Ze gaan graag naar school
spectrum 6
De VN helpt
meer dan
we denken
PZC
Zaterdag 17 mei 2008
Jan Egeland (1957), Noors diplo
maat en politicus, is sinds vorig
jaar speciaal adviseur van de se
cretaris-generaal van de Verenige Na
ties voor conflictsituaties. Hij ont
vangt de Award voor Vrijwaring van
Gebrek ondermeer voor zijn rol in
het Oslo Akkoord tussen Israël en Pa
lestina in 1993.
Naar aanleiding van zijn onderschei
ding zegt hij:
„Tijdens mijn jaren in het bestuur
van de VN zag ik, van heel nabij, hoe
effectief breed opgezette actie kon
helpen aan de opbouw van vrede en
vooruitgang. Ik zag dat gebeuren in
het door oorlog verscheurde Liberia
en Sierra Leone, Oost-Kongo en
Burundi, Angola en Zuid-Sudan,
Noord-Uganda, Kosovo en Nepal.
We coördineerden als VN ook de
enorme hulp aan door rampen getrof
fen gebieden: de tsunami-regio in de
Indische Oceaan, de grote aardbevin
gen in Zuid-Azië, de Hoorn van Afri
ka, Zuid-Afrika, de Libanese oorlog
en de crisis in Darfiir. Bij al deze over
weldigende rampen werd telkens ge
vreesd dat honderdduizenden het le
ven zouden laten. Gelukkig werden
die sombere voorspellingen niet be
waarheid, omdat breed opgezette ac
tie, steunend op lokale organisaties,
tegenwoordig oneindig veel effectie
ver is dan de wereldpers en nationale
parlementen ons doen geloven.
Toch, ondanks onze enorme voorzie
ningen, technologie en organisaties,
lukt het nog steeds niet om te voor
komen dat een miljard medemensen
vanavond hongerig naar bed gaan en
morgen weer moeten overleven met
minder dan een dollar. We falen als
mensdom wanneer verdeeldheid tus
sen de VN-landen goede hulp belem
mert. We falen, herhaaldelijk, als de
betrokken lidstaten de VN en regio
nale organisaties politiek onvoldoen
de steunen. Ook moet er een mini
mum aan economische steun en vei
ligheid worden aangeboden, om te
kunnen opereren. Het eindeloze lij
den in Darfiir, in Irak, van de Pales
tij nen en onder de slachtoffers van
klimaatverandering in de zuidelijke
landen, is een gevolg van zinloos ruzi
ën. Of van vergaande passiviteit van
de rijke en politiek invloedrijke na
ties, die voor een doorbraak zouden
kunnen zorgen. Het recht op vrijwa
ring van armoede wordt nog te dik
wijls geweld aangedaan."
Jan Egeland
Ravenstein-directeur Yvonne van Dijk tussen 'haar' kinderen.
foto Mechteld Jansen
door Wendy van den Hurk
De enige echte 'zwarte' school
in Zeeland, dat is de Raven-
stein in Vlissingen. In een
echte achterstandswijk: het
Middengebied. Met 120 leer
lingen uit wel twintig landen, die dikwijls
met een brommend buikje binnen komen.
Met leerkrachten die nooit pauze hebben
en amper aan atv toe komen. Een basis
school waar steeds maar weer op wordt be
knibbeld. Die geen investeringsruimte
heeft, geen geld heeft voor schoolreisjes...
Maar trots dat iedereen is!
Want je mag in Vlissingen van de Raven-
stein vinden wat je wil: het is toevallig wél
de beste school die bestaat. En daar zit wat
in. Het team doet er namelijk alles aan om
de nieuwe Nederlandertjes het beste on
derwijs te geven. De leerkrachten maken
van de Ravenstein een echte taalschool. El
ke onderbouwleerkracht heeft een Pirami
de-certificaat: een unicum in Zeeland. De
lesmethode richt zich erop de kinderen
spelenderwijs aan het praten te krijgen.
