Altijd al een strateeg
öm wen&aal - venraai
15 Donderdag 29 mei 2008
door ondine van der Vleuten Scarlett Kwekkeboom. Een naam die blijft hangen. Ook de vrouw erachter is bij
fotografie Martine stig zonder. In de vakanties trekt ze er met haar Honda VFR en een tentje op uit, de
bergen in. Ondernemend, strijdlustig is ze. „Als kind was ik altijd de beste met
sporten. Als ik verloor, tranen in mijn ogen. Dan smeet ik met de deuren." Geen
vrouw van regels. „Die beperken me in mijn doen en laten en daar heb ik een he
kel aan." In 2001 werd zij Zakenvrouw van het Jaar door de wijze waarop ze haar
bedrijf Istimewa Elektro leidde. Dit jaar verkocht ze haar bedrijf. De toekomst ligt
open.
Haar Zuid-Bevelandse tongval is
onmiskenbaar. Ze lacht, diep
in de keel.
„Jaaa, ik ben een geboren en
getogen Zeeuwse. Mijn vader
is van Heinkenszand, mijn moeder van
's-Heerenhoek, daar heb ik het .dialect van
overgenomen."
Haar moeder was een ondernemend type.
„Ze heeft over de hele wereld gereisd en on
der meer op de Wereldtentoonstelling in
Amerika gewerkt. Kort daarna leerde ze
mijn vader kennen. Na hun trouwen, halver
wege de jaren zestig, namen ze op Heinkens
zand 't café van Sofietje over. De gemeente
raad vergaderde daar altijd, want op het ge
meentehuis werd geen alcohol geschonken.
Op zondagochtenden kwamen de kerkgan
gers na de dienst hun borreltje drinken. Ja
ren later nog, toen het café al lang gesloten
was en mijn moeder er een slijterij dreef,
stapten ze na de preek nog de keuken in."
„Omstreeks 1970 begon mijn vader een elek
triciteitswinkel. Wasmachines, lampenkap
pen, dat soort dingen. Daarbuiten werkte hij
voor bedrijven."
Nadat Scarlett Kwekkeboom („Nee, niet van
de kroketten!") verkozen was tot Zaken
vrouw van het Jaar, is haar meermalen de
vraag gesteld wat iemand nu een goede on
dernemer maakt. „Dan zeg ik: kansen zien
en pakken voor een ander het doet." Ook in
dat opzicht gaf haar vader het goede voor
beeld. „Het Sloegebied was in die tijd volop
in ontwikkeling. Dus wat deed mijn vader?
Hij stapte op zijn brommertje om werkop
drachten binnen te slepen."
Een van de bedrijven die hij oprichtte, was
Istimewa Elektro. Dat is Maleis voor: bijzon
der, het beste. En Scarlett, die als kind zeven
dagen per week fanatiek sportte, was in alles
het beste. Met hardlopen sneller dan de jon
gens. „Met handballen moest ik maar in het
doel gaan staan, want ik gooide veel te hard.
Zwemmen, judo, handbal, turnen...alles
deed ik even fanatiek."
Dan zeg ik: „Kansen zien
en pakken voor een ander
het doet."
Eigenlijk wilde ze maar één ding: sportleraar
worden. Maar het was destijds nog niet zo
makkelijk om aangenomen te worden op
één van de drie opleidingen die er waren.
„Toen ik in 3 en 4 mavo eindelijk in de lo
ting kwam, werd ik uitgeloot. Iets met mijn
creativiteit, dan maar, dacht ik. Zo kwam ik
bij mode/kleding/commercie terecht. Daar
na ging ik verder met Hoger Economisch
Onderwijs, richting Voorlichting, want ik
leerde graag. Toch iets creatiefs, dacht ik. Zo
ben ik van het ene in het andere gerold."
Toen ik in 1991 klaar was met school wilde
ik een sportketen opzetten. Mijn vader zei:
Scarlett, kom eerst maar eens bij mij wer
ken."
Als ze over de periode daarna praat, wordt
de zakenvrouw emotioneel. „Het is hem bo
ven het hoofd gegroeid, dat weet ik zeker.
Hij had alleen lts gedaan. In de jaren '70, '80
gingen mensen anders om met personeel,
met het milieu, alles was anders dan nu. Ik
had toen geen bedrijf kunnen runnen en
mijn vader in deze tijd niet. Organisatorisch
was het heel lastig om alle touwtjes in had
den te houden. Hij is het overzicht kwijtge
raakt, het ging allemaal te snel. De FIOD
deed een inval, hij werd beticht van het niet
afdragen van sociale premies en belastingen.
Kort daarna is hij overleden. In mei 1993. Na
zijn dood bleken er miljoenentekorten te
zijn. De blauwe enveloppen van de belasting
dienst stroomden langs alle kanten binnen."
