De PZC volgt hem in
de aanloop naar zondag 31 augustus.
Twee nederlagen in een week en dan
toch blijven lachen. Da's een teken van
kracht. Want zo leuk was het trainings
rondje van 45 kilometer nou ook weer
niet. „Deze week wilde ik de grens ver
leggen. In plaats van 35 eens 45 kilome
ter fietsen. We reden naar Ouddorp,
maar hadden vol de wind
op de kop. Op een gege
ven moment kon ik niet
meer. Ik stond op de peda-
len, maar kwam geen me- 'x
ter meer vooruit. Mijn zwa
ger Michel moest me zelfs
duwen. Ja, dan voel je je
even niet fijn, maar het hielp wel. Te
rug met windje in de mg en de zij liep
alles gesmeerd."
Jeroen is er nog niet. Vermoeidheid als
gevolg van de chemokuur manifesteen
't.
zich dagelijks. Dat werd
nog eens pijnlijk duidelijk
op de tennisbaan, waar
vrouwlief hem diep in het
tö r°de stof deed happen: 6-3,
6-2. Soms zijn ze meedo
genloos, vrouwen.
Na het zuur deze week
toch ook wat zoet. Adieu vouwwagen,
bienvenu sleurhut. Voor de deur Staat
de nieuwe caravan te glimmen. Volgen
de week gaat het naar la douce France.
„Daar is het gezin wel aan toe."
Jeroen van Gastel
