9 spectrum
Nieuw 'Wirtschaftswunder'
met hongerloontjes
'Ondanks een 40-urige' werkweek
maken mensen schulden om rond
te kunnen komen'
Werner Moll
PZC
Zaterdag 14 juni 2008
Werner Moll (58) woont in het Brandenburgse dorpje Luckau en had een
mooi inkomen toen hij na de val van de Muur dakpannen ging verkopen.
„Er werd veel opgeknapt, maar zo'n zes jaar geleden is de markt ingestort.
Ik ben toen begonnen als bewaker van een distributiecentrum, 52 kilometer
van hier. Dichterbij is geen werk te vinden. Ik werk zestig uur per week
voor iets meer dan 3,50 netto per uur."
zeggen, maar ze wil eerlijk zijn. „Ik was
blij toen mijn dochter uit huis ging. Die
lag regelmatig uren voor de televisie en dat
kost ook geld. De stroomrekening zakte na
haar vertrek met bijna 20 euro per maand.
Een vermogen wat je er plotseling bij hebt.
Het helpt trouwens niks, want nu is de
benzineprijs weer belachelijk hoog. Ik
kom nooit vooruit. Als je eens wat over
hebt, ben je het weer kwijt aan iets anders.
De huur gaat ook weer omhoog, maar
mijn salaris staat al jaren stil."
Werner Moll (58) woont in het Branden
burgse dorpje Luckau en had een mooi in
komen toen hij na de val van de Muur dak
pannen ging verkopen. „Er werd veel opge
knapt, maar zo'n zes jaar geleden stortte
de markt in. Ik begon toen als bewaker
van een distributiecentrum, 52 kilometer
van hier. Dichterbij is geen werk te vin
den. Ik werk 60 uur per week, voor iets
meer dan 3,50 netto per uur. Van de 850
euro per maand ben ik al aan benzine 220
euro kwijt. Een vergoeding krijg ik niet."
Moll krijgt geen ondersteuning van de
staat omdat hij een eigen huis heeft. „Dat
verhuur ik nu deels om de hypotheek te
betalen. Vakantie, uit eten of de bioscoop:
het is er niet meer bij. Mijn auto moet bin
nenkort gekeurd worden en als hij er niet
doorheen komt, heb ik geen oplossing.
Een reparatie kan ik niet betalen. Dan
word ik ontslagen omdat ik niet meer op
mijn werk kan komen. Ik zit klem."
Petra Mertens zou wel in aanmer
king kunnen komen voor onder
steuning, maar dat wil ze niet.
„Ik vind het vernederend. Je
werkt hard en moet dan toch
nog je handje ophouden. Bovendien heb
je niks meer te vertellen over je eigen fi
nanciën. Bij ziekte van collega's draai ik
extra uren en heb ik een vette maand.
Maar dat extraatje zou je dan moeten inle
veren."
Econoom dr. Hilmar Schneider is directeur
van het Instituut van Arbeid in de Toe
komst (IZA) in Bonn en begrijpt het nega
tivisme niet. „Het land plukt momenteel
de vruchten van stevige hervormingen op
de arbeidsmarkt. Werk is weer aantrekke
lijk geworden omdat uitkeringen zijn ver
laagd. Tegelijkertijd is het voor werkgevers
makkelijker mensen aan te nemen en te
ontslaan. Daarom schiet de werkloosheid
nu omlaag. Dat is toch beter dan massaal
thuis zitten en handje ophouden?"
Volgens Schneider doen de Duitsers zich
zelf tekort met hun geklaag. „Ze zouden
juist trots op zichzelf moeten zijn. Werkne
mers zijn veel flexibeler geworden. Het
zijn allemaal kleine ondernemertjes, die
ook steeds vaker via winstdeling in firma's
invloed hebben op hun loon. Duitsland
moet accepteren dat er geen weg terug is.
De gemoedelijke jaren zestig met een kost-
winnaar die stipt om half zes thuis was en
het hele gezin kon onderhouden, komen
nooit meer terug."
Vakbonden, die pleiten voor een algeheel
minimumloon van 9,50 per uur, en linkse
partijen voeren steeds meer acties tegen de
groeiende onderklasse en het 'boze neo-
liberalisme'. „De arbeidsmarkt is flink gede
reguleerd en dat ontneemt vakbonden
hun macht", verklaart Schneider. „De bon
den verliezen massaal leden omdat jonge
generaties niet meer geloven dat een bond
als instituut iets oplevert voor hen per
soonlijk. Daarom doen de vakbonden nu
alsof de Duitsers massaal worden uitgekne
pen."
Het verzet van de sociaaldemocratische
SPD noemt Schneider 'ongelooflijk kort
zichtig'. „Zij hebben de arbeidsmarkther
vorming onder Gerhard Schroder nota be
ne heel dapper ingezet. Maar onder druk
van links populisme krabbelen ze terug.
De SPD zou juist moeten uitleggen dat zij
meer mensen aan het werk hebben gekre
gen. Angela Merkel vindt het prachtig. Zij
pakt nu de bonus, terwijl haar CDU amper
invloed heeft gehad op het huidige econo
mische succes van Duitsland."
Petra Mertens begrijpt niets van de deskun
digen die over een Duits economisch suc
ces spreken. „Bij mij is er geen cent bijge
komen. Nul komma nul. Integendeel, het
leven is alleen maar duurder geworden.
Ploeteren, ploeteren en niet verder ko
men. Het levensdoel is: het eind van de
maand halen. Steeds meer mensen om mij
heen gaan er aan kapot. Velen verlangen
terug naar de DDR. Toen konden we niet
reizen en hadden we geen auto, maar wat
is het verschil met nu? Een auto en vakan
tie kan ik niet meer betalen. Ik hoop dat
de massa een keer opstaat en de bom
barst."
Ze drukt haar sigaretje uit. En gaat vakken
vullen.
