7 spectrum
Majesteit, drie bier'
'Als je je kind leert fietsen, kun je het ook leren uitgaan'
PZC
Zaterdag 5 april 2008
Toen Margreet Moison een jaar of zes geleden in Utrecht examen deed voor het portiersdiploma, riep
het clubje van gecomiteerden in koor: „Goedemorgen mevrouw Moison." „Ik vroeg: kennen jullie mij?
Dat was niet het geval, maar ik bleek de enige vrouw tussen een hele rits kandidaten." Sindsdien leid
de Margreet Moison eigenhandig tientallen personeelsleden op voor het portiersexamen, onder wie
een heleboel vrouwen.
door Mieke van der Jagt
foto Mechteld Jansen
Niet allemaal portiers,
hoor. Als je achter de bar
staat is het ook zinvol
om overwicht te hebben.
Je hoeft niet groot en
sterk te zijn om problemen in je zaak
te voorkomen. Het gaat erom dat je res
pect weet af te dwingen en dat doe je
doorgaans niet met je vuisten, die je so
wieso moet thuishouden als portier.
Eens per jaar doe ik een soort cursus,
Grappig hoor, ik geef geen garanties,
maar er is er nog nooit eentje van mij
gezakt."
Ze zal het woord niet zo snel in de
mond nemen, maar eigenlijk is ze al
tijd al bezig geweest met emancipatie.
Dat ze op haar vijftiende al lid moest
worden van de Rooie Vrouwen heeft
daar helemaal niets mee te maken, inte
gendeel. „Mijn vader schopte het van
timmerman tot voorzitter van de
bouw- en houtbond FNV, een selfma
de man, maar dominant. Het stelde
hem teleur dat ik, met een goed stel
hersens, niet een briljante student
werd. Hijzelf had de kans niet gehad,
ik wel. Maar ik deed, net als hij overi
gens, wat ik leuk vond, wat me interes
seerde. Voor je zelfbeeld is afkeuring
door je ouders niet goed, maar het is
me wel gelukt daar bovenuit te
groeien Je leert ervan, zoals van alles
trouwens." 'De koningin van de Goese
Horeca', is ze in deze krant al eens ge
noemd. „Schrijf dat alsjeblieft niet,
want dan hoor ik een maand lang niks
anders dan 'majesteit, drie bier'."
Hoe de oudste dochter van een vak
bondsman in de horeca terechtkwam,
en ook nog zo heel erg op haar plaats,
had niets met een droom te maken.
„Ik ben er gewoon ingerold. Kijk, ik
kom graag in de horeca. Gezellig klet
sen, muziek en met je neus overal bo
venop staan. Maar dat duwen en trek
ken, als het druk is, daar baal ik van.
Achter de bar heb je altijd meer ruim
te." Zodra het van de wetgever mocht,
op haar vijftiende, ging Margreet bui
ten schooltijd werken. „Achter de kas
sa bij de Kiensupermarkt, waar je alle
prijzen uit je hoofd moest weten. Ook
van geleerd, trouwens. In het weekein
de kwam ik in De Oase op de kade,
een Goese nachtzaak. Daar stond zo'n
chagrijn achter de bar; ik zei tegen de
eigenaar dat hij beter mij daar neer
kon zetten. Hij belde de volgende dag
op, het weekend daarop kon ik aan de
slag. Dat was allemaal weekendwerk,
natuurlijk. Toen ik klaar was met
school, werkte ik eerst twee jaar bij
Van Westen in de herenmode. Rinus
Schouwenaar vroeg of ik niets voelde
voor De Kelderbar, ook 's nachts, en
dat heb ik gedaan. Daarnaast gaf ik ook
gymlessen bij verschillende verenigin
gen op Zuid-Beveland en Goes.
Dat is hartstikke leuk, maar het zout in
de pap kun je er niet mee verdienen.
Op mijn 23e - ik moest nog ontheffing
vragen - ben ik voor mezelf begonnen.
