Blues en jazz smeden
band binnen de kerk
44 Dinsdag 13 mei 2008 PZC
Mix van blues en bijbel
en barmhartige jazz die
warmbloedig maakt.
door René de Dreu en Ali Pankow
KWADDENDAMME - In de Bonifa-
tiuskerk van Kwadendamme
heerst zondagochtend serene rust.
Buiten ronken al aardig wat Har-
leys met hun berijders richting
huis. Op de officiële en geïmprovi
seerde campings wrijven andere
festivalgasten loom en lui nog de
blues uit hun ogen. Kwadendam
me herpakt zich na twee dagen fes
tivalleven met 1200 tijdelijke dorps
bewoners extra. De RK kerk naast
het festivalterrein gaat die ochtend
op kerkwaardige manier een eind
aan het festival breien met een bij
zondere eucharistieviering in een
mix van blues en bijbel. Een volle
kerk, met herkenbaar her en der
een T-shirt dat aan een bluesoptre
den de dagen hiervoor herinnert
of met de hele line-up van het fes
tival. Het blijft stil in de kerk tot
dat de zes muzikanten van het Bel
gische Soul Spirit met meerstem
mige a capella zang de eerste
gospelmis inluiden.
Geen applaus, laats staan yells of
fluitconcerten. De zuivere zang en
de wonderbaarlijke akoestiek lij
ken de stilte na die eerste negro
spiritual af te dwingen. Het is ten
slotte een godshuis. Pastoor Paul
Verbeek verbreekt die stilte met
een lofzang op het initiatief en de
steun van de organisatoren van
het festival voor de eerste go
spel-mis. Hij rept zelfs van de start
van een nieuwe traditie - de Sun
day after - in het bluesdorp. Preek
en muziek wisselen elkaar af Soul
Spirit pakt uit met passende
gospels waaronder Somebody is cal
ling my name, Down to the river to
pray en You don't knock. Ook het
'Net als bij jazz ruimte laten
voor de ander en het beste
van onzelf meebrengen'
folky en meer wereldse The water
is wide en het country-achtige I see
the light komen aan bod. Na Hap
py Day en een ovationeel applaus
is het 16e Kwadendamme bluesfes
tival geschiedenis.
In de Nieuwe Kerk in Middelburg
barst zondagmiddag het festijn
meteen los als the Brooks Tegler
Swing Band, The Original Zealand
Street Parade Jazzband, zangeres
Machteld Cambridge en dominee
Gert Jan Smit in optocht zingend
Just a little while to stay here de
goed bezette kerk binnenkomen.
Deze dienst in het kader het
Zeeuws Jazzfestival Middelburg be
hoort inmiddels tot de traditie.
„In jazz komt alles samen, een
smeltkroes van allerlei muziekin-
vloeden. Laten we het in het leven
net zo doen als bij jazz. Ruimte la
tend voor de ander, brengt ieder
een het beste van zichzelf mee.
Dat maakt warmbloedig, iedereen
kan genieten en je wordt er zelf
ook beter van", luidt de kern van
Smits overdenking.
Machteld Cambridge begint met
een ingetogen versie van What a
wonderful world en barst vervol
gens los in Do oh do Lord. Vooral
de indrukwekkende solo's van de
drie blazers: Antoine Trommelen
(saxofoon), Simon Stribing
(trompet) en Eiji Hanaoka (klari
net) dwingen diepe bewondering
af Het spel van Brooks Tegler
(drums), Masato Kobayashi (bas)
en Harry Kanters (piano) doet
daar overigens niet voor onder. De
uitvoering van What a friend we
have in Jesus leidt tot een tussen
tijds ovationeel staand applaus.
Bob van Koetsveld weet in zijn
dankwoord namens de organisatie
aan de predikant het publiek an
dermaal omhoog te krijgen.
Blues en bijbel in RK-kerk Kwadendamme. foto Ronald den Dekker
Zangeres Machteld Cambridge: Do oh do Lord. foto Ruben Oreel
Optredens van Archie
Schepp, E.S.T. en Maceo
Parker hoogtepunten.
door Mischa Beckers
MIDDELBURG - Moderne varianten
en oude traditie kenmerkten het
tweede Internationale Jazzfestival
Middelburg dit pinksterweekend.
Daarnaast presenteerde de aanko
mende generatie jazzmuzikanten
zich, zoals talent van het Conserva
torium Gent. Op het Abdijplein
was zaterdagmiddag ook de finale
van de eerste Junior Jazz Award
Zeeland.
„Jazz, dat betekent toch zwetende
in zichzelf gekeerde oude mannen
op een podium?", informeerde pre
sentator Eric Holm gekscherend.
