Eilandhoppen
als een kanarie
reizen i,s
Kt.
Misselijk tochtje
Het duurt niet lang of
de zurige lucht vult de
ruimte van het voordek
PZC
Zaterdag 17 mei 2008
reizen@wegenier.nl
024-3650360
open doe, zie ik niets anders dan of een grauwe zee, of een
blauwe lucht. We schieten omhoog en omlaag als in een
achtbaan. En de maag schiet mee. Langzamerhand komt
daar ook nog eens een nare rol van rechts naar links bij. Ons
bootje is opgenomen in de elementen en heeft nu vrij wei
nig meer te vertellen. Om mij heen hebben de gesprekken
een onaangename wending genomen. Er zijn er meer die
zich niet lekker voelen. Veel tegenstrijdige tips ter voorko
ming van misselijkheid worden uitgewisseld. Wél naar de
horizon kijken of juist niet. Actief heen en weer lopen of be
ter voor lijk blijven liggen. Velen weten raad. Maar kokhal
zende geluiden dringen steeds vaker door in mijn hoofd. Ik
probeer in een ontkenningsfase te blijven. Ogen stijf dicht,
ik slaap. Maar de boot heeft andere plannen. Steil omhoog
en loodrecht omlaag gaat het. Het sinasappelsap en croissant-
je zoeken ook in mij een alternatieve uitgang. Overal is het
nu duidelijk hoorbaar braken geblazen. Het duurt niet lang
of de zurige lucht vult de ruimte van het voordek.
Zonder rond te kijken, sta ik resoluut op. Ik moet midden
op de boot nog wat douaneformaliteiten afhandelen. Papier
tje invullen in ruil voor een stempel in het paspoort. Door
zoveel mogelijk aan niks te denken, houd ik me staande. Na
de stempels even een beetje koud water in het gezicht. De
weg naar de toiletruimtes is geplaveid met stukjes halfver
teerd eten. Een slecht teken. Eenmaal bij de wasbakken weet
ik het zeker. Dit had ik niet moeten doen. Velen waren mij
voor, met alle gevolgen van dien. De heftig rollende en stam
pende boot doet zijn best ook mij er onder te krijgen. Op
het achterdek schep ik kortstondig een luchtje. Maar de die-
seldampen maken het er niet beter op. Strompelend baan ik
me een weg door misselijke mensen, die van hun toestand
geen geheim maken. Met mijn ogen stijf dicht volbreng ik
de reis. Bij het van boord gaan overzie ik de gevolgen van de
heftige zeegang en die zijn niet erg smakelijk, laat ik u dat
verzekeren. Onvast op de benen en misselijk in hart en nie
ren betreed ik het vasteland van Noord-Afrika. Opgelucht
dat ik het allemaal binnen heb kunnen houden, zit ik even
op een bankje in de haven. Ik kijk naar de boot die langza
merhand weer volloopt. En nu al maak ik me zorgen over
de onvermijdelijke terugreis.
Bij Tarifa, waar Spanje in de Atlantische Oceaan ver
dwijnt, staat de gebruikelijke stormachtige wind.
Hier vandaan moet ik oversteken naar Marokko. In
de verte zie ik de bergen afliggen. Tussen mij en Tanger be
vindt zich uitsluitend nog water, de Atlantische Oceaan, op
gezweept in de onstuimige weersomstandigheden. De ver
binding tussen Europa en Noord-Afrika wordt onderhou
den door een veerdienst. Binnen 35 minuten vaart de Tari-
fa-Tanger Express de argeloze passagier van het ene conti
nent naar het andere. De belangstellende toeschouwer zou
maar zo kunnen denken dat deze boottocht een ontspan
nen en vrolijke ervaring is. Laat ik dit vooral nuanceren.
De veerboot naar Tanger is een reuzencatamaran. Een hover
craft vaartuig met twee enorme drijvers. Het benedendek
wordt rommelig volgeladen met auto's en vrachtwagens. Bo
ven, in de lounges, drommen de mensen samen die, om wat
voor reden dan ook, per se aan de andere kant moeten zijn.
Het is een prima boot. Groot en luxe. Het is er schoon, over
al staan comfortabele vliegtuigstoelen, eten en drinken is op
veel plaatsen verkrijgbaar. Tot zover niets aan de hand. De
boot stroomt langzaam vól en ik nestel me op een van de
voorste stoelen die een riant uitzicht op zee biedt. Achter
het centimeters dikke veiligheidsglas drommen toeristen uit
heel Europa samen. Stoere praatjes in alle talen. Deze boot
is groot, maar de meesten hebben spectaculairdere tochten
meegemaakt op wildere wateren.