Een cafeetje aan de Magdalenastraat:
Cheers! Ik hield het anderhalfjaar vol,
zes dagen in de week van 's ochtends
tien tot diep in de nacht. Te zwaar. Ik
heb de boel verkocht en ben in Natio
naal gaan werken, bij Cees Machielse,
met ik wie ik wat later getrouwd ben."
Een drukke tijd. Naast het café exploi
teerden ze nog een speelautomatenbe-
drijfje en Roxanne en Sharon werden
geboren.
„Toen hebben we ook het jeanswinkel-
tje, verderop op de markt, omgevormd
tot Matisse. Het was ook meteen einde
relatie. Dat gaat je natuurlijk allemaal
niet in de kouwe kleren zitten, maar
terugkijkend zie je dat je uit elkaar
bent gegroeid. Letterlijk: uit elkaar,
maar wel gegroeid."
Ze liet de zaken achter zich. Als ze om
tien uur klaar was met haar huishou
den, ging ze koffie drinken bij The
New Inn. „Ik bezat helemaal niks,
maar met twee geweldige dochters en
inmiddels een nieuwe relatie, Pieter,
kon ik toch opgewekt in de toekomst
kijken. En ineens kwam café De Snor
te koop. Praten, mogelijkheden tegen
het licht houden, dromen. Enfin, Pie
ter had ook niks, maar die ging langs
zijn ouders. Moet je je voorstellen:
komt je zoon thuis met een vrouw
met twee kinderen en die wil dan ook
nog een café kopen! Ze hielpen ons.
Mensen uit duizenden. Mijn schoonva
der is helaas inmiddels overleden,
maar oma Jo is nog steeds een lot uit
de loterij." Het gezin ging boven De
Snor wonen. Pieter maakte zijn droom
in het café beneden waar door zich
wat betreft de inrichting door de
scheepvaart te laten inspireren en za
terdagsavonds het Nederlandse lied te
vertolken. Ze trouwden en kort daarna
werden Demy en Dylan geboren. „Een
kerngezonde tweeling van 6,5 pond
per stuk. Wat een rijkdom!"
Margreet had inmiddels door hoe het
moet werken. „Dat dacht ik tenminste.
In een zaak en een relatie moet ieder
zijn eigen kracht inzetten. Pieter de
creatieve kant van inrichting en feest
maken, ik het zakelijke, organisatori
sche en het personeel. We hadden on
ze weekeindwoning op Orisant in Co-
lijnsplaat toen al, en de kantine van de
Vismijn kwam daar vrij. Dat was de
eerste uitbreiding. Pieter heeft daar,
vind ik, een pracht etablissement van
gemaakt. Een beetje in dezelfde sfeer
als De Snor. Maar dan rolt zo'n bedrijf
en je denkt dat het groter moet. We
hebben café De Post overgenomen, De
Pompe, Pake Sake ontwikkeld in het
oude pand van discotheek Toreador,
zijn in de voormalige apotheek op de
Markt een tapasbar begonnen en toen
ook nog discotheek Opa Kees aan de
Blauwe Steen. En nóg niet in de gaten
hebben dat het allemaal misschien wat
te veel is."
Toen Margreet tijdens een wintersport
vakantie met een verkoudheid op bed
bleef, alleen nog opstond om met de
kinderen te eten, begon het te dagen:
een burn-out. „Hulp heb ik toen ge
zocht bij een arbeidsthearapeut. Die
liet me de ene week opschrijven wat
mijn taken waren, en de andere week
wat ik allemaal had gedaan. Naast el
kaar gelegd, klopte er niks van. Ik deed
mijn taken wel, maar ook die van een
ander. Stom dat je dat zelf niet ziet."
De firma Moison heeft nu alleen nog
De Snor en De Pompe. Boven de voor
malige apotheek legt Pieter de laatste
hand aan de appartementen die wor
den verhuurd, net als de Kookclub be
neden. En Margreet werkt sinds februa
ri van dit jaar niet meer 's nachts.
