Opeens was er
spectrum 2
PZC
Zaterdag 15 maart 2008
In Nederland verscheen afgelopen week 'Borsten', van de
(jeugdboeken)schrijfster Saskia Reusens. Net als bij de publicatie eind
2007 in België trok het boek direct de aandacht van de media. Het
behandelt tal van aspecten, van de juiste bh tot de geschiedenis van de
borst. Reusens laat vrouwen praten over hun borsten en toont, ook in
beeld, duidelijk aan dat de realiteit niets van doen heeft met de
geïdealiseerde exemplaren uit de media en de reclame. In dat verband
deed zij de uitspraak dat vrouwen eens meer met elkaar zouden moeten
douchen, om eens wat 'normale' borsten te zien. Voor de PZC gaven vier
Zeeuwse vrouwen zich bloot.
tekst Ondine van der Vleuten
foto's Mechteld Jansen
de jongetjes al klaar om er deuken in
te slaan. Dan schaamde ik me dood."
Tegenwoordig lijkt een bh vooral be
doeld te zijn om het meer te laten lij
ken, maar vroeger ging het erom dat je
tepels niet te zien waren. „Op een dag
zag mijn vader bij het ontbijt dat ik
mijn bh weer eens niet aan had. Ik
kreeg een lel. 'Naar boven! Straks ziet
de melkboer het!' Tegenwoordig denk
ik: ze zijn bescheiden, dat is prettig. En
ze deden hun werk. Ik was trots toen
ik borstvoeding gaf, wat misschien een
beetje onzin is, want je bent ook niet
trots dat je ademhaling het doet."
Ze vindt het hele 'extreme make-over'
gedoe, het gemak waarmee cosmeti
sche chirurgie wordt toegepast, onzin.
„Omdat je je eigenheid kwijtraakt.
Dan wordt alles standaard, je veran
dert in een soort pop."
In de herinnering van Floor was er
opeens iets wat bedekt moest
worden. Iets wat er eerst niet
was. Ze zal een jaar of tien, elf ge
weest zijn. „Van het ene op het andere
moment werd ik anders bekeken. Bij
het zwembad, op het strand."
Haarzelf boeide het weinig wat daar
allemaal gebeurde; het groeide ge
woon. „Ik had totaal geen aandrang
om een bh te gaan kopen, terwijl er al
mensen waren die tegen me zeiden:
Goh, jij moet eens een bh'tje gaan ko
pen, jij krijgt al tietjes. Dat voelde niet
zo prettig. Het had een lading die ik
niet kende. Op school werden er grap
jes over gemaakt, vooral door jongens
natuurlijk. Het ene meisje is verder
dan het andere, daar werd dan erg op
gelet." Floor vond haar 85B prima. „Ik
ging naar het naaktstrand, was heel
vrij. Ik ben altijd heel blij geweest met
mijn borsten. Achteraf besef ik pas hóe
blij." Floor bedoelt: sinds ze nog maar
één borst heeft. Vorig jaar zomer werd
bij haar borstkanker geconstateerd.
„Binnen een week wist ik dat er geam
puteerd moest worden. Ik heb er veel
over gepraat, gekrijst, afscheid geno
men van mijn borst. Daar ligt-ie, in de
kast." Ze wijst naar een afgietsel. Er
zijn foto's gemaakt, en een gipsafdruk.
De Middelburgse doet een opleiding
beeldhouwen aan de kunstacademie
in Gent. „Volgende week wordt er een
bronzen afgietsel van mijn borst ge
maakt. Daarna hang ik hem in een eta
lage, tussen zo'n twintig andere 'mo
dellen', met een bordje erbij: 'Te
Tanja had al vrij jong grote bor
sten. „En omdat ik vanaf mijn
dertiende fanatiek sportte,
had ik er een bloedhekel aan.
Het was niet handig." In de
sportkantine zat de Vlis-
singse nooit lang alleen.
„Vaak ging er iemand
naast je zitten, ellebogen
wijd, nét even stiekem
die borsten aantikken.
En altijd opmerkingen.
Ik had een trui gekocht,
van het merk Ball. Dat
stond links op mijn borst.
'Hoe heet de andere?', vroe
gen ze dan. 'En: mag ik eens
voelen?' Of, op school: 'Zo, jij
hebt de wind in de zeilen'. Dat
waren dan leerkrachten, hè. Als
twaalfjarige voel je je dan flink
opgelaten."
Ondingen vond ze het. Tot Tanja
haar man )an leerde kennen. „Mijn
eerste minnaar en een echte borsten-
man. Dan ga je ze zelf ook in een heel
ander licht zien. Maar ik ben nog altijd
niet iemand die ermee te koop loopt;
dus geen décolletés en geen dunne trui
tjes. Ze zijn alleen voor hem."
Een tijdje heeft Jan ze toch moeten de
len: „Kijk, deze foto is uit de tijd dat ik
borstvoeding gaf. Ik vond mijn bor
sten toen nog mooier."
Tanja zit regelmatig met vriendinnen
in de sauna. Op de een of andere ma
nier komt het gesprek altijd weer op
borsten, constateert ze met verbazing.
„Niemand van die vrouwen is tevre
den. Wie bepaalt nu eigenlijk wat
mooi is? Mannen verschillen daarin
net zo van smaak als wanneer het om
haarkleur gaat. Ik zie ze hier, in mijn
sportschool, in alle vormen en maten
voorbijkomen. Ik zie ook heel veel on
zekerheid. In alle lessen zeg ik: open
die borst! Laat jezelf zien! Vrouwen
vinden dat moeilijk."
Voor Teja uit Burgh-Haamste-
de betekende de opkomst
van haar borsten het einde
van balletles. „Opeens moest
ik een bh aan. De mijne zitten vrij laag
en ze zijn best heel klein; zelfs met de
bandjes op de laagste stand zat het rot.
Ik vond dat borstengedoe erg verve
lend. Je had in mijn tijd nog geen biki
ni's. In de badpakken zaten plastic ver
gieten op de plek van je borsten en als
je dan het badhokje uitkwam stonden
