Jan Taminiau:
de vrouwenversierder
Jan Taminiau
'Het mooie van kleding
is datje daarmee kunt
laten zien wie je bent'
dinsdag 18 maart 2008
Zelfs zijn lach wint het niet van zijn bescheiden
heid. Een lage slungel. Mager, baardje, ook nu
weer met een das om zijn nek. Vriendelijk, aar
dig. Toch zit je tegenover de grootste vrouwen
versierder van Nederland. En waarschijnlijk ver
daarbuiten. Jan Taminiau. Hij is moe en dat
kun je zien. Hij is net terug uit Parijs. Een groot deel van zijn
kleding is nog daar nog. Net als de diepe indruk die hij daar
in het beroemde hotel The Ritz heeft achtergelaten. Talking
about an Evolution, was het thema van zijn show, een feeste
lijke polonaise van mogelijkheden hoe je vrouw kunt zijn.
Vrouw, met een hoofdletter. Elegant, sterk, romantisch,
krachtig, onbevangen, gepassioneerd. Ontwapenend zijn de
stiknaden. Bijzondere stoffen volgen de lijnen van de vrouwe
lijke vormen. Een statement voor de vrouw van vandaag. En
Parijs is onder de indruk. Zo zelfs dat de Chambre Syndicale
de la Haute Couture, de hemel van de haute couture, er ern
stig over nadenkt om Jan Taminiau lid te maken. Hem het
eredoctoraat van couturier te geven. Uniek in de Nederland
se modegeschiedenis. Parijs ligt aan zijn voeten.
Vijf jaar geleden zag ik hem voor het eerst. Ook in Parijs,
waar hij met medeleerlingen van de afdeling mode van de
Kunstacademie van Arnhem zijn eindexamenshow presen
teerde. Niet in The Ritz, maar in het Institut Néerlandais aan
de oevers van de Seine. Ook toen maakte Jan indruk met zijn
kleding, met zijn creativiteit vrouwen vrouw te laten zijn. „Jij
moet wel erg veel van vrouwen houden", zei ik toen tegen
hem. Hij trakteerde op een glimlach. En ook nu, vijfjaar later
ligt weer die vraag op tafel. Dit keer met een antwoord: „Ik
hou van de vrouw, van het vrouwelijke. Ik plaats ze met mijn
jurken op een voetstuk, daar kunnen ze laten zien wie ze
zijn, wat ze kunnen. Het spel van het vrouwelijk zijn, daar
draait het om." Even is hij stil. Zijn ogen zoeken naar beel
den in zijn hoofd om uiteindelijk te zeggen: „Vrouwen", zo
zegt hij, „vrouwen zijn heel bijzondere wezens."
Vijf jaar tussen Parijs en Parijs. „Er is in de jaren veel ge
beurd. Ik heb veel geleerd. Stapsgewijs ben ik verder gegaan
tot uiteindelijk mijn eigen label: Jan Taminiau. Toen, vijf jaar
geleden, heb ik bewust de stap gezet: ik ga voor mezelf begin
nen. Dat wilde ik als kind al. Dus niet eerst wennen aan
baan, geld, auto, huis. Dan is de stap terug naar jezelf moei
lijk. Nu heb ik de academie in Arnhem achter de rug en ik
heb geen rooie cent. Dat is ook onderdeel van creatief zijn.
Als je dit alleen kunt als je veel geld hebt, ben je arm in je
creativiteit. Dus moet het lukken. En zie maar: nu zit ik écht
in Parijs."
Talking about an Evolution, is de titel van zijn Parijse show.
„Het is ook mijn evolutie. Gos Jan, wat gaat het snel, zeggen
mensen. Ja, misschien voor hen, maar niet voor mij. Niet
voor mijn ouders. Ik ben er als kind al mee begonnen. Op el
ke muur thuis in Tilburg schreef ik als kind met een krijtje
mijn naam: Jan Taminiau. Waarom? Ik weet het niet. Als
kind kleedde ik mijn zus aan, verbouwde ik regelmatig mijn
eigen kamer, gaf alles een andere plaats. Kijken naar schoon
heid, dat had ik al als kind en ik kreeg van mijn ouders alle
vrijheid. Nooit zeiden ze: Jan ga toch voetballen. Ook voor
mijn ouders was het een proces. Zij zagen het toen al. Elke
dag kijk ik naar mezelfj kijk ik naar de bagage die ik meekrijg,
die ik elke dag bij elkaar sprokkel. Daar gaat mijn show ook
over. Sprokkelen en communiceren. Het koesteren van kost
bare momenten. Je laten prikkelen door dingen en er een ei
gen draai aan geven. Verzamelen, opslaan Soms ontdek je in
je bagage iets waar je al eerder aan bent begonnen. Je hebt
het al, maar je was er nog niet klaar voor. Dat is het leuke:
Zeker, mode is snel. Heel snel en daar ben ik blij om, want
als ik alleen maar zou onderzoeken, zou ik verzanden. Nu
ben ik twee maal per jaar gedwongen een show te maken,
keuzes te maken, een tijdsbeeld van jezelf Kijken waar je
bent."
