Familie
Baby's praten vlotter met
'G
Stevig staan als
een gorilla
Eerst denken, dan doen
1 8 Vrijdag 9 mei 2008 PZC
OPVOEDEN
door Annie de Vreugd
Vanuit impulsiviteit
handelen, leidt tot
oppervlakkig bestaan
We kochten dat leuke bankstel in een opwelling. Pas
achteraf realiseerden we ons dat we er eigenlijk het
geld niet voor hadden. Wat onze ogen zien, willen
we hebben en graag meteen. We zien wel hoe we dat volgend
jaar aflossen. De mens is vaak een impulsief wezen dat zich
zelf moeilijk in toom kan houden. Die dikke reep chocolade
die ons in de keukenkast ligt toe te lachen, moet gewoon op.
Pas bij het laatste stukje bedenken we dat we met onszelf had
den afgesproken dat er tien kilo af moet en we dit soort buite
nissige eetgewoonten zouden stoppen. Bovendien was het een
reep pure chocolade, terwijl we melkchocolade met hazelno
ten veel lekkerder vinden.
Dikke spijt achteraf als we op de weegschaal staan. We beloof
den de auto vaker te laten staan en meer te gaan fietsen. We
roepen al jaren dat we morgen stoppen met roken. We weten
het allemaal zo goed. Toch lukt het maar niet om te bezinnen
eer we beginnen. Veel mensen lijken zich erbij neergelegd te
hebben dat de geest wel gewillig
is, maar het vlees zwak. Dat we
nu eenmaal zo in elkaar steken.
Vaak vanuit impulsiviteit hande
len, leidt tot een oppervlakkig
bestaan, waarin we steeds snel
aan nieuwe ontwikkelingen rui
ken zonder ooit de diepte in te gaan. We grazen wat rond in
de maatschappij, pikken overal een graantje van mee en heb
ben dan het misplaatste idee dat we overal bij horen. Een ge
voel van voldoening ervaren we zelden, want het gras aan de
andere kant van de heuvel is altijd groener.
We willen steeds meer. Starters op de woningmarkt blieven
geen oud dijkhuisje om eens mee te beginnen. Nee, het moet
een huis van enkele tonnen zijn, met meteen maar een nieu
we keuken en badkamer volgens de nieuwste trend. Dan wil
len we ook nog drie keer per jaar op vakantie naar de zon en
de sneeuw. Daar hoort dan weer een trendy skipak bij, want
we gaan niet in ons skipak van vorig jaar.
Intussen spreken we onze kinderen toe dat ze eens tevreden
moeten zijn. Wij ouders hadden niet zoveel kleding en speel
goed toen we klein waren. We spreken hen vermanend toe
dat ze niet vandaag op voetbal kunnen en morgen weer op
tennis. We vragen hen hoe het toch kan dat ze een kamer vol
speelgoed hebben en niets om mee te spelen.
We ergeren ons dat ze in elke winkel lopen te zeuren. Het zou
niet moeten verbazen dat onze kinderen ook ellenlange ver
langlijstjes en wensenpakketten hebben. Dat hun zakgeld
nooit toereikend is en dat zij de hele dag door willen eten en
snoepen. Dat doen hun ouders hen zelf voor. Zien eten, doet
eten. Zien kopen, doet kopen.
Deze rusteloze manier van leven heeft alles te maken met een
zwakke wilsontwikkeling. Met besluiteloosheid en geen verant
woordelijkheid willen dragen voor een eenmaal gemaakte keu
ze. We moeten in het belang van onze kinderen af van 'we
zijn nu eenmaal zo'. Wie wenst dat zijn kind eindelijk eens
weet wat het wil, moet bij zichzelf beginnen. Je kunt je kind
pas sturen als je jezelf kunt sturen. Regelmatig 'nee' zeggen te
gen je kind is pas geloofwaardig als je ook tegen jezelf'nee'
kunt zeggen. Je kind leren omgaan met gevoelens van frustra
tie omdat een grote wens niet in vervulling gaat, kan ook al
leen als ouders zelf hun frustraties leren hanteren in plaats
van er maar aan toe te geven.
Ouders kunnen zichzelf trainen door het in hun gedachten
voorstellen van de beloning die op langere termijn wacht: tien
kilo lichter en twee maten slanker of trots op een bank zitten
die van jezelf is en niet van een kredietverstrekker. Ouders
kunnen laten zien hoe je bewust een doel in je leven kunt kie
zen dat afkan wijken van de grote massa, maar dat veel beter
bij jou als individu past.
We moeten (weer leren)
denken voor we doen,
duidelijke keuzes ma
ken. Eenmaal voor
iets besloten, eens
een poosje bij dit be
sluit blijven en na
enige tijd evalue
ren of dit is wat
we wilden. Het is
in het belang van
hun kind dat
ouders hun eigen
wispelturigheid on
der controle krijgen.
Pas dan mag je van je
kind evenwichtig
heid vragen.
foto Eliane Duvekot
Communiceren met een
baby is niet eenvoudig.
Annette Souverijn-Saers uit
Lottum geeft een cursus die
ouders met baby's letterlijk
de hand reikt. Praat tegen je
kind en ondersteun je
woorden met gebarentaal.