„Omdat ik in het bedrijf werkte, als enige
van het gezin, en de oudste was, voelde ik
me verantwoordelijk. Ik zocht uit wat er
nou precies aan de hand was en ging plan
nen maken. Maar de problemen waren gi
gantisch. Na een jaar heb ik een heel emotio
nele brief aan de belastingdienst gestuurd,
uit het hart geschreven. Dat ik alles gepro
beerd had om dit bedrijf overeind te hou
den, alles geliquideerd, bedrijven gesloten,
mensen ontslagen, problemen met de vak
bond gehad, overal geprobeerd geld te gene
reren en in kosten te snijden. Ik had nog één
groot probleem en dat was die belasting
dienst. 'Moet ik nu die laatste zestig, zeven
tig man óók op straat zetten, of kunnen we
tot een akkoord komen?' Dat had ik in die
brief geschreven." „Ik mocht langskomen. Al
leen. En toen werd er tegen me gezegd: 'Jul
lie zijn een criminele organisatie en jullie
moeten failliet.' Ik ben opgestaan, heb ze
een hand gegeven en ben weggegaan. Op de
parkeerplaats tussen Antwerpen en Breda
ben ik gestopt. Daar heb ik gehuild. En toen
dacht ik: en nu gaan we het op mijn manier
doen. Nu is het klaar."
Faillissement aanvragen was de enige uit
weg. „Het bedrijf werd verkocht en als 'tech
nische divisie' onderdeel van een handelsfir
ma. Twee jaar later, in 1996, besloten ze dat
ze ervan af wilden. Ik wilde het eigenlijk wel
weer terugkopen. Als jij dat wil doen, moet
jij dat doen, zei mijn man. En toen heb ik
het teruggekocht, na de nodige inspannin
gen om aan geld te komen. Ik heb een paar
miljoen betaald om iets terug te krijgen wat
ooit van de familie was. Zuur, maar ja. Vanaf
dat moment kon ik mijn eigen ding gaan
doen."
„Er werden toen nog weinig bedrijventerrei
nen ontwikkeld. Ik heb op een gegeven mo
ment gezegd waarom doen wij geen bedrij
venterreinen? Die werden overal aangelegd.
Vervolgens ben ik paaltjes uit gaan zetten
om te kijken of ik daar tussen kon komen en
dat heeft weer een hoop werk gegenereerd.
We hebben in het Sloe diverse grote op- en
overslagterreinen voorzien van alle onder
grondse en bovengrondse infrastructuur.
Dan is het de kunst er bij zo'n klant op tijd
binnen te zitten. En dat lukte. Net als met de
bruggen. Wij hebben het lef gehad om te
zeggen: wij gaan bruggen installeren. Be
weegbare bruggen waar alle technische in
stallaties opzitten: voor de bediening, de
communicatie rond die brug, de verkeerssei-
nen voor scheepvaart en land, de slagboom
installaties. We hebben alle bruggen over
het Kanaal door Walcheren gedaan, de rol-
brug in Bruinisse geautomatiseerd, we doen
onderhoud voor fabrieken, voor Heerema
hebben we vorig jaar een boorplatform opge
leverd waar 2000 manuren inzitten. De laat
ste jaren werken we steeds vaker internatio
naal."
Ik heb een paar miljoen betaald om
terug te krijgen wat ooit van de
familie was. Zuur, maar ja
„In 2001 ben ik zakenvrouw van het jaar ge
worden. Dat is een enorme boost voor het
imago van Istimewa Elektro en je positie op
de markt. Het eerste jaar was ik alleen maar
interviews aan het geven."
„Toen ik zakenvrouw van het jaar werd, gin
gen we net een grens over met Istimewa.
We hadden tegen de 100 man personeel. In
2002 hebben we de grens van 12 miljoen om
zet bereikt en de afgelopen twee jaar hebben
we ruim 20 miljoen gedraaid met 140 man
vaste mensen en tussen de 20 en 40 inge
huurde."
„Ik ben altijd een strateeg geweest. Je bent
verplicht, ook aan anderen, om na te den
ken over de toekomst. Ik heb zelf ook uitda
gingen nodig. Als dan op een gegeven mo
ment het bedrijf draait ga je je afvragen: Wat
wil ik nou zelf nog? Waar kan ik nu mijn in
spiratie vandaan halen? Is het voor het be
drijf wel niet veel beter om onder een groot
concern te hangen? Ik heb geen kinderen,
wie gaat op termijn mij opvolgen? En als ik
nog eens wat anders wil, wanneer is dan het
goede moment? Als dat over vijf, of tien jaar
is, is er dan ook een koper en gaat het dan
ook zo goed met het bedrijf? Dat zijn alle
maal vragen die je jezelf moet stellen. De
laatste jaren stonden er steeds vaker bedrij
ven op de stoep die zeiden: wij willen jou
wel kopen. Op 1 november 2007 heb ik de
knoop doorgehakt en het bedrijf verkocht
aan Stork. Ik ben nog directeur, maar dat
zijn we aan het afbouwen. Over mijn toe
komst ben ik me nu aan het beraden. Het
zal iets zijn op het snijvlak van coaching, per
formance en image-building, communicatie
en presentatie. Misschien wel terug naar de
mode- en kledingopleiding. Zou zo maar
kunnen."
