Een klassieke schoonheid
óvt& ven/taal - Hut omwaai
Donderdag 29 mei 2008
door ondine van der Vleuten Een paar maanden geleden kreeg Sanne de Regt - Miss Nederland 2003 - een aanbie-
fotografie Martine stig ding van Talpa. „En daarna nog een keer. Ze wilden me graag hebben als presentator
van zo'n belspelletje. Het was financieel zeer aantrekkelijk. Heel verleidelijk, want die
Miss Nederland-toestand heeft me geen geld, maar schulden opgeleverd. Ik heb er
lang over nagedacht, ben zelfs twee keer op screentest geweest, en heb toen gezegd:
nee. Daar ben ik al geweest. Dat oppervlakkige gedoe heb ik achter me gelaten."
Ze is een klassieke schoonheid,
Sanne de Regt. Alles in de juiste
verhoudingen, prachtige ogen,
een fraai gevormde mond, per
fecte wenkbrauwen en lang, dik
haar. Toen de latere schoonheidskoningin
elf was, werd ze op straat al opgemerkt.
„Wil jij model worden?, vroegen ze dan.
Mijn vader heeft dat altijd tegengehouden.
Achteraf ben ik blij, want ik vond het al
moeilijk genoeg toen ik op mijn 21e in die
wereld terecht kwam."
Ze herinnert zich van haar jeugd vooral dat
het lastig was, dat uiterlijk. „Vriendinnen zei
den tegen mij: blijf jij maar een beetje achter
in de hoek staan, jij jat toch alle vriendjes
weg." Zelf was ze helemaal niet bezig met
uiterlijk. Sanne de Regt had wel wat anders
om zich druk over te maken. „Ik groeide op
in Goes. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik
vier was. Ik had twee kamers: één in allebei
de huizen. En twee keer Kerstmis, twee keer
Sinterklaas, twee verschillende families. Ei
genlijk twee verschillende levens, waarin ik
met heel verschillende mensen in aanraking
kwam. Mijn moeder en stiefvader waren
heel open: kleed je hoe je wil, doe wat je
wil, een hoge opleiding is niet per se belang
rijk, kies waar je voor wil gaan. Mijn vader
en stiefmoeder waren meet op status ge
richt. Zelf vind ik status en uiterlijk niet be
langrijk. Het gaat erom hoe jij je pad wil be
lopen."
Dat gevoel is nog sterker geworden toen San
ne de Regt later Miss Nederland werd. „De
titel Miss Nederland geeft een bepaalde sta
tus. Ik heb veel mensen ontmoet die hun
oordeel over mij daarop baseerden. Tegen je
opkeken, of juist op je neerkeken. Op een ge
geven moment stond ik op een beurs in Ber
lijn, aan het werk als Miss, met een jurk en
een sjerp - nóóit meer, trouwens! - toen er
een Egyptenaar langs kwam lopen. En nog
Ik hou niet van de decoratieve
rol, van het kussen en
bekers uitdelen
eens, en nog eens. Zeven keer in totaal, en
op een gegeven moment mét zijn zoon. Tot
ze allebei, vader en zoon, op de knieën gin
gen om me ten huwelijk te vragen. In volle
ernst!'"
„Aan de andere kant zijn er ook mensen die
met je opdrachtgever staan te praten en dan,
als je je mengt in het gesprek, hun hoofd
naar je omdraaien en zeggen: „O, het kan
nog praten ook!" Terwijl je verplicht bent
iets te weten van het product en daar staat
om het te promoten! Daar zakt je broek van
af. Eerst ben je woedend, maar daar na relati
veer je: 'Wie denk jij wel dat je bent!"
Thuis leerde ze met weinig blij te zijn. „Mijn
moeder werkte als vrijwilliger voor het Plat
form Arme Kant. Ze vulde voor mensen die
daar moeite mee hadden formulieren in
waarmee je extra centjes kan krijgen als je
onder de minimumgrens zit. Zelf spaarde ze
het hele jaar door AH-zegeltjes en statiegeld-
flessen. Die bracht mijn moeder aan het
eind van het jaar naar de supermarkt en dan
had ze vijf gulden per dag om in de vakantie
- we gingen elke zomer naar de camping in
Renesse - een ijsje voor ons te kopen of van
die plastic vliegtuigjes die je in elkaar kon
zetten. Dat heeft ze fantastisch gedaan, su
per. Thuis herinner ik me als warm en gezel
lig, en ik denk dat de gelukkigste momenten
van mijn jeugd de vakanties daar in Renesse
waren. Vijf weken lang spelen, buiten, naar
de zee kunnen, vriendjes hebben, die je toch
wel goed kende omdat je ze elke zomer te
rug zag. We hadden zo'n hechte groep. Er
zijn er waar ik nog steeds mee om ga. Er
werd flink gestapt, we hingen de beest uit,
ik kreeg mijn eerste vriendje, was voor het
eerst aangeschoten. Maar alles voelde heel
veilig, want je was met dertig man."
Vraag Sanne de Regt 'potlood' te spellen en
ze schrijft 'podloot'. Of zoiets. „Ik heb vooral
in mijn jeugd erg last gehad van dyslexie, bij
spellen en met rekenen. Dat is bepalend ge
weest voor mijn studiekeuzes en heeft we
gen afgesloten die ik anders had bewandeld.