„Erg leuk om al zo snel
contact met je kind te
hebben."
door Ray Simoen foto GPD
ebarentaal voor een
baby? Waar is dat
nou voor nodig,
mijn baby is toch ze
ker niet doof?" En: „Waarom kin
deren al zo vroeg belasten met
woorden en gebaren? Laat ze toch
lekker met rust, praten kunnen ze
hun hele leven nog." Annette Sou
verijn-Saers kent de twijfels van
veel ouders om hun baby al vroeg
woordjes te leren. Haar eigen posi
tieve ervaring met dochter Jolie,
die nu 2 is en die van een kinder
dagverblijf in Grubbenvorst heb
ben haar ervan overtuigd dat door
de combinatie van gebaren en
woorden de communicatie tussen
ouders en baby eerder op gang
komt en prettiger verloopt.
Daarnaast wordt volgens Sou-
verijn-Saers de taalgevoeligheid
van een baby er eerder door gesti
muleerd, hetgeen in een steeds 'ta-
liger' wereld een voordeel is. „Het
is ook gewoon erg leuk om al vlug
met je kind te kunnen communice
ren en erg fijn als je weet wat je
kindje bedoelt."
Niet de gebarentaal staat centraal
in de cursus Gebaren met je baby,
maar de combinatie van gebaren
en het leren van woorden, zo bena
drukt de voormalige verpleegkun
dige. „Gebaren ondersteunen het
leren van woordjes heel goed. Aan
getoond is dat kinderen in plaatjes
denken. Met een gebaar maak je
als het ware een plaatje."
Ze 'praat' even met dochter Jolie
over de geit. Terwijl Jolie het ge
baar van een sik maakt, zegt ze
'geit', en kijkt kraaiend van plezier
naar de tuin. „Het is geen gebaren-
Kinderen voelen zich vaak geleefd. Ze willen niet alleen van
alles, ze moeten ook veel. Nathalie Tolk uit het Limburgse
Herten leert kinderen een evenwicht te vinden. Met speelse
yoga-oefeningen. „Trek een bel om je heen en sluit je af."
door Ray Simoen foto Franco Gori/GPD
Drie kinderen liggen
languit op matjes in
een zaal van een
sportcentrum in
Roermond. Rustige
muziek vult zacht het zaaltje. „Ga
met je adem naar je buik. Blaas bij
elk uitademing vervelende gedach
tes en akelige stress weg. Maak je
hoofd helemaal leeg", zegt Natha
lie Tolk tegen de kinderen. „Rek je
nu maar even uit. )e armen zijn
zonnestralen, voel de energie door
je lichaam stralen."
Met veel gelach doet het trio daar
na lerares Nathalie na als zij de
spechtfiguur ('duw met je snavel
de boom om') voordoet. En daar
na nog de cobra ('sis je adem in en
uit, ontspan je en word net zo soe
pel als de cobra'), de olifant ('laat
je armen als een slurf lekker lang
bungelen omhoog en omlaag') en
de rups ('voel de adem door je lan
ge rupsenlijf stromen'). In een op
de kinderen afgestemd tempo
volgt een hele reeks oefeningen,
waarin ontspanning en inspan
ning harmonisch met elkaar ver
weven zijn. In een grote spiegel
kunnen de kinderen zichzelf en de
lerares zien, wat het allemaal span
nender en leuker lijkt te maken.
Wat is dit? Fitness voor kids, speel
se bewegingstherapie? Yoga voor
kinderen, legt Nathalie Tolk (48)
uit. „Fitness is puur fysiek en be
wegingstherapie is er louter op ge
richt de motoriek van een kind te
verbeteren. Kinderyoga bestaat uit
een combinatie van verschillende
ademhalingsoefeningen."
Doel is
kinderen zich
bewuster te laten
zijn van hun ademhaling
en hun lichaam. Daardoor zijn
ze beter in staat te voelen wat er in
hen leeft en hoe ze daarmee om
kunnen gaan. „Alles bewust voe
len, daar gaat het om", zegt Tolk.
Zeker voor kinderen die zeggen
dat hun hoofd zo vol aanvoelt, kan
kinderyoga een welkome hulp zijn
om meer rust in zichzelf te vin
den. „Ik hoor kinderen klagen dat
ze zoveel moeten, zich zo geleefd
voelen: op school, thuis, op straat
en op hun sportclub. Ontspanning
zoeken ze dan vaak bij de tv of ach
ter de computer, maar daarmee
raakt hun vol hoofdje niet leeg.
Kinderen leven te veel in hun
hoofd, dat maakt ze onrustig."
Daar worden met name ADHD-
kinderen door geplaagd, maar ook
kinde
ren die overge
voelig zijn, zo merk
te Tolk. „Deze kinderen
zijn erg gericht op hun omge
ving. Het zijn net sponsjes die al
les opzuigen wat er om hen heen
gebeurt en altijd anderen willen
helpen. Zij dreigen overbelast te
worden."
Een kind leert tijdens de cursus
niet alleen bewust omgaan met
zijn ademhaling, maar ook afstand
te nemen van wat hen onrustig
maakt. De cursus omvat tien les
sen en wordt gegeven aan kinde
ren van 5 tot 10 jaar. „Het is goed