Gelukkig concludeerde hij al snel
dat jazz juist hip is, want: „Het
staat aan de basis van de huidige
funk, hiphop en R 'n' B."
j Zes finalisten toonden aan dat Zee
land rijk is aan jazz-talent. Stefan
van der Harst produceerde voor
1 een dertienjarige een subtiele,
krachtige maar zwoele klank. Pia
nist Joel Dieleman, die meedeed
onder eigen naam en met de band
Joiris, kreeg van de jury een pluim
voor zijn mooie aanslag. Maar win
naar 2jazz stak met kop en schou
ders boven de rest uit. Onder ande
re twee nummers van Charlie Par
ker werden zelfverzekerd en met
gevoel voor dynamiek uitgevoerd.
„Deze jongens hebben heel veel ta
lent. Net als in de voorronde vond
ik het weer een genoegen om naar
i ze te mogen luisteren", aldus jury
lid Mark van der Feen.
Natuurlijk speelden ook veel van
de grotere namen op het Abdij
plein. Zaterdagavond opende Bob
by Previte met een soort moderne
grote-stadjazz. Ogenschijnlijk heel
ontspannen legde hij de basis voor
veelal swingende nummers. De
goede luisteraar ontdekte echter
de achterliggende complexe ritmes
en afwisselende maatsoorten. Pre
vite bewees dat hij een drummer
is met een volstrekt eigen invul
ling van het spel.
Jazzlegende Archie Shepp (1937)
beet de geluidstechnicus toe:
„Zorg voor een goed zanggeluid
en geef me goeie microfoons,
want om deze heb ik niet ge
vraagd." Wat echter volgde, was
een uniek optreden. Shepp begon
in de meer traditionele hardbop
stijl waarin hij direct zijn bekende
harde saxofoongeluid met zijn ty
pische timing en frasering etaleer
de. De man is sinds lang een voor
vechter van gelijke rechten voor de
zwarte mens in de Verenigde Sta
ten. Dit kwam goed tot uiting in
de composities met wortels in de
blues en gospel. Met veel controle
over zijn krachtige stem zong en
declameerde hij bijvoorbeeld
I can't go back to New Orleans en
Trippin.
Zondagavond speelde Iatin-jazz
band Panchito nummers van band
leider en gitarist André van Berlo.
Een gedegen band die helaas wel
iets mist van de podiumpresenta
tie die bij collega's zoals New Cool
Collective in ruime mate aanwezig
is.
Een absoluut hoogtepunt werd
het optreden van het Esbjörn
Svensson Trio, ofwel E.S.T. In de
eerste drie kwartier, een aaneenrij
ging van onder andere vier num
mers van het album Tuesday Won
derland, demonstreerde E.S.T.
waar het voor staat: elementen uit
Pianist Ebsjörn Svensson van het jazztrio E.S.T. foto Ruben Oreel
allerlei muziekstijlen hier en daar
ondersteund door geluidseffecten,
weergaloze instrumentbeheersing
in wijd uitgebouwde improvisaties
en bijna trans opwekkende herha
lingen van soms op topsnelheid ge
dubbelde loopjes. Na een minuten
lange staande ovatie kwam het
trio terug. Het nummer Goldwrap
- uitgebracht als single met video
clip, niet echt gebruikelijk in jazz-
gerelateerde muziek - werd in de
laatste toegift door een deel van
het publiek met luid gejuich ont
vangen.
Maandagmiddag opende Eric
Vloeimans met zijn band Gate
crash. De sympathieke Vloei
mans en ook 'de man waar hij
sinds lange tijd muzikaal ver
liefd op is', Jeroen van Vliet, lieten
zich er door het vroege tijdstip
niet van weerhouden extatische
improvisaties te geven op num
mers van de cd's Gatecrashin' en
Hyper.
Een strakkere band dan die van
Maceo Parker is niet verkrijgbaar.
Corey Parker zong We're gonna
drop some funk on you en dat is
wat er meer dan twee uur lang ge
beurde. Parker is een rasentertai
ner. Lang uitgesponnen funknum-
mers, waaronder enkele uit het la-
mes Brown-repertoire, wisselde
hij af met anekdotes, duetten waar
hij zijn staccato saxofoonspel maxi
maal uitbuitte en citaten uit gevoe
ligere nummers zoals Georgia on
my Mind. Het publiek genoot met
volle teugen.
Het jazzfestival trok zo'n 350 tot
400 bezoekers per avond. Bij Ma
ceo Parker waren dat er nog zo'n
honderd extra.
