spectrum een jochie 3 PZC Zaterdag 12 april 2008 kelder aan de overkant en zou worden af gevoerd naar een concentratiekamp? Daarover gaat Het Verlaten Hotel. In het boek schetst Mirjam Elias - aan de hand van de herinneringen van haar echtgenoot en op basis van jarenlange research - een waarheidsgetrouw beeld van de angsten en verwondering van een klein jongetje in oorlogstijd. Ze ging samen met haar man op zoek naar vriendjes uit zijn jeugd, zijn buurtgenootjes, zijn schooljuf Soms slaag den ze daarin, soms ook niet - voorgoed verdwenen. Ronald Sweering en Mirjam Elias bewo nen een pand aan de Nicolaas Witsenkade in de Amsterdamse binnenstad, vlakbij waar vroeger Hotel Atlantic stond. Nee, hij ging niet kijken toen het hotel - halverwe ge de jaren '70 - werd platgegooid. „Zou te pijnlijk zijn geweest." En nee, hij heeft nooit afscheid kunnen nemen van de buurt waar hij in zijn kinderjaren zóveel zag gebeuren wat hij niet kon bevatten. Mirjam Elias: „De trauma's die kinderen door oorlogsgeweld oplopen, de ellende die over mensen wordt uitgestort; toen ik Ronald pas kende - elke dag als we door de Van Woustraat reden, wees hij me aan: 'die woonde daar, die daar, die daar, die daar, die daar.' Steeds maar weer. Om gek van te worden." Dat verhaal vertellen zij. In hun boek en tijdens hun gastlessen. Hij: „We willen kinderen duidelijk maken wat verdriet en ellende die anderen wordt toegebracht, ook met jóu kan doen; dat je met haat en agressie geen moer opschiet." Zij: „Wij willen eraan bijdragen dat kinde ren van nu, van welke afkomst en geloofs richting dan ook, meer begrip voor elkaar krijgen." En dat werkt, zeggen ze. Hij: „Je denkt misschien dat de Tweede Wereldoorlog heel ver van kinderen af staat, maar dat is een vergissing. Kinderen leven ontzettend mee, als ik vertel hoe hun leeftijdgenootjes uit hun huizen wer den gehaald; hoe een vrouw met een ge weerkolf op het hoofd werd geslagen; hoe een baby werd afgepakt en tegen de grond werd gegooid." Zij: „En weet je wat ik ook héél belangrijk vind? Er zijn veel klassen waar kinderen ophouden met elkaar te pesten als wij ge weest zijn. En niet voor een beetje, maar écht." Hij: „We zijn op een school geweest en daar was zo'n ellendige jongen, je weet wel, zo'n zittenblijver die iedereen terrori seert. Die treiterde ook een klein meisje. Staat de kleinste van de klas op en zegt, met de armpjes in haar zij: 'Je wéét wat Ronny en Mirjam gezegd hebben hè, dat mag niet.' En toen was het voorgoed afge lopen." Beiden: „En dan gaan wij weer héél tevre den naar huis." Meer dan twintig jaar zijn ze nu bij elkaar. Nee, ze hebben samen geen kinderen. Maar: „We hebben samen een boek." Het Verlaten Hotel werd in 2003 genomi neerd voor de Kinderjury en verscheen ook in Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland. Het boek wordt momenteel vertaald voor de Vere nigde Staten. Voor meer informatie over Het Verlaten Hotel en het daaraan gekoppelde project Waargebeurd zie internet waargebeurd@planet.nl en www.verlatenho- tel.nl. Ronald Sweering en Mirjam Elias. Zij werkten ruim zeven jaar aan 'Het Verlaten Hotel'. Ronald Sweering Ronald Sweering (1934, Am sterdam) is de zoon van een Amsterdamse hotelier die in de Tweede Wereldoorlog een belangrijke rol speelde in het verzet. Zijn vader vervalste pa pieren en hielp vele tientallen joodse gezinnen aan een onder duikadres. Eind jaren '50 werd Ronald Sweering fotograaf. Hij fotogra feerde voor onder meer NRC/Handelsblad, FNV Magazi ne, De Tijd, Algemeen Dagblad en Newsweek en is nog steeds werkzaam als fotograaf. De expositie, waarin ook aan dacht is voor de oorlogshande lingen in Zeeland, wordt gehou den in verband met de Maand van de Vrijheid en duurt tot en met vrijdag 23 mei. In het kader van hetzelfde pro ject vindt later dit jaar - in okto ber - een uitwisseling plaats tussen schoolkinderen uit Ka- pelle en Amsterdam. Ronny Sweering moest regelmatig bij zijn oma logeren; zijn eigen bed moest hij vaak afstaan aan onderduikers. Bij wijze van troost ontving hij van zijn vader elke keer een indiaan tje. Het zou een hele verzameling worden, die hij nog altijd zorgvuldig bewaart.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2008 | | pagina 93