Chillen in De Grot
ötui ventuzal - Hut ventuzal
22 Donderdag 29 mei 2008
door ondine van der Vleuten Laatst kwam Job te Veldhuis een paar jongens tegen uit de tijd dat hij Filmwetenschap
fotografie Martine stig Pen studeerde. „Ze zeiden tegen me: 'Hé Job, hoe is het? Wij werken als archivaris! En
wat doe jij nou?" „Ik ben aan het editen voor Peter Greenaway", antwoordde ik. Had
je die gasten moeten zien kijken. Wat, werkt die voor Greenaway? Kijk, dat is vet. De
halve zool uithangen maar toch goeie dingen doen en daar helemaal niet interessant
over doen. Nu is mijn vader trots op me, maar dat was vroeger wel anders. 'Ga je
weer met je drugsvriendjes skateboarden?', zei hij dan."
Zijn vader is het voormalige
WD-Tweede-Kamerlid Te
Veldhuis.
„Hij was ook lid van Europese
commissies, dat soort dingen. Ik
weet het niet eens precies, het interesseerde
me echt helemaal niks, die politiek. Door de
week zat mijn vader bij een hospita in Den
Haag. Ik zag hem vaak alleen in de week
ends en dan nog zat hij hele zondagen din
gen te checken. Het lullige is: ik ben nu net
zo'n workaholic. Dat krijg je gewoon wel
mee. Terwijl ik me heel erg afgezet heb te
gen die gast."
„Ik doe echt mijn best, maar in dit werk kun
je niet rustig aan doen. En dat zal voor mijn
vader als Tweede-Kamerlid ook zo geweest
zijn. Dat begrijp ik nu beter. Kijk, voordat je
30 seconden goed gemonteerd hebt, ben je
twee dagen bezig. Soms dagen van 8 uur 's
morgens tot i uur 's nachts. Na zeven dagen
ben je helemaal kapot. Ik word nu al gewaar
schuwd dat ik meer tijd moet nemen voor
mijn kind en mijn vriendin. Maar mijn
werk is zo intensief dat een dag van acht
uur voor een halve werkdag telt. Film, regis
seren, monteren, postproductie; iedereen
vindt het allemaal heel glamorous en tot de
verbeelding sprekend, maar het is keihard
werken."
Zijn carrière begon met skateboardvideo's,
net als die van de filmregisseur Spike Jonze.
„Het was Sinterklaas, 1989 of zo, en iedereen
in de buurt had een skateboard. Ik was
twaalf en kreeg er een van Intertoys. Mijn
moeder vond dat skaten prima, die zag dat
ik er goed mijn ei in kwijt kon. Je was crea
tief bezig en lekker buiten. Ik heb heel mijn
jeugd geskateboard. Kocht steeds betere
boards, ging met vrienden zelf schansjes ma
ken, miniplateaus en quarterpipes. We gin
gen naar de Abdij in Middelburg, het Mi-
ro-terrein in Vlissingen, de boulevard. En el
ke dag, voordat we gingen skaten, keken we
skatevideo's. Vette trucs van skateprofessio-
nals, afgewisseld met sketches. Dat greep
ons enorm. Die wilden we zelf ook maken."
Ik heb geen tijd om de hele dag
op straat te lopen.
De buitenwereld komt naar mij toe
„Wij mochten van de vader van een vriend
soms een kleine Sonycamera lenen. Om een
skatefilm te maken moet je wel eerst goed
kunnen skaten. Als je filmt, rij je naast die
ander mee op je skateboard. Ie houdt je ca
mera in je hand, je arm hou je gestrekt, die
werkt als een soort steadycam. Je filmt met
een extreme groothoeklens. Daardoor lijkt
alles wat je filmt sneller en hoger. Die groot
hoeklens vertekent, en dat is juist tof. Het is
te gek om jezelf te zien skateboarden, weird.
Vooral als iets lukt. En helemaal als je alle
goed gelukte trucjes achter elkaar zet en een
montage maakt."
Joppo/De Grot staat op het naambordje van
het Rotterdamse grachtenpand. Twee trap
pen hoger is het productiebedrijf van Job te
Veldhuis gevestigd. In de grootste kamer
staat een meterslang bureau met veel, heel
veel apparatuur. Er tegenover een enorme
televisie en een kamerbrede bank. Achter
dikke gordijnen die de buitenwereld uitslui
ten wordt hier gewerkt met het ruwe mate
riaal voor films en videoclips.
„Iedereen komt hier chillen: vormgevers, ca
meramensen, regisseurs, producenten. Als
ze voor het eerst in De Grot komen, kijken
ze om zich heen en zeggen: woon je hier?
Of is dit een studentenhuis? Ik had het ook
strak en wit als kantoor kunnen inrichten
maar dat wilde ik niet. Wat mij betreft kun
je hier blowen en alles doen wat je wil. Ik
heb geen tijd om de hele dag op straat te lo
pen. De buitenwereld komt naar mij toe. Zo
heb ik dan toch nog een sociaal leven, al
ben ik de hele tijd aan het werk. Mijn vrien
den zeggen tegen elkaar: even een uurtje
langs De Grot. En vervolgens zitten ze hier
zes uur lang, maken grappen, vertellen ver
halen en verzinnen we van alles."
