Geluidsoverlast in treinen
'Het is wel gênant om een ruzie
helemaal te moeten meemaken'
'Ik kijk wel, maar zeg niets,
daar is de ergernis net niet
groot genoeg voor'
'Dan bel ik met een vriend
die ik een half uur later in
het echt zie'
'Grens privé en
publiek verdwijnt'
'Ik zeg er altijd wat van, bang voor
een grote mond ben ik niet, maar ja,
ik reis eersteklas"
1 0 I Woensdag 12 maart 2008 PZC
',JU jjHHl
Riet Derks-van de Ven (54 jaar)
Sidney de Deugd (20 jaar)
Priyamalie Ramkisoensing (46 jaar)
„Een beetje raar dat de NS mensen
oproept elkaar op te voeden", zegt
etiquettedeskundige Beatrijs Ritse-
ma. „Er heerst nu eenmaal geen
verbod op mobiel bellen, mensen
mogen dat overal doen, uitgezon
derd theaters en vliegtuigen."
Hoe komt het dat mensen steeds
meer geluid produceren in de
trein? Ritsema: „Het openbare do
mein wordt steeds meer het ver
lengstuk van de privésfeer. Ieder
een is volkomen zichzelf, de grens
tussen huis en op straat wordt
steeds diffuser, we gedragen ons
buiten niet meer anders dan bin
nen. Het is toch de cultuur van de
laatste vijf tot tien jaar. We geven
ons volledig bloot, op televisie, in
de bladen, we schamen ons ner
gens meer voor."
Ritsema stoort zich vooral aan het
volume waarmee mensen praten.
„Hoewel ik me ook wel kan erge
ren aan saaie werkgesprekken of
een emotionele diarree die ie
mand uitstort in zijn mobiel, vind
ik hard praten nog veel storender."
Verdere irrittatie wordt volgens
Ritsema veroorzaakt doordat je
maar één kant van de conversatie
kunt horen. „Als twee vriendin
nen in de trein hun hele privéle-
ven blootleggen, kun je tenminste
het hele gesprek volgen. Dan spits
ik mijn oren en steek er nog iets
van op ook."
Jan Commissaris (67 jaai-
