reizen- m,
Liegen over het weer
Elfsteden
tocht
Een schuldgevoel maakt
zich van mij meester als ik
me in vorm waan
De koninklijke stoet
heeft op 30 april in
Friesland een
prachtig
oer-Hollands decor.
Franeker, Harlingen
en Makkum zijn
ideale
slenterplaatsjes met
fraaie gevels, veel
horeca en leuke
interieurwinkels,
zag Ruud Poels.
'W
j reizen@wegener.nl
PZC 024-3650360
Zaterdag 19 april 2008
Het is een uur of twee in de middag en de zon staat
hoog boven Cartagena aan de Spaanse Costa Cali-
da. Dat is hier niets bijzonders, die zon, maar wan
neer je net uit de tegenvallende temperatuur van Nederland
komt, is het genieten geblazen. Helaas valt de stad op zich
een beetje tegen.
Cartagena mag dan ooit het nieuwe Carthago zijn geweest,
nu is het vooral een grote bouwput. Er zijn nog wat Romein
se overblijfselen, zoals een prachtig theater, maar het verval
is evident. De vijftien kranen die ik tel boven de skyline van
de stad zijn allemaal druk in de weer met het opknappen
van een en ander. Helaas betekent dat ook dat men middels
moderne architectuur extra glans probeert te geven aan de
stad. Jammer.
Ik begrijp niet wat er mis is met het herbouwen in oude
stijl. Grote delen van Amsterdam zijn in de loop der tijd ook
al door nieuwerwetse lelijkheid om zeep geholpen. In
Cartagena zie je hetzelfde gebeuren. Maar goed, ze moeten
het zelf maar weten.
Je vergeeft een stad trouwens veel wanneer in februari het
zonnetje schijnt en de temperatuur rond de twintig graden
schommelt. En het is opvallend hoe snel je went aan dat
mooie weer! Elke middag rond lunchtijd rijden we een kilo
meter de stad uit richting het kleine plaatsje Escombras.
In een piepkleine baai ligt visrestaurant 'Mares Bravas' ver
borgen. Dat wordt onze vaste plek voor de lunch. De zon
min of meer recht boven ons, geen zuchtje wind. Rechts
van de tafel een emmer ijs waarin een Torres Fransola en
twee kleintjes mineraalwater. Op het bord een bescheiden
zeebaars of een andere verse aanbieding. Elke middag vin
den we wel weer twee visjes met onze namén er op. Het is
niet moeilijk om je op deze manier even helemaal gelukkig
te voelen. Maar er ligt een addertje op de loer.
Is dit wel werk? Verdien ik dit eigenlijk wel? Een calvinis
tisch schuldgevoel maakt zich steevast van mij mees
ter wanneer ik me net in optimale vorm waan. Plot
seling denk ik dan: hoe zouden ze het in Nederland
hebben? Daar hoefik uiteraard niet lang over na te
denken. Koud, waarschijnlijk.
Ook in Cartagena verschijnen kranten met het weer
bericht voor Amsterdam, dus ik weet hoe het thuis
front lijdt. Omdat regelmatig contact op prijs ge
steld wordt, bel je af en toe op. Ik probeer elke op
merking over het weer zo veel mogelijk te mijden.
Maar dat is moeilijk. Aan het einde van zo'n gesprek komt
vaak nog even de praktische vraag: en uhh, hoe is het weer?
Ik weet dan inmiddels hoe natgeregend en verkleumd de
kids van school zijn gekomen en welke winterse buien er
morgen weer voor hen in het verschiet liggen. Op zo'n mo
ment kijk ik naar de graten van de zeebaars en de laatste
slok wijn. Wat zal ik zeggen? De waarheid of hou ik het dra
gelijk? 'Frisjes', meld ik dus. „Vanmorgen een buitje gehad
en nu schijnt af en toe de zon. We zitten net even snel een
tosti weg te werken. Nee hoor, de trui komt goed van pas."
Ik merk dat zoiets op prijs gesteld wordt. Waarom zou je de
thuisblijvers kwetsen door ze eens even flink in te wrijven
dat zij op de verkeerde plek zitten? Nee, dat oogst geen waar
dering. Je bent toch al lekker 'op vakantie' en dan ook nog
eens de loftrompet steken over het weer. Beter van niet.
Je moet het natuurlijk ook niet overdrijven. Vanaf een zinde
rend strand vertellen dat storm en regen van de partij zijn,
is onverstandig. Daarvoor is het tegenwoordig allemaal te
controleerbaar via het almachtige internet. Nee, een klein
beetje onaangenaam, dat is beter. Fris windje, veel wolken,
af en toe een spatje. Net genoeg om aan te geven dat het gro
te genieten er ook hier niet bij is.
