9 spectrum
PZC
Zaterdag 23 februari 2008
tijds was er geen ruimte voor normale op
positie, bijna al mijn vrienden zijn ver
moord. Zelf gebruikte ik geen geweld,
maar ik wist dat de organisatie dat wel
deed. Ik was radicaal in de wijze waarop ik
tegen het regime in opstand kwam. Daar
voor betaalde ik door het land te moeten
verlaten en niet terug te kunnen.
„Vrienden van mij deden het anders. Blijk
baar was ik daar niet het type voor, ik
maakte andere keuzes en kan die niet te
rugdraaien. De consequenties zijn zoals ze
zijn. In mijn boeken geef ik daar reken
schap van, pleeg zelfreflectie. Ik heb ervan
geleerd. Dat is het echte leven. Ik zou niet
wensen dat ik een robot was die altijd de
juiste dingen deed. Iedereen doet dat op
zijn eigen tempo. Ik leef graag intens, pro
beer het maximale te doen.
„In 2003 kwam ik voor het eerst na twin
tig jaar terug in Iran. Tussen 2003 en 2005,
de laatste jaren van de hervormingsgezin
de Khatami, ging ik een paar keer terug.
Toen ging dat redelijk. In 2005 kreeg ik bij
de terugreis problemen. Sindsdien ben ik
niet meer teruggeweest en ik heb voorlo
pig ook geen plannen. Mijn ouders leven
gelukkig allebei nog, maar beiden zijn ziek.
Als je spreekt over de prijs... Ik wil bij hen
zijn om te weten hoe het is, maar dat kan
niet. Mijn twee broers zorgen goed voor
ze. Het is heel erg. Het zijn oude mensen.
Mijn zusje is vermoord, die is er ook niet.
Dat is voor hen en mij heel zwaar.
„Met de huidige situatie in Iran durf ik het
risico niet aan te gaan. Ook de afgelopen
jaren had ik veel activiteiten om mensen
rechtenorganisaties, media en vrouwenor
ganisaties daar te ondersteunen. Misschien
verhoren ze me alleen, maar ook dat wil ik
niet. Ik gun ze de machtsrelatie niet die ze
daarmee creëren. 'Wij nemen de vrijheid
jou vragen te stellen'. Vind ik onaccepta
bel. Ik ben er erg mee bezig, ik kan ieder
moment telefoon krijgen dat er met een
van de twee iets is, maar dat is mijn keuze.
Ik laat die niet voor me maken."