„Laatst bijvoorbeeld. Het was zaterdagmor
gen, to uur. Op de bank lag Marco Grandia
te slapen, een regisseur. Die had een klus ge
daan en kwam hier chillen. Ik was de nieu
we clip van Voicst aan het monteren. Tij
dens het uitzoeken van de goede shots had
ik hun nieuwe cd opstaan. Op een bepaald
moment werd die regisseur wakker van een
nummer. 'Dit is een flicking vet nummer,
zeg', zei hij, en ging dansen. Ik zeg, ja inder
daad, dit is een fucking vet nummer, fok it
laten we er een dip mee maken. We heb
ben diezelfde dag vrienden gebeld, rookma
chine neergezet, de filmlamp erbij gepakt en
we hebben gewoon een videoclip gemaakt
van Voicst. Terwijl ik eigenlijk die andere
clip moest monteren. De volgende dag had
ik die andere regisseur aan de telefoon: 'Is
het allemaal gelukt?' Nou, zei ik, eigenlijk
moet ik nog beginnen, maar we hebben wel
een andere clip gemaakt!' Dat was een klein
beetje een probleem, want het moest die
maandag naar MTV, geplugd worden. Het is
allemaal goed gekomen, de volgende dag
heb ik hem alsnog afgemaakt."
„Maar die clip die we toen tussendoor ge
maakt hebben.Jaatst waren die jongens van
Voicst hierzo. Die vonden 'm echt vet lache.
Ik moet 'm nu nog kleurcorrigeren zodat
het er filmisch uitziet."
Want Job te Veldhuis is ook de man die er
voor zorgt dat bloed er uitziet als bloed, dat
de meisjes in de videoclip seks uitstralen,
dat de commercial van Actimel fris en jong
oogt. Hij drukte met zijn montage een stem
pel op de hamsters van AH en Dubbelfris,
deed kleurcorrectie en montage voor Umoja
van Blaf en werkte als editor voor Peter
Greenaway's trilogie The Tulse Luper Suitca
ses.
„Films maken vind ik leuk. Maar sfeer maak
je met montage, met editen: de keuze van
de beelden en de manier waarop je ze ach
ter elkaar zet. En daarna met kleurcorrectie.
Iedereen doet altijd alsof het verhaal het be
langrijkste is in een film. Maar neem Amé-
lie. Toffe film, zegt iedereen, maar dat ver
haal stelt weinig voor, vind ik. Het is de
sfeer die de film maakt. Je wordt verliefd op
dat meisje door die kleuren en de manier
waarop het gemonteerd is, heel snel en dan
heel langzaam met rustige shots en zo. En
de muziek! Zo zit dat in elkaar."
Op zijn negentiende ging Job Filmweten
schappen studeren in Amsterdam. „Mijn af
studeerscriptie ging over de skateboardvi
deo als genre, postmodern en bladiebla, hele
maal wetenschappelijk benaderd. De eerste
skateboardvideo's kwamen uit Amerika. Tus
sen 1990 en 1994 ging ik regelmatig naar Rot
terdam om er een paar te kopen, bij skate
boardwinkels. Op zo'n video zag je profes
sionele skaters in een clip van twee, drie mi
nuten goede trucjes doen, met van die jaren
zestig nummers eronder. Snel en sfeervol ge
monteerd, om die gast zo neer te zetten van
bam!, want dat skateboard moest wel ver
kocht worden, daar ging het eigenlijk alle
maal om. Die serieus bedoelde clips werden
afgewisseld met sketches waarin diezelfde
gast compleet voor lui werd gezet. Altijd die
knipoog erbij, gewoon lang leve de lol maar
wel vette trucs maken. Die skateboardvi
deo's hebben mij, qua beeldtaal, veel meer
Ik zeg, ja inderdaad, dit is een
fucking vet nummer, fok it, laten we
er een clip mee maken
gevormd dan muziekclips. Die had je toen
trouwens nog bijna niet."
Hij heeft zelf intussen al tientallen muziek
clips gemaakt 'met van die lekkere wijven'.
„Ik zorg ervoor dat die dan precies hun kont
zo schudden dat je denkt: zóóó! Wat een lek
ker wijf! Terwijl, als je die in het echt ziet, of
in een andere outfit, denk je: wat doet die in
een videoclip? Dus dat is ook een beetje
mijn werk. Ik vind het zelf heel dom, het is
wel een beetje tegenstrijdig, maar ik zorg er
wel voor dat die clips er gelikt uitzien, dat
het meisje er mooi bruin uitziet, terwijl ze
eruit zag als een focking lijk tijdens die
shoot omdat ze niet geslapen had de nacht
ervoor. Het is nep, tuurlijk, maar sfeer is be
langrijk, en sfeer kan gewoon seks zijn en
dat maak ik dan in zo'n hiphopvideo."
„Laatst deed ik voor Amstel een commercial
van een nep-Rus met allemaal wijven in bi
kini met een bontjas eromheen. Die draait
nu op MTV. Dan zit je met de regisseur van:
ja, die kont. En laten we die tieten doen. Dat
is bizar, daar is gewoon niks erotisch aan.
Dat zijn gewoon stukken vlees die je goed
neer moet zetten."
„Kinderen van 12 of zo, die de hele tijd MTV
kijken, krijgen wel heel veel lustgeoriënteer-
de media gefeed. Is dat erg? Kijk, wij keken
vroeger ook naar Rambo, daar gingen wij
ook geen mensen van neerschieten, dus
zo'n vaart zal het niet lopen. Maar wat veel
belangrijker is, is dat kinderen van nu veel
mediabewuster zijn dan wij ooit zijn ge
weest. Clips worden steeds geiler en platter
maar zij kunnen er veel beter doorheen kij
ken. Ze weten dat het nep is. Je groeit ermee
op. Toen in de jaren zestig War of the
Worlds werd uitgezonden, raakte iedereen
in paniek. Nu zegje: Jaah. Whatever."