Wanneer ik in Cartagena de verbinding verbreek, wis ik me
het zweet van het voorhoofd. Het wordt nu toch wel erg
warm. Mijn hoofd gloeit helemaal. En dan besefik dat er
nóg een gouden regel is voor een schuldvrij verblijf ver van
huis: sunblock. Maar het is nu te laat. De neus is al behoor
lijk verbrand en ik zal met een verrassend bruine bakkes te
rugkeren. Hoe leg ik dat nu weer uit? Morgen toch het weer
bericht maar een beetje aanpassen.
Slenterstadjes
De Zoutsloot in Harlingen is een staaltje fraaie renovatie.
per fiets met bagagevervoer
of met riviercruiser (seniorenbootreis).
www.frieslandholland.nl
of bel voor gratis vakantiegids:
0561 - 61 53 64
Franeker laat zich in één
oogopslag aan ons zien.
We schatten de afstand
van de heilige grond waar
we op staan tot de uit de
kluiten gewassen Samen op Weg
kerk aan de overkant op vijf minu
ten lopen. We zullen er ruim twee
uur over doen. Dat heeft alles te
maken met de fraaie pandjes en
leuke winkels die we onderweg te
genkomen.
Maar eerst de heilige grond. Jaar
lijks komen hier tienduizend men
sen kijken naar dé kaatswedstrijd
van Friesland. Het gras ligt nu al
als een biljartlaken te wachten op
de vijfde woensdag in juli. De dag
van Franeker. Vanuit onze oog
hoek zien we een wit etablisse
ment, dat ook al één dag per jaar
het middelpunt van Friesland is.
Rond kerst komen alle Friese stu
denten uit heel Nederland hier in
de 'Bogt fen Guné' samen om feest
te vieren. Het is wat er nog rest
van universiteitsstad Franeker.
Na een Franeker slokje is het tijd
om aan de verkenning van de
Voorstraat te beginnen. Fraaie ge
veltjes worden als een ketting aan
een geregen. We passeren de oude
waag en twee professorenwonin
gen. Het waaggebouw is gekaapt
door een telecomwinkel. In het ro
de professorhuis zit het Valcke-
niershuys, een atelier met zijden
bloemen en een aantrekkelijk
ouderwets koffie- en theehuis. Te
leuk om te negeren natuurlijk.
Na de thee komen we langs Mu
seum Martema. Binnen hangt de
sfeer van voorbije tijden. Het steeg
je net voor het museum nodigt
niet echt uit om in te lopen, maar
doe het toch maar. Je komt terecht
in een tuin vol 'stinsenflora'. Op
het eerste gezicht ziet dat er rom
melig uit. De voorjaarsbloeiers
staan er ongesnoeid bij, maar het
hoort echt zo. De tuin biedt ook
toegang tot het hofje met het vrou
wengasthuis van Titia Bogerda (ge
sticht in 1737) en dat ligt net buiten
de gebaande paden. Het is zonde
om het te missen. Oorspronkelijk
foto's Ruud Poels
was het hofje bedoeld voor onge
trouwde maagden. Tegenwoordig
zijn de eisen iets versoepeld, maar
er wonen nog steeds alleen maar
single vrouwen.
Om de hoek is mooi te zien dat
Franeker op een terp gebouwd is.
Voor café De Doelen ligt een zon
newijzer in de grond. Het plein
vraagt om een volgende stop.
Verderop klinkt het carillon van
het stadhuis. Als het bordje 'open'
op de deur hangt, mag je het stad
huis in en kom je niet terecht in of
ficiële ontvangsten of een huwelijk
van onbekenden. Je komt binnen
in De Sael, waar vroeger recht
werd gesproken. De rechters keken
naar het oosten (vanwege de wijs
heid), het vonnis werd uitgespro
ken vanaf het toen nog open bal
kon aan de donkere, noordelijke
kant. Het waren nu eenmaal vaak
duistere zaken. De trouwzaal is ze
ker een bezoekje waard, al is het al
leen maar vanwege het goudleren-
behang aan de wanden.
Echt wereldberoemd is Franeker
echter om het Eise Eisinga-planeta-
rium, het oudste nog werkende pla
netarium in de wereld. Eisinga
knutselde een ingenieus zonnestel
sel in elkaar aan het plafond van
zijn woonkamer. Het ruikt er nog
naar verf Niet alleen vanwege de
laatste werkzaamheden voor Ko
ninginnedag, maar ook omdat het
museum onlangs door minister
Plasterk is heropend. Tienduizend
bezoekers trekt het planetarium
per jaar en de medewerkers zijn in
staat om de sterrenwereld aan een
kind van vier uit te leggen. Daarna
is het goed vertoeven in het nieu
we Planetarium café.
In Harlingen beginnen wij onze
rondwandeling in de binnentuin
van het Stadslogement. Een 17e
eeuws pakhuis, waarin nu plaats is
voor tien appartementen en twee
hotelkamers. De huizen in het his
torische centrum buigen statig
voorover. De havenstad is terecht
trots op de restauraties die de afge
lopen jaren zijn gedaan. Als je Har-
lingers uit de 17e eeuw zou laten
