Rinus Michels ging nog
even een stukje fietsen
'Het is Hendrie meneer
Michels, geen Harrie'
1É9II
Ik huil niet snel maar toen
we door die grachten gingen
kreeg ik een brok in mijn keel'
De goals van Ruud Gullit
en Marco van Basten op
25 juni 1988 in het Olym
pisch Stadion in Mün-
chen staan bij veel Nederlanders
op het netvlies gebrand. Net als
het volksfeest dat een dag later
volgde langs de Amsterdamse
grachten. Rinus Michels, de archi
tect van het grootste succes in de
Nederlandse voetbalgeschiedenis,
genoot volop. Maar wat deed de
bondscoach op dinsdag 27 juni,
toen de rust weer enigszins was te
ruggekeerd? Ging hij vissen? Boek
te hij meteen een welverdiende va
kantie? Of besloot Michels het EK
nog eens op video terug te kijken?
Niets van dat alles, weet Rolf
Leeser. „Rinus is die dinsdag nog
even gaan fietsen", vertelt zijn bes
te vriend. „Ik woonde op de elfde
etage van het appartementencom
plex, Rinus en zijn vrouw Will
een verdieping hoger. Hij is die
dag verder gewoon thuisgebleven,
's Avonds aten we samen en het
ging er allemaal heel rustig aan
toe. Rinus was daar heel nuchter
in. Het leven ging gewoon door."
Leeser maakte het eindtoernooi in
Duitsland van dichtbij mee. Tij
dens de finale zat hij naast Will
Michels op de tribune. „Na afloop
wilden we naar beneden om Ri
nus en de spelers te feliciteren. We
lopen de trap op en Will grijpt
naar haar oor. 'Ik ben mijn oorbel
kwijt!', riep ze. Samen met ik
denk wel honderd journalisten
zijn we die parel gaan zoeken. We
vonden 'm. Ik zei: Will, jij hoeft
maar één ding te zeggen en er gaat
honderd man voor je door de knie
ën. Ik heb echt een prachtige tijd
gehad met Rinus en Will."
DONDERDAG 5 JUNI 2008
Na het bezoek aan koningin Beatrix en de uitreiking van de lintjes aan de spelers en de staf van Oranje, pakte
bondscoach Rinus Michels de draad van het gewone leven al snel weer op. foto ANP
foto Phil Nijhuis/GPD
Ja, hij heeft gekeken naar Ande
re Tijden, over het succesvolle
EK van 1988. Hendrie Krüzen
was er als speler van FC Den
Bosch bij in die gedenkwaar
dige zomer. De volksjongen uit Al
melo speelde geen minuut, maar
koestert de herinnering aan het
toernooi, de duels en de huldiging
in de Amsterdamse grachten. Voor
geen miljoen had hij het willen
missen. „Ik huil niet snel, maar
toen we door die grachten gingen,
kreeg ik een brok in mijn keel. Al
die mensen die in het water spron
gen en de boot probeerden te be
reiken. Onvergetelijk."
Krüzen zag zichzelf in Andere Tij
den terug. Het haar een stuk langer
en de onmiskenbare snor. „Voor
mij was het een eer erbij te mogen
zijn. Ik speelde bij Den Bosch, de
rest van de selectie bestond uit spe
lers die vrijwel allemaal in de Euro
pese top speelden. Daar liep ik
toch maar mooi tussen."
De speler werd trainer, maar nog
altijd is hij dat kind dat opleeft als
hij een bal ziet. „Voetballen blijft
V -
het leukste dat er is, maar de jaren
gaan tellen. Als trainer bij Heracles
stap ik nog wel eens in bij een par
tij. Qua inzicht en traptechniek
kan ik lachend mee, maar op snel
heid leg ik het af natuurlijk."
Krüzen speelde geen minuut in
Duitsland. Even gloorde er speel
tijd tegen Engeland. „Het liep voor
geen meter en ineens zei Rinus Mi
chels dat ik moest warmlopen.
Daarna kreeg Marco van Basten
het op zijn heupen en kon ik weer
gaan zitten. Jammer, maar voor de
ploeg was het fantastisch. Met Mi
chels was het geweldig. Hij noem
de me steeds Harrie en als ik dan
zei 'meneer Michels, het is Hen
drie', dan antwoordde hij 'okay
Harrie.' Geweldige man was dat."
Krüzen hield aan het EK een shirt
over van Van Basten voor zijn
zoon Roberto en uiteraard de me
daille en de mini-beker. Ze heb
ben een plek gekregen in de hal
van het Polman Stadion van Hera
cles. „Ik hecht niet zoveel waarde
aan die dingen. Het ligt hier goed
en ik kom er elke dag langs."