Dat zie je terug in de klas. Leerlingen zit
ten niet steeds verscholen achter hun
werkboekjes, maar gaan helemaal op in na
gebootste alledaagse situaties. Boodschap
pen doen, het toilet doortrekken, boter
hammen smeren. Allemaal woorden die
ze nog niet kenden.
Voor kinderen met een taal- en leerachter-
stand bieden speciale klasjes kansen: de
voorschool, het NT2-klasje en de schakel
klas.
En sinds de Ravenstein weer kinderen uit
het asielzoekerscentrum 'opvangt', is er
weer een asielklasje. In de voorschool be
reiden kinderen van drie zich voor op
groep een. De NT2-juf leert de kinderen
Nederlands als tweede taal en dat gaat
door in de schakelklas. Na schooltijd. Dat
vinden de kinderen helemaal niet erg, inte
gendeel zelfs: ze gaan graag naar school.
Thuis is die extra aandacht er vaak niet.
Boekjes en speelgoed hebben veel kinde
ren alleen op school.
Omdat hun ouders dat niet kennen vanuit
'Boekjes en speelgoed
hebben veel kinderen
alleen op school'
hun geboorteland, of omdat ze arm zijn.
De meeste leerlingen van de Ravenstein
komen uit de voormalige Bonedijkebuurt,
die de gemeente onlangs vanwege het
slechte imago heeft omgedoopt tot Spaans
Kwartier.
Ze wonen niet voor niets in de goedkope
flatjes: hun ouders hebben het vaak moei
lijk. Verslaving, detentie, huiselijk geweld
en misbruik zijn grote mensenproblemen
waar zelfs de allerkleinsten mee geconfron
teerd worden. Of ze zijn gevlucht uit hun
geboorteland.
Maar niet alleen de kinderen zijn arm: ook
de Ravenstein zelf heeft het zwaar. Zo gul
als de overheid vroeger was voor zwarte
scholen, is ze niet meer. De landelijke sub
sidie voor kinderen die korter dan een jaar
in Nederland zijn, is afgeschaft. En dat
geldt ook voor de subsidie voor het
NT2-project en die zestigduizend euro die
de school elk jaar kreeg voor het project
onderwijskansen. Allemaal weg. Dan is er
nog wel de subsidie voor wegingskinde
ren: kinderen van laagopgeleide ouders.
Maar niet elke ouder zegt eerlijk dat ze wei
nig onderwijs heeft gehad en de koppeling
van de Ravenstein aan de veel 'wittere'
Frans Naereboutschool haalt het gemiddel
de omlaag. Die koppeling was een paar
jaar geleden nodig, toen de Ravenstein
qua leerlingenaantal onder de opheffings
norm dook. Hoe dat zo ineens kwam? Om
dat zeventig leerlingen het land werden
uitgezet.
Dat klinkt allemaal somber. En dat is het
soms ook. Toch krijgt de Ravenstein het
steeds weer voor elkaar: goed lerende leer
lingen, tevreden ouders na de beroemde
thee-uurtjes en leerkrachten die met een
goed gevoel naar huis gaan. Ook al is dat
vaak heel laat.
Vier Vrijheden Zeeland, Vrijwaring van Gebrek: basisschool
De Ravenstein in Vlissingen
Op deze Vlissingse 'zwarte' school wordt veel meer geboden dan onderwijs. Een
ontbijt voor de kinderen, bijvoorbeeld, vervoer van en naar sportlessen, naar de
dokter als de ouders daar geen mogelijkheid toe zien.
Op alle gebieden leveren de leerkrachten een inspanning die ver uitgaat van wat
beroepsmatig van hen mag worden verwacht.
Wat op basisschool De Ravenstein gebeurt, is een praktijkvoorbeeld van vrijwa
ring van gebrek dat heel dicht bij de mensen staat en andere Zeeuwen kan inspi
reren en motiveren.