We varen de kalme haven van Tarifa uit. De wind
waait dat het een lieve lust is, maar op onze boot
heeft zij geen vat. Nog niet. We stampen rustig voor
bij het havenhoofd en ik val langzaam in slaap.
Heerlijk.
Vijf minuten later ben ik alweer klaarwakker. Wat
in eerste instantie een rimpelloos avontuur leek te
worden, blijkt nu toch een onverwachte dimensie
te krijgen. Ik ben misselijk. Wanneer ik mijn ogen
De 'grootste Canarie'
Tenerife kent massa
toerisme in meer
voud. En dat zie je.
Vooral de zuidkust,
zonniger dan de noordkust, is
'bijna dichtgemetseld' met hotels.
Het reisblad Reizen raadde toeris
ten in 2006 al aan de blik strak op
de zee te richten. De rest wil je
niet zien, aldus het blad. Zo'n me
ning blijft natuurlijk een kwestie
van smaak, maar wij gaan, na een
vluchtige blik, toch maar twee an
dere richtingen uit: eerst de zee
op en daarna het binnenland in.
Het eerste doen we, vanuit de ha
ven van Puerto Colon, voor de
zuidkust van Tenerife met de gi
gantische, gemotoriseerde catama
ran van de Britse veteraan Barry
(„Ik doe dit werk al twintig jaar,
dit is vanochtend mijn 17.000ste
tochtje"). Hij brengt ons in een
uur varen midden tussen de wal
vissen.
Het is een populair uitje, dat men
sen vanuit hun hotel of via de hos
tess boeken (40 euro), inclusief
lunch, 'vrije bar' en de mogelijk
heid om te zwemmen. Er kunnen
130 mensen op zijn boot. Extra re
den waarom walvisexcursies juist
op Tenerife populair zijn, is dat je
hier vrijwel zeker walvissen ziet,
vertelt de Nederlandse gids Josien
Wortelboer aan boord. „Ze zitten
hier gewoon veel en vaak." Deze
ochtend spotten we de Globicepha-
la Macrorhynchus, de korte vin-
griend-walvis, en de Tursiops
Truncatus, de tuimelaar-dolfijn.
Met gids Josien, die al dertig jaar
op Tenerife woont, maken we
ook het tweede uitstapje: naar
hoofdstad Santa Cruz ('Heilig
Kruis') en voormalige hoofdstad
La Laguna. Juist een vergelijking
van deze twee steden is interes
sant, omdat het de toerist inzicht
geeft in de geschiedenis, vertelt
Wortelboer als we door de fraaie
oude straten van La Laguna lo
pen. „Santa Cruz is de hoofdstad
van Tenerife vanaf het begin van
SM Spaans Verkeersbureau:
www.spain.info/nl;
www.canarische-eilanden.info;
www.decanarischeeilanden.nl
Lanzarote:
www.lanzarote.com
www.discoverlanzarote.com
www.lanzarote.startpagina.nl
Tenerife:
www.tenerife.net
www.tenerife.startpagina.nl
La Palma:
www.la-palma.com
www.islalapalma.com/nl
www.lapalma.startpagina.nl
de negentiende eeuw. De reden:
Santa Cruz had een haven waar
vanaf toen scheepvaartverkeer
aanlegde op weg naar het net ont
dekte Amerika. Maar al die eeu
wen daarvóór, vanaf de tijd dat de
Spanjaarden in de vijftiende eeuw
de Canarische Eilanden op de oor
spronkelijke Berberbevolking had
den veroverd, was La Laguna, iets
westelijk het binnenland in, de
hoofdstad." In La Laguna vind je
dus ook de meest oorspronkelijk
bebouwing, wijst Wortelboer aan.
„Oude koloniale gebouwen, uit de
zestiende, zeventiende en acht
tiende eeuw." Een heel verschil
met Santa Cruz laat ze even later
zien, als we langs de arena voor
stierenvechten rijden. „Santa
Cruz is nu volgebouwd, maar de
ze arena dateert van het einde
van de negentiende eeuw en lag
toen hij gebouwd werd nog hele
maal geïsoleerd tussen de aardap
pelvelden. La Laguna straalde
toen al eeuwen historische gran
deur uit."
De volgende dag brengt een
ATR-turbopropeller van Binter
Canarias ons naar La Palma, ruim
honderd kilometer verderop, een
half uurtje vliegen over zee.
Het groene én mooie (La Isla Bo-
nita) eiland La Palma is voor de
liefhebbers. In de eerste plaats
Een uurtje varen en je zit midden tussen de walvissen.
