Klimmen naar het dak van Borneo
Op de noordelijke punt van Borneo staat de 4.101
meter hoge Mount Kinabalu, de hoogste berg van
Zuidoost-Azië. Willemijn Bos beklom de
granieten top van deze gigant.
m reizen@wegener.nl reizen
1024-3650360 PZC
Zaterdag 5 april 2008
Zonsopkomst op Mount Kinabalu.
foto Hollandse Hoogte
FILLIPIJNEN
Sandakan
MALEISIF
NOORD
ATLANTISCHE
OCEAAN
SUMATRA
Kuching
Pontianak BORNEO Sa^rtarinda
KALIMANTAN
SULAWESI
Banjarmasifi
Jakarta
JAVA
INDISCHE OCEAAN
BALI
Mount Kinabalu in
Maleisië is een van
de weinige bergen
op de wereld die je
zonder klimtuig en
touwen kunt beklimmen. Al moet
je wel in een heel goede conditie
zijn. De nacht voor de beklimming
zullen we slapen in een guesthou
se onder aan de berg. Daar komen
we om een uur of vier in de mid
dag aan en zetten rillend van de
kou een pot thee.
Met de handen om de warme pot,
zitten we in onze fleecejacks op de
veranda om naar Mount Kinabalu
te kijken. Zo heel hoog lijkt-ie van
af hier nou ook weer niet. We
gaan vroeg naar bed, maar de ka
mers en de bedden zijn koud en
de dekentjes dun. Dan er maar
weer uit, op zoek naar extra de
kens. Die zijn er niet. Dus begin
nen we om warm te worden rond
jes om het guesthouse te rennen.
Dan zien we opeens dat we de eni
gen waren die vroeg naar bed zijn
gegaan. Achter de beslagen ramen
van het eetzaaltje klinkt gelach en
veel herrie. „Hier, kom hier, jullie
moeten ook drinken", wenken een
paar Koreanen die morgen ook
naar de top zullen klimmen. Zo
moet het kennelijk. Niks vroeg
naar je koude bed, maar bij elkaar
zitten, zingen en veel bier drinken.
In de vroege ochtend rijdt een bus
je ons naar het startpunt, waar we
worden ingeschreven. We krijgen
een lichtgevend lint om, met daar
aan een plastic kaartje met naam,
datum en inschrijfnummer.
Als je van het pad afraakt en in de
mist terechtkomt, kan het slecht
met je aflopen. Het pad vind je
waarschijnlijk niet meer terug en
schreeuwen heeft: weinig zin, om
dat een stem door de ijle lucht niet
ver draagt.
Wij hebben een zaklantaarn bij
ons en een fluit. Bovendien heeft
onze gids uitgelegd wat me moe
ten doen als we verdwaald zijn.
Drie slagen met een steen of stuk
hout op de wortel van een bepaal
de boom. In die wortel zit zoveel
lucht dat hij enorm resoneert.
Beng, beng, beng. Drie keer dus.
Dat betekent: I am lost.
Het eerste deel van de tocht loopt
naar beneden, vervolgens begin
nen we naar boven te klimmen.
Over enorme boomwortels, door
een waterstroom en over rotsblok
ken zo hoog als keukenstoelen.
infographic: JD
Knap vermoeiend. We zien water
vallen, horen ondergrondse beek
jes.
Eerst is het nog koud, maar in de
loop van de ochtend begint de zon
op onze hoofden, ruggen en kui
ten te branden. Zweet sijpelt onze
sokken in. Af en toe is er een over
kapte rustplaats waar we even op
adem komen. Bergeekhoorntjes en
grijze Kinabalu-ratten trippelen
hier vrolijk rond. Ze azen op ons
krachtvoer.
Bij iedere rustplaats zijn de tafereel
tjes weer even boeiend. Japanse
mede-klimmers smeren en kne
den wat af Ze hebben allerlei won-
derbalsems bij zich die de spieren
weer energie zullen geven. Willen
wij ook een beetje? Nou en of! Ik
neem een oneerbiedige lik uit hun
pot en kneed mijn opgezwollen
kuiten. Tijdens de klim worden we
ingehaald door lokale draagsters
die, behendig trippelend op slip
pertjes, de zware rugzakken van
een paar Amerikanen omhoog tor
sen. Naast het pad groeien vleese
tende planten. De grond is zo
schraal dat deze plant hier alleen
kan overleven als hij voor bijvoe
ding zorgt. Terwijl ik een Mars eet,
verteert de geel-rode kelk naast me
zijn insectenlunch.
Al omhoog lopend, komen we
door verschillende klimaatzones
met elk hun eigen vegetatie. Zo af
en toe trekt een verkoelende nevel
sliert voorbij. Daar tussendoor
zien we soms even de granieten
uitsteeksels van Kinabalu's berg
kam.
Dan zien we opeens het
witte vierkantje: het La-
ban Rata Resthouse, op
3.353 meter hoogte. Met
een enorm zonneterras aan de
voorkant. Het lijkt Oostenrijk wel.
Hier staan echte stoelen. Wat een
zegen. Zitten, eten en slapen!
Hoe lang heb ik geslapen? Om me
heen hoor ik via de dunne wand
jes wekkers afgaan. Het is twee uur
in de nacht. Door het beslagen
raampje naast m'n bed zie ik de
volle maan, die over de granieten
vlakte schijnt, bleek en helder.
Dan gaan we de kou in, met nuch
tere maag en veel krenten, chocola
de, noten, zaklantaarn en fluit in
onze tas. Op weg naar Low's Peak.
In deze heldere nacht zijn de kale
granieten vlaktes glad van het
vocht. Het pad is steil. Via een
touw klauteren we omhoog. De
lucht is ijl, het is pikkedonker. Na
een uur gaan sommige klimmers
terug. Wij ploeteren door en krij
gen nu ook spierpijn in onze ar
men. Adem om te praten hebben
we niet meer.
En dan, eenmaal op de top, in het
halfdonker, zien we de bloedrode
tropenzon langzaam en majestu
eus omhoog zwellen. Wij zijn pre
cies op tijd. De zon die Borneo de
ze dag weer zal doorgloeien ook.
De kleuren en het licht veranderen
per seconde. Het is zo helder dat
we de kust en een groot deel van
Sabah zien liggen. Precies vijf mi
nuten duurt het spectaculaire
schouwspel. Dan trekt de mist
voor de zon. Zonder dat wij het
zien zal Zuidoost-Azië aan onze
voeten ontwaken.
rs-CI Reageren?
redactie.reizen@wegener.nl
Mount Kinabalu ligt in de Malei
sische provincie Sabah, op Bor
neo. De stad Kota Kinabalu,
hoofdtad van Sabah en uitvalsba
sis voor de beklimming, is opge
nomen in programma's van diver
se reisorganisaties. Kijk voor een
goede prijsvergelijking van vluch
ten op www.waarheenwaar-
voor.nl
De beklimming van Mount Kinabalu
kun je het beste ter plekke rege
len. De meeste hotels op Borneo
kunnen hierbij helpen.
Nuttige sites: www.visitmalaysia.nl;
www.malaysiasi-
te.nl/mountkinabalu;
www.sabahtravelguide.com