Het liefst had ik een opleiding fotografie ge
daan. Dat is creatief en kunstzinnig. Maar je
moet er ook voor kunnen rekenen en daar
voor was mijn niveau te laag. Toen ben ik
gaan kijken wat ik met mijn creativiteit kon.
Kappen, schoonheid, was dat wat? Ik was
toen een jaar of 15 en ik zag dat mijn moe
der haar hele leven in de bijstand had geze
ten. Ik had totaal geen behoefte om haar ach
terna te gaan en wilde een beroep waarmee
ik altijd de kost zou kunnen verdienen. Zo
kwam ik op de mbo-opleiding voor schoon
heidsspecialiste, die voor allround kapper en
een stukje middenstand. Daarna deed ik bij
Mieke Petiet in Middelburg een particuliere
opleiding visagie. Ik was van plan voor me
zelf te beginnen als freelance visagiste en in
de avonduren een opleiding Engels te gaan
doen."
Sanne de Regt was 22 toen ze werd bena
derd om mee te dingen naar de titel Miss
Zeeland.
Ze won. „In mijn alleroudste spijkerbroek,
haar los, geen make up op." Ook de ronde
daarna, voor Miss Nederland. „Dat beteken
de dat ik mee mocht dingen naar de wereld
titel en vijf weken naar China ging. Daar
had ik het voor gedaan. Ik keek altijd naar
documentaires over verre landen op
Discovery Channel en vond dat geweldig.
Die reis naar China heb ik alleen gemaakt.
De dag dat mijn moeder mij uitzwaaide op
Schiphol en ik de camera's van SBS6 Show
nieuws zag staan, heb ik als een soort man
tra herhaald: zelfvertrouwen en kracht, zelf
vertrouwen en kracht. Dat was de dag dat
mijn leven veranderde. Op dat moment kun
je niet meer leunen op mensen om je heen.
Mijn jeugd stond altijd in het teken van aan
passen hier, aanpassen daar. In China heb ik
mezelf echt ontmoet. Het was fantastisch.
Toen ze terugkeerde stonden de media in de
rij. „Interviews, tv-programma's. Allemaal
hartstikke leuk. Maar al snel bleek dat de li
centiehouder Hans Konings, ruzie heeft met
heel medialand - alle tv-zenders, regionaal,
nationaal, radiozenders. Dus je hebt een con
tract voor drie jaar en ze zien in jou wel po
tentie of willen met je werken, maar niet
met 'die meneer Konings'. De dromen die je
hebt komen niet uit. Drie jaar lang ontmoet
te ik mensen, kreeg ik visitekaartjes, maar ik
kon er niet mee aan de slag. Ook achteraf
niet. Ik had een map met visitekaartjes van
over de hele wereld. Die is op een of andere
vreemde manier kwijt geraakt. Ik heb er ver
moedens over en denk dan aan mensen in
Tot ze allebei, vader en
zoon, op de knieën gingen om me
ten huwelijk te vragen
en rond die organisatie. Het is echt heftig ge
weest. Je wordt overweldigd, lekker ge
maakt, je krijgt zoveel mooie dingen voorge
spiegeld, maar er komt allemaal niets van te
recht. Je zou in aanraking komen met men
sen waar je later ontzettend veel aan hebt, je
zou later dubbel en dwars terugverdienen
wat je investeerde, werd er tegen me gezegd.
Ik had geen mensen om me heen met juridi
sche kennis van zaken om me te ondersteu
nen. Ik betaalde zelf de kosten die ik maakte
als ambassadrice voor een goed doel of voor
bedrijven die me inhuurden. Tegen mij zei
Konings: daar kun je je vergoeding en reis
kosten halen. Maar als puntje bij paaltje
kwam, wist niemand er vanaf. Ie kunt wel
zeggen dat er misbruik van me werd ge
maakt. Dat is geen verkeerde term. En toch,
als ik terugkijk, was het een positieve erva
ring. Ik ben er persoonlijk door gegroeid, ik
heb heel fijne mensen ontmoet en ik ben in
contact gekomen met iets wat ik enorm leuk
vind: presenteren."
„Afgelopen oktober was ik een jaar vrij. Een
enorme opluchting. Reden voor feest. Mo
menteel woon ik weer in Zeeland. Hier kom
ik echt tot rust en bij de zee helemaal. De
zee is voor mij enorm belangrijk. Ruimte, je
kunt er alles laten, het wordt meegenomen."
Sinds 1 januari is ze zelfstandig ondernemer.
Er komt een nieuwe site aan, met de nieuwe
Sanne de Regt. De nieuwe Sanne de Regt
zegt niet meer op alles 'ja'. „Ik hou niet van
de decoratieve rol, van het kussen en bekers
uitdelen. Ik ben drie keer gevraagd voor de
Ronde van Zeeland, maar dat heb ik altijd
afgehouden. Als ik niet meer mag spreken,
hoeft het niet meer. Als ik de dag mag lei
den, de winnaars aankondigen, zou ik ja zeg
gen. Ik presenteer nu, ben professioneel mo
del en doe promotionele werkzaamheden in
de breedste zin van het woord. Ik wil Engels
gaan leren, zodat ik een acteeropleiding kan
gaan volgen in Los Angelos. Ik zoek verdie
ping. Als ik nu gebeld zou worden door een
glossy van naam, voor iets waarmee ik
enorm door zou breken...als het komt dan
komt het, maar het hoeft niet meer."