„Het voelt nog steeds als een soort va
kantie. Ik heb al zo veel leuke dingen
met de jongste twee kinderen kunnen
doen. Gewoon meer tijd, minder
moe." Er blijft, ook overdag, nog zat te
doen. Margreet draait overdag de Snor,
doet organisatorische- en personeelsza
ken, onderhoudt de contacten met de
rest van de horeca en vult ook nog
steeds gaten. „Als er een schoonmaak
ster ziek is of veertien dagen op vakan
tie, dan heb ik net zo vlug zelf het café
schoongemaakt als dat ik iets moet
gaan regelen. Bovendien is het goed
om alle soorten werk te blijven doen
in je zaak. Dat geldt ook voor het perso
neel, van elkaar weten wat je doet,
waar je tegenaan loopt. Het motiveert
ook. We hebben schoonmakers gehad
die het tot kok hebben geschopt, en
glazenophalers die nu dj zijn. Ik geniet
daarvan. Dat heeft ook te maken met
het ouder worden. Je ziet dingen met
anderen gebeuren die je begrijpt. Soms
ben ik een soort oma, die met baby
kleertjes kraamvisities afloopt bij het
personeel. Geweldig!"
Sinds een aantal jaren pakt de ho
reca op de Goese Grote Markt en
ook daarbuiten, zaken in geza
menlijkheid aan. „Dat is weieens an
ders geweest, maar nu gaat dat heel re
delijk. Vroeger waren we concurren
ten, nu 'conculega's'. Grote motor ach
ter de club is Dick van de Velde, maar
ik mag de boel voorzitten. Problemen
die je het beste samen leunt aanpakken
zijn er genoeg. Alcoholverkoop aan kin
deren onder de zestien bijvoorbeeld.
Eerlijk gezegd vind ik dat ouders meer
verantwoordelijkheid moeten nemen.
Ga eens met je kinderen uit, confron
teer ze met dronken mensen of men
sen die drugs gebruiken, breng ze op
de hoogte van de problematiek die de
ze beide dingen kunnen veroorzaken
maar wijs ze ook op het sociale gebeu
ren van de horeca, want ikzelf denk
dat vijftig procent van alle huwelijken
hun oorsprong in de horeca hebben ge
vonden. Maar sommige ouders vinden
kennelijk dat de horecaexploitanten
verantwoordelijk zijn, en dat is makke
lijker gezegd dan gedaan. Je vraagt wel
een identificatie aan een ventje dat aan
de bar om zes bier komt, maar die is
dan zeventien. Helemaal achterin de
zaak, ofbuiten, drinkt een gastje van
vijftien een van die zes biertjes op. Lo
pen er inspecteurs, ben je er gloeiend
bij en moet je betalen. Dat gastje niet
en zijn ouders ook niet. Om dat soort
ellende te voorkomen, laten we nu,
met een aantal zaken tegelijk, een por
tier rondlopen. Die kan overal opdui
ken en vraagt een identificatie aan elk
jong gezicht waar alcohol in gaat. We
hopen dat die kinderen zich eraan hou
den en anders houden wij ze er aan.
Maar nogmaals, als je je kind leert fiet
sen, kun je het ook leren uitgaan."
Hoewel ze het turnen heeft moeten op
geven, blijft Margreet sportief bezig. In
het vakantiehuis aan de rand van na
tuurgebied De Paardekuup in Colijns-
plaat hebben de Moisonnetjes in hun
vrije tijd de ruimte, en vooral tijdens
de vakanties is het sporten geblazen;
dikwijls in gezelschap van vrienden,
collega's, personeel en oudpersoneel.
„We gaan gewoon, en er gaan er altijd
mee. Ook skiën en duiken, doen we ie
der jaar. En feesten, natuurlijk, want
dat hoort erbij."
Paspoort
Naam: Margreet Moison-de Vries
Woonplaats: Goes
Geboren: 12 december 1961, Meppel
Beroep: horecaondernemer
Opleiding: Mavo en alle horecapapieren
Burgerlijke staat: gehuwd met Pieter, moe
der van Roxanne, Sharon, Demy en Dylan
Bijzonderheden: voorzitter van de afde
ling Goes van Horeca Nederland.
