Buitengebied
Nieuwe raadkaart
Stop maar in een lauw badje
Meie, maend van overschrievingen
V.
4C
42 Zaterdag 26 april 2008 PZC
De nieuwe raadkaart uit de collectie van Hans Lindenbergh toont een ty
pisch geposeerd tafereeltje, compleet met mensen in klederdracht. Een
straatbeeld van zo'n tachtig jaar geleden en de vraag is natuurlijk: om
welk dorp gaat het? Nadere bijzonderheden over de situatie toen en nu
zijn welkom.
Oplossingen kunnen tot uiterlijk vrijdag 2 mei (12.00 uur) worden ge
zonden naar: Redactie PZC Buitengebied, postbus 31,4460 AA Goes;
fax 0113-315669; e-mail redactie@pzc.nl. Onder de inzenders van een goe
de oplossing worden drie waardebonnen verdeeld.
door Rinus Antonisse
Zeg maar een stad met een
roemrucht en rijk plus
armoedig en droevig verle
den, merkt F. Poortvliet
uit Kleverskerke op over de raad
kaart van vorige week. „Een foto
die elke Arnemuidenaar kent."
Arnemuiden dus, met het Stations
plein en prominent aanwezig het
oude doktershuis op nummer één,
weten A. G. Bouwmeester en J. C.
Bouwmeester-Remijnse uit Arne
muiden. „Van 1912 tot en met 1994
woonden hier de huisartsen. Op
de achtergrond is het nog steeds
bestaande station zichtbaar. In het
midden staat de oude visveiling,
die na de Tweede Wereldoorlog is
afgebroken."
Bouwmeester was de laatste prakti
serend huisarts vanuit Stations
plein 1, tussen 1983 en 1994. Om
destijds een arts naar Arnemuiden
te krijgen, besloot de gemeente
raad tot bouw van een riant dok
tershuis met praktijk. Kosten 7000
gulden. De eerste huisarts was
Van der Bijl, daarna de geneeshe
ren De Haas, Van Bokkum (maar
één jaar), Frowein, Huygens (eind
van de oorlog korte tijd als tweede
huisarts), Van der Moer en Bouw
meester. De laatste restaureerde
het huis en bouwde een nieuwe
praktijk voor twee dokters.
Inzender Poortvliet zegt dat huis
arts Van der Bijl al in 1909 door de
raad als gemeentearts werd be
noemd. Hij woonde in de Lange-
straat en beklaagde zich in 1910
over de toestand van zijn huis. Na
veel vijven en zessen besloot de
raad de dokterswoning op het Sta
tionsplein te bouwen, met een flin
ke bijdrage van Van der Bijl zelf
Jan Strooband uit 's Gravenpolder
schrijft dat het station is gebouwd
bij aanleg van de Zeeuwse lijn in
1871. De houten loods is na 1979
verdwenen en nu staat het sta
tionsgebouw te koop voor 127.500
euro. Martin Stroo uit Arnemui
den, wiens oma Van der Klooster
wijkverpleegster was die met ver
schillende huisartsen samenwerk
te, noemt de bijnaam van Fro
wein: Lauwbadje. „Als een kind
ziek was zei hij: stop maar in een
lauw badje. Tegenwoordig woont
oogarts Strous in het pand en staat
het te koop."
Kees Stevense uit Middelburg en
Kees Fase uit Sint-Annaland gaan,
als gebruikelijk, in op de geschiede
nis. Eigenlijk mag je Arnemuiden
geen dorp noemen; het kreeg in
1574 beperkte stadsrechten, een zo
geheten smalstad.
Het doktershuis werd gebouwd op
de plek van een in 1889 gedempte
vest, stelt J. H. van Leerdam uit Ar
nemuiden. Dat was aan het profiel
van de tuin nog lang te zien. Deze
inzender herinnert aan een ver
trouwd beeld op het station: die
visleurders wachtend op de trein
richting Walcheren of Zuid-Beve
land en Brabant.
De waardebonnen gaan naar: H. Job-
se, Breskens, K. de Meulmeester, Ar
nemuiden en J. Huysman-Coppool-
se, Middelburg.
door Frans van de Heijde
Ouwe en oud-voetballers, zöas ik, kun
ne soms zö heerlijk de tied van vroe
ger ophemele as ze bie mekaore staen
blauwbekke langs de zielijn, kiekend
nè de voetballers van noe. Mè noe de maend
meie anbreekt, dienk ik zómè, dat vee bestuur
ders, vriewilligers en supporters van voetbalvere
nigingen, wè es an vroeger zulle dienke.
