Vechten voor
erkenning
ii spectrum
L
'Ik was een slecht mens,
wist niet wat goed en kwaad was'
PZC
Zaterdag 1 maart 2008
Duizenden jonge Europe
anen verlieten begin vo
rige eeuw hun land om
overal ter wereld hun
geluk te beproeven. Contacten met
de lokale bevolking groeiden uit
tot liefdesrelaties, waaruit kinderen
werden geboren. Veel mannen ver
trokken na een paar jaar naar een
ander land. Vrouwen en kinderen
bleven achter.
Zoals Daniël Hoek. Halfbloed, ont
heemd en een leven lang op zoek
naar erkenning. Hij staat niet al
leen, weet hij. „In Afrika heerst een
stammencultuur. Machtige stam
men hebben het voor het zeggen.
Mensen uit de zwakste groepen,
onder wie halfbloeden en bastaar
den, hebben weinig te vertellen.
Zij hoeven niet op respect van an
deren te rekenen."
Daniël werd als kind gediscrimi
neerd en mishandeld door zijn ver
schillende stiefvaders en anderen.
Zijn lichte huidskleur, zijn forse
verschijning en het vertrek van
zijn biologische vader toen hij 1
jaar was, maakten dat hij niet werd
geaccepteerd.
Vanaf het moment dat hij de naam
Joop Hoek hoorde, was hij vast
van plan zijn vader te zoeken.
„Sindsdien heb ik altijd tegen me
zelf gezegd: ik ben Nederlander."
De zoektocht naar zijn vader ver
liep moeizaam. Als knaap van 11 bi
vakkeerde hij zes maanden op de
Nederlandse ambassade in Addis
Abeba. De bezoeken aan de ambas
sade volgen elkaar in hoog tempo
op. Hoe hij ook volhield, medewer
kers van de ambassade vertelden
steevast dat ze Joop Hoek óf niet
konden vinden óf dat deze ontken
de de vader van Daniël te zijn.
Verscheurd door verdriet en ge
kweld door discriminatie en mis
handelingen, zocht Daniël zijn toe
vlucht in kleine criminaliteit. Die
nam steeds grotere vormen aan.
Met anderen overviel hij treinen
en handelde in vals geld. Een ruzie
met een zakenpartner die hem zou
hebben opgelicht, eindigde in een
drama. De broer van zijn vriend
overleed, Daniël belandde in de
cel. Na acht jaar voorarrest werd
hij veroordeeld tot de doodstraf.
„Ik was een slecht mens, wist niet
wat goed en kwaad was. Ik had
niets geleerd, terwijl kennis zo be
langrijk is. Ik weet nu dat kennis
de basis voor het geluk van ieder
mens is. Alleen dan kun je richting
aan je leven geven en liefhebben."
In de gevangenis komt de omme
keer. Een medegevangene weer
houdt hem van zelfmoord, spoort
hem aan boeken te lezen over psy
chologie. Daniël verslindt en koes
tert ze. Als Michiel hem in decem
ber afhaalt op Schiphol, draagt hij
drie tassen boeken mee. Verder
heeft hij slechts een schamel pakke
tje kleding bij zich.
Ook de Bijbel is gedurende zijn
twaalfjarige gevangenschap een in
spiratiebron voor Daniël. Op aan
drang van Michiel leert hij Engels
spreken en schrijven. Ondertussen
werkt hij aan zijn boek over zijn
persoonlijke geschiedenis en zijn
leven als halfbloed.
Het is november 2004. Nog altijd
hangt Daniël de doodstraf boven
het hoofd. Met steun van een advo
caat weet Michiel de rechters te be
wegen de straf om te zetten in le
venslang. Zodra dit is gelukt, we
ten de broers dat er een kans be
staat op gratie. Die wordt in sep
tember 2007 verleend, ter gelegen
heid van het nieuwe Ethiopische
millennium. „Ik ben zo blij dat ik
zo'n goede broer als Michiel heb",
zegt Daniël thuis in Oudemirdum.
Aanvankelijk verzet Joop
Hoek zich er tegen dat
de broers een band op
bouwen. De waarheid
viel hem zwaar, denkt Michiel.
Voor Daniël waren de gesprekken
echter nuttig. „Zo kon ik me een
beeld van hem vormen. Het is een
rigide man, hij is blind voor gevoe
lens en weet niet hoe hij met fami
lie moet omgaan. Het is beter voor
mij om hem zo te accepteren."
Het is 19 januari 2008. Bijna veertig
jaar lang heeft Daniël Hoek naar
het moment uitgekeken om zijn va
der te ontmoeten. In het huis van
Michiel in het Friese Oudemirdum
geven Joop en Daniël elkaar een
hand. 'Jij bent mijn zoon', zegt
Joop Hoek direct.
Daniël wil zijn vader laten weten
dat hij zich heeft weten te redden
en nu een trotse man is. Hij
dwingt zijn vader 'sorry' te zeggen
en Joop doet wat zijn oudste zoon
verlangt. „Nu kan ik hem vergeven
en ben ik klaar met hem. Nu kan
ik echt verder met mijn leven",
zegt Daniël. Michiel heeft hetzelfde
gevoel. „Het is fantastisch dat va
der dit gedaan heeft, maar er is wei
nig respect, we accepteren elkaar."
De erkenning van zijn vaderschap,
notarieel vastgelegd in Balk, en de
resultaten van de dna-test die Joop
Hoek heeft gedaan, bieden Daniël
nu de hoop op het zo gewenste Ne
derlanderschap.