Kijken. Naar vrouwen. „Ik kijk altijd naar de vrouw als ge
heel. Maar ik kijk snel. In die snelheid moet het in één keer
kloppen, moet het samenvallen, moet die ontmoeting met
die vrouw kloppen. Of ze nu een voddenzak aan heeft of
weet ik veel. Het gaat om de motoriek, om de beweging en
dat moet in één keer samenvallen."
Harmonie? „Nee. Harmonie is saai. Het gaat om de spanning,
om de vibratie, om die beweging die een vrouw kan maken."
Kleding als tweede huid. „Kleding versterkt de vrouw of de
man in wie ze zijn. Het mooie van kleding is, dat je durft te
laten zien wie je bent. Dat is het fascinerende. Het spelen
met kleding. Je helemaal laten gaan. Trots zijn op jezelf maar
Naam: Jan Taminiau
Geboorteplaats: Goirle
Geboortedatum: 14 september 1975
Opleiding: cum-laude afgestudeerd aan de Hogeschool
voor de Kunsten Arnhem (2001). Postdoctorale studie aan
het Fashion Institute te Arnhem (2003).
ook kwetsbaar, dat fragiele, dat is dan ook weer haar kracht."
Daar staat ze voor de spiegel. De vrouw van vandaag. Wat zal
ik nou weer eens aantrekken? Wie ben ik? „De vrouw van
vandaag zoekt de balans of heeft die al gevonden. De kracht
dat ze het mannelijke én het vrouwelijke kan beheersen. Dat
samenspel. Niet dat ze dat poppetje moet zijn, maar ze kan
er mee spelen. Ze kan krachtig zijn, maar met dat hintje fragi
liteit."
Het oude feminisme kan net als de hoofdredactrice van Op
zij met pensioen. „Dat zware feminisme kan weg. Net als dat
poppetje. Nu is er het contrast waarmee de vrouw van nu
speelt, er mee om gaat. Dat vraagt de maatschappij van van
daag ook: een vrouw die haar mannetje staat. Voor de spie
gels vraagt ze zich af: ga ik voor de hoge hakken, of geef ik
toe aan de platte hakken omdat ik me daar vandaag beter in
voel. Dat is het toppunt van vrouwelijkheid: het beheersen
van het spel."
De polonaise met bewijsstukken loopt over het plankier. De
catalogus van vrouwzijn. „Ik voeg toe, ik geef haar het gereed
schap waarmee ze kan spelen. Zij moet het spel spelen, zij
moet mijn jurk tot leven brengen. Zij is de enige. Als jij je in
een jurk gevangen voelt, hoe mooi die ook is, dan werkt het
niet. Als de vrouw dat moment niet kan vangen, dan is mijn
jurk weg."
Elegant, stoer, sterk, vrouwelijk. Maar vooral ook draagbaar.
Voor Claudia Strater ontwierp Jan een feestjurk en in dit
voorjaar komt hij met een lentecollectie. „Heel spannend,
voor vrouwen je collectie zo te maken dat het voor haar klop
pend is, dat ze het moment kan pakken."
Kleding als wapen. „Ik hou van het moment dat de vrouw
kan stralen, dat ze zich heerlijk voelt. Dat ze de jurk voelt als
een tweede huid. Als een natuurlijk onderdeel van haar zelf,
dat ze trots is dat zij helemaal zij is. Dat zij daar staat. Maar ik
hou ik van het contrast. Dat je dat fragiele voelt, dat je je als
vrouw ook kwetsbaar op kunt stellen. De vrouw heeft zich
in de geschiedenis vrij kunnen maken. Nu heeft ze de balans
gevonden. Nu kan ze de keuze maken of ze sexy wil zijn of
niet. Als je vroeger kort haar had hoorde je bij de ene groep,
was je blond en je haar lang bij de andere. Die grens is er niet
meer. Dat is het spel van de mode. Iemand met kort haar een
feministe zoals vroeger? Dat is haar spel, haar wapen, haar
statement. Ook voor mij is het elke keer bij een show weer
een statement: laten zien wie ik ben, hoe het met me gaat."
Het spel van de mode is op de wagen. Elke morgen voor de
spiegel, wat ga ik nu weer over mezelf vertellen. Waar wil ik
bij horen, welk visitekaartje geef ik vandaag van mezelf af
Waar voel ik me veilig in. „Veiligheid zoekt iedereen. Dat
geeft rust. Zelf zoek ik de onrust op om die veiligheid om te
gooien, om creatief te zijn. Misschien kies ik wel voor de
moeilijke weg."
jan Taminiau. Ooit schreef hij zijn naam met een krijtje op
de muur. Nu staat zijn naam als label in de fraaiste kleding,
klopt hij bij Didier Grumbach, de godfather van de coutu-
re-elite en zijn Chambre Syndicale de la Haute Couture aan
de deur. De ontwerper van de contrasten: verlegen en een
groot talent, maar bovenal een vrouwenversierder puur sang.