De maend meie is de tied, da spelers d'r eihen
van d ene nè d'andere verêniginge over kunne
laete schrieve. En da's tegenwoordig soms een
waere plaeg. Di oordt noe mee angst en beven af
gewacht of de beste spelers zulle bluve of zulle
zwichte vö mooie praotjes en vooral vö een
mooi geldbedrag. Zouwe ze afkomme mee 't be
kende smoesje over nieuwe uutdagingen en 'het
gevoel wi ze nè luustere....?'
Neê, dat was vroeger anders. Dan prakkezeerde
je di nie over. Jaeren ebbe'ik drie keer in de we
ke vuuftig kilometer geree om te voetballen en
te trainen bie de club, die het tot de oogste afde
ling van 't zaeterdagvoetbal schopte. Me reisde
van Gouda tot Sprang-Capelle en van Sassen-
heim tot Tiel, zonder éên ouwerwesse cent te
kriehen. Neê, ik liehe, wan éên jaer krehe me
bie iedere uutwedstrijd vuuf gulden per per
soon, te besteden in een bekende pleisterplekke
in Bergen op Zoom. Me kwaeme mee dat be
drag nie toe vö een maeltied...!
Ik ebbe die vuufenvuuftig gulden nooit vö de be
lasting opgegeve! Reiskosten? Geld per punt? Te-
kengeld? Nooit mee te maeken haod in mien
tied. En toch speelde me in de top van 't ama
teurvoetbal.
Vö ons was de maend meie nooit spannend.
Een ienkele keer kwam d'r een nieuwe speler.
Uut z'n eihen en zonder geld te kriehen. Die
oopte dan het bie ons te redden!
Wan je wier as nieuwe speler drek dudelijk ge-
maekt dao je gewoon moest doe. Hin capsones,
hin 'spatjes', zöas ons dat noemde.
Nog elder stae me vö de geêst, dat er op een trai-
ningsaeven iemand uut Amstelveen z'n eihen
meldde. Ie was in Middelburg komme weune en
was op zoek nè een ansprekende zaeterdagclub.
En die docht'n in Zoetelande te vinden!
In een lichtblauw trainingspak, een paer modes
verder dan onze trainingsplunje, verscheen 'n
op een regenachtigen aeven op onze training.
Jae, ie kon drek meedoe, wan ons waere, een alf
ure vöda de training begon, a bezig mee een
messcherpe onderlinge partij. Het 'nieuwe' lid
bleek een begaefde speler. Ie moest alleên nog
een inburgeringstest ondergae. Zonder da me di
overleg over haod aode, wier onze gast, juust op
't moment dat'n mee de bal an de voet een pias-
se wou ontwieke, deu éên van onze mandekkers
zódanig van de bal gewerkt, dat het lichtblauwe
trainingspak languut in die plasse terecht kwam.
Niemand lachte en iedereên speelde deu, wan
vrieë trappen deeë me nie an bie onze partijtjes.
Moeizaem is 'n opgestae. D'n elt van 't licht
blauw was noe zwart. Misschien aode me 't an
ders moete doe, mè dien aeven is een mogelijke
anwinst vö ons elftal verlore gehae. Verongeliekt
is 'n vertrokke en m'ebbe'n nooit mi gezie.
Nae de training ebbe me d'r om gelache. Nie ge
schikt vö ons elftal! Die oefde hin overschrie-
ving an te vraehen. Zelfs de toen a legendarische
trainer Cas Uubregtse was 't mee ons eêns.
Ik dienke zómè da die man weinig goeie woor
den over ons verteld eit. Ongepaste voetbalhu
mor? Die vent vergat éên ding. Ons aode aole-
maele wè es in zö'n plasse gelege! En me kwae
me wi bovendrieve! En dat ao niks mee reiskos
ten of zakgeld te maken. Was 't vroeger dan toch
aol beter? Laete ze noe in Hoek, Vlissingen, Kloe-
tinge of Goes eest mè es zurge vö een goeie plas
se op 't trainingsveld!
