reizen
fD
Hebbedingetjes
De creditcard brandt in
mijn broekzakmaar ik
besluit even door te vragen
Iedereen gaat naar
Panama voor het
kanaal, maar
volgens Arjan
Leenhouts is de
beklimming van de
Baru net zo
enerverend. Vanaf
de top zie je wat
alleen piloten en
astronauten zien: de
Grote en de
Atlantische Oceaan
in één blik.
reizen@wegener.nl
PZC (ÉhI 024-3650360
Zaterdag 12 april 2008
Twee oceanen in
sr
Struikelend over de technische termen die ik in het Engels
uit wil spreken, richt ik me tot een van de verkopers. Ik
vraag wat voor processor er in zit. 'De snelste', zegt de man.
Harde schijf? 'Very big', luidt het antwoord. En de software?
Fernando zucht. 'You gonna buy, or what'? Ik meld dat ik
nog een paar vraagjes heb. Fernando zet de laptop weer in
de etalage en houdt de deur voor me open. Verbaasd kijk ik
hem aan. 'You ask too much', verklaart hij en duwt me naar
buiten. Ik ben verbijsterd. Drie vragen gesteld! Wat een op
lichters zijn het allemaal. Ik trap er niet meer in. Woedend
banjer ik naar het hotel. Maar het duurt niet lang voor mijn
oog valt op een etalage vol lenzen. Hé, ligt daar niet een leu
ke fisheye voor op de videocamera? Wat zou hij kosten?
Even naar binnen.
New York is een walhalla voor de consumerende mens.
foto Derk Bolt
Met een ruk draai ik
me om naar het on
heilspellende ge
luid. Vanonder
mijn bergschoenen
stuiteren schedelgrote keien met
donderend geraas de duisternis in.
Waar kwam die grillige zucht van
daan? Van een hondsdolle brul
aap? Eindigt mijn nachtelijke een-
mansexpeditie naar de top van de
Barü tussen de kaken van een poe
ma? Zijn het hallucinaties, door
zuurstofgebrek en uitputting?
In het schijnsel van mijn hoofd
lamp zit slechts één zielig hoopje
indiaan. Zwaar geïrriteerd wuift hij
dat ik moet opzouten met dat
licht. Ho even vriend, ik heb je
hier niet te kakken gezet. Waarom
kies je nu van heel Panama uitgere
kend deze plek om te gaan zitten
kleien? Om half vier in de nacht,
500 meter onder de top van de vul
kaan? Nou?
Enfin, opgelucht ademhalen kan ik
beter een stukje hogerop. Daar
komt vast nóg wel een plek waar
ik tussen de mysterieuze woudreu
zen door naar de maan kan staren.
Die staat, heel symbolisch, op laat
ste kwartier en hangt er maar raar
bij op deze breedtegraad, met de
mondhoeken mistroostig naar be
neden.
Er valt ook weinig meer te lachen
sinds we klokslag middernacht aan
de 13,5 kilometer lange tocht zijn
begonnen. Ja 'we', want duizend
meter lager waren we nog met z'n
drieën. Ik had Kathy en Duncan,
Engelse backpackers op sabbatical,
in het bergdorpje Boquete overge
haald dit avontuur aan te gaan. Zo
konden we samen, op 3.478 meter,
het hoogste punt van Panama, de
zon zien opkomen.
Het stel stemde toe, niet in het
minst vanwege het aantrekkelijke
gegeven dat ik over een robuuste
terreinwagen beschikte, waarmee
de eerste zeven, acht kilometer van
uit Boquete comfortabel konden
worden overbrugd.
Maar dat was dan ook meteen
mijn laatste zinvolle bijdrage aan
de onderneming. Deze stoere expe
ditieleider zakte op het steile en
moeilijk begaanbare pad al binnen
twee uur af tot een amechtige rode
lantaarndrager, die wanhopig te
rugverlangde naar zijn warme bed
in Hotel Rebequet. Er zat niets an
ders op dan Kathy en Duncan vro
lijk verder te laten gaan.
Hoe ik toch nog, zonder cocablaad
je onder mijn tong, boven ben ge
komen, weet ik niet precies meer.
Vaag herinner ik me er iets van dat
die bosjesindiaan me begon te ach
tervolgen en dat zijn sinistere voet
stappen me voortjoegen, hoger en
Kunakinderen in Casco Viejo.
New York is het walhalla voor de consumerende
mens. De winkeltjes van Pakistaanse, Indiase of
Joodse families puilen uit van de videocamera's, fo-
>toestellen, computers en gadgets. Ik ben nogal gevoelig
.oor dit soort zaken. Als een mug die door het licht naar het
elektrocutiegaas wordt gelokt, laat ik me door de openstaan
de deuren naar binnen zuigen. Naar toonbanken vol hebbe
dingen. Zaken die een mens niet nodig heeft, ik weet het.
Kijk, daar ligt nou precies dat videocameraatje dat ik zo
graag wil hebben. Topkwaliteit, digitaal en de helft van de
prijs die je in Nederland betaalt. Ik zou toch een dief van
mijn eigen portemonnee zijn als ik dat ding niet zou kopen?
Ik start de onderhandelingen. De tulband achter de toon
bank is een en al vriendelijkheid. Ik leg hem uit dat ik als Eu
ropeaan uitsluitend interesse heb in een videocamera met
het PAL opnamesysteem. De Amerikaanse NTSC norm
moet ik dus niet.
Nou, de camera die ik op het oog heb, heeft hij toevallig in
de gewenste uitvoering. Hij gaat even naar achteren en komt
terug met een doos waarop in grote letters staat NTSC. Wan
neer ik hem daarop wijs, verdwijnt hij schielijk. Even later is
hij terug met een camera, maar nu zonder een doos. 'De
laatste', zegt hij grijnzend. 'PAL', vraag ik? Honderd procent,
zegt hij, hoe wilt u betalen? De creditcard brandt in mijn
broekzak, maar ik besluit even door te vragen. De Indiër
raakt een beetje geïrriteerd. Hij lacht nog wel, maar er komt
al wat kiespijn doorheen. Toevallig heb ik een bandje bij me
uit onze eigen videocamera. Ik stel voor dat ik het even pro
beer. Als door een adder gebeten, begint de man meteen
met een zeer slecht toneelstukje. Ach, hij heeft zich hele
maal vergist. Het is toch een verkeerd model dat hij me wil
de aansmeren. Nou, morgen is er een echte PAL-versie hoor.
Normale mensen zijn door dit soort bedrog gewaarschuwd
en geven hun queeste naar materie op, maar ik niet. In de
buurt van de 42e straat kom ik in een helverlichte
etalage een laptop tegen. Daar kan niet veel fout
mee gaan. Alle netadapters kunnen de juiste volta
ges aan en programmatuur is wereldwijd uitwissel
baar. Naar binnen dus. De zaak is leeg, op de twin
tig verkopers na. Allemaal Latino's. Veertig ogen
zijn op mij gericht. Nonchalant loop ik langs de uit
gestalde handelswaar. Meteen slaat de twijfel toe.
Heb ik het wel goed gezien? Is het goedkope ding
wel net zo snel als die ik in Nederland zag?
Causeway nabij de ingang van het Panamakanaal
