U/ERKEN LogiibiBK
Met de vlam in de pijp of opgejaagd door de tachograaf? Hoe is het tegenwoordig om als
vrachtwagenchauffeur te werken? Geen betere plaats om een antwoord te krijgen dan aan
de grote tafel bij wegrestaurant Kanters, op een steenworp van het verkeersknooppunt bij
de Moerdijkbrug. Een vaste stek voor veel chauffeurs om een hapje te eten ofte douchen.
En de eerste chauffeur die niet graag over zijn vak praat, moet nog geboren worden.
Donderdag 12 juni 2008
Oppoetsbeurt voor imago
Een beroep met veel vrijheid, zegt hij.
„Dat je de hele dag gecontroleerd
wordt, zit vooral tussen je oren. Die
GPS kun je zien als lastig, je kunt het
ook zien als een extra hulpmiddel
voor de klant. En de digitale tacho
graaf? Die kan inderdaad nauwkeurig
registreren hoe lang ik rijd. Maar een
schijf was er altijd al. En als ik het beu
ben in de file, ga ik toch gewoon een
kop koffie drinken."
Het moeilijkste aan het vak is de con
stante concentratie. „Het lijkt wel alsof
we niets doen, maar ook tijdens lange
stukken moet je altijd opletten. Een
ongeluk zit in een heel klein hoekje."
Nee, hij heeft een prachtig vak. En wat
doe je met die lomperiken die hun
middelvinger opsteken? „Ik zwaai
vriendelijk terug. Leuk toch als zo veel
mensen je kennen?"
Spannend
Tot zo ver de vrachtwagenchauffeurs.
Maar we doen de branche ernstig te
kort als we het hierbij laten. Logistiek
is meer dan vervoer. Het is opslag,
overslag, assemblage, verpakken en
nog duizend dingen meer.
Ooit gezien wat er gebeurt in zo'n
groot distributiecentrum aan de snel
weg? Daar werken mensen met allerlei
opleidingen. Mensen die graag met
hun handen werken, ICT-professio-
nals, commerciële medewerkers, je
kunt het zo gek niet opnoemen of ze
hebben ze nodig. Van de lopende
band tot aan het management en alles
wat daartussen zit.
Aangezien de producent steeds meer
taken uitbesteed aan de logistieke
dienstverlener, komen er ook steeds
meer banen bij. Zo veel, dat ze het niet
aangesleept krijgen. Want het grootste
probleem in de logistieke sector op dit
moment is het gebrek aan personeel,
aldus Jan Besselink van werkgeversor
ganisatie Transport en Logistiek Neder
land. De bedrijven hebben dat een
beetje aan zichzelf te danken: „Onbe
kend maakt onbemind. En je kunt nu
eenmaal niet aan de buitenkant van
zo'n blokkendoos zien hoe dynamisch
een logistiek bedrijf is. En dat het leuk
werken is, dat is zeker. Het is snel, het
is spannend, het is afwisselend, het is
altijd in beweging. Vandaag weet je
niet wat de vraag van morgen is."
Virus
De sector heeft te weinig haar gezicht
naar buiten laten zien en is druk bezig
haar imago op te poetsen. Besselink:
„Open dagen, samenwerkingsverban
den met scholen, een eigen oplei
dingsinstituut, de mogelijkheid van
zij-instroom, voorfinanciering van di
ploma's, speeddating tussen vraag en
aanbod. Met man en macht wordt er
gewerkt om te proberen het tekort in
de branche terug te dringen."
Zelf is hij dertig jaar geleden besmet
door dit virus: „Die mentaliteit van de
schouders eronder, die uitdaging die el
ke dag wacht, de groeimogelijkheden.
Mocht ik nog een keer kiezen, dan
koos ik weer voor de logistiek."
Tekst Ina Kuik
Henny van Zeijl veegt de laatste slaap
uit zijn ogen terwijl hij een broodje ge
zond naar binnen werkt. Hij rijdt in 24
uur een rondje laden en lossen in Zee
land, Noord-Holland en Friesland. „Er
moet meer en er mag minder",steekt
de chauffeur van Peter Appel Trans
port met 30 jaar ervaring van wal. De
klant eist snelheid. Verse groente,
want dat rijdt Van Zeijl, komt 's mor
gens van het land, wordt 's middags
verpakt en ligt de volgende morgen
in supermarkt. Zeven dagen in de
week op afroep. „Vroeger was het ge
moedelijker, maar ik houd nog steeds
van dit vak."
Volgens Van Zeijl zijn er twee soorten
chauffeurs:
„Goeie en slechte. De goeie laat zich
niet gek maken en weet dat je geen ij
zer met handen kunt breken. De slech
te neemt te veel risico, laat zich opja
gen en belandt uiteindelijk ergens op
zijn kant in de sloot."
Maar het kantelen van vrachtwagens is
lang niet altijd te wijten aan de chauf
feur. „Soms moet je plotseling uitwij
ken omdat een ander een stommi
teit uithaalt."
Hobby
Alles moet op tijd en via de satel
lietverbinding weet de baas iede
re minuut van de dag waar je
uithangt. Toch zal Van Zeijl
nooit overspannen worden.
Ten eerste is hij verhuisd naar
Friesland: „Als ik thuis kom
zit ik midden in de natuur.
Mooi tegenwicht voor al
dat asfalt."
Ten tweede 'heeft hij iets'
met vrachtwagens. „Vroe
ger verdienden we han
den vol geld vanwege de
overuren, tegenwoordig
mag dat niet meer.
Maar ik blijf het ge
woon als mijn hobby
beschouwen."
Een ander die je de
pis niet lauw maakt,
is Patrick Vanden-
hecke, ook dertig
jaar in het vak. Hij
vindt dat vrachtwa
genchauffeurs een
voorbeeldfunctie
op de weg heb
ben: „Het is ten
slotte ons vak.
Als wij niet zou
den rijden, zou
er niets op tafel
staan."
Vandenhecke
rijdt in de Be
nelux en op
Frankrijk en
Engeland
voor Jan de
Rijk. Er
wordt hard
gewerkt in
het vervoer,
aldus Van
denhecke:
„Je moet
niet bang
zijn voor fy
siek werk. Je
moet jezelf
onderweg
goed kun
nen redden
en je moet
niet iedere
avond achter
de gebreide
broek willen zit
ten." Dat brengt hem op
een ander onderwerp: „Vracht
wagenchauffeur ben je met zijn twee
ën. Ik kan de hele week van huis dank
zij mijn vrouw."
