Cultuur
Razzmatazz groot door klein blijven
Ineens is niets meer onbeduidend.
Kijken met liefde en aandacht geeft aan
een geranium de allure van een orchidee
In vier decennia niet
veranderen en toch
meegroeien met de tijd.
Ja natuurlijk, denk je dan. Maar zelf
had je dat nooit bedacht. En had je nooit
dat levensgrote portret van Jimi Hendrix
ontdekt op dat schuurtje in de velden tus
sen Utrecht en Den Bosch. En was je al
helemaal nooit op zoek gegaan naar de
H
PZC Maandag 18 februari 2008 21
Muzikanten van het Ukulogisch Museum op de knusse zolder van Razzmatazz. foto Ruben Oreel
door Cijs Kamphuis
OOST-SOUBURG - De zolder zelf is
niets bijzonders. Bruine houten
balken, witte muren, houten plan
ken op de vloer en een puntdak.
Maar het zijn het knusse podium
rechtsachter in de hoek en de klei
ne toog naast het trapgat die de
sfeer bepalen van het bovenvloer
podium Razzmatazz in Oost-Sou
burg.
Achter de bar hangen oude veiling
kistjes aan de muur waar de kop
jes en glazen in staan. Deze kistjes
zijn onder jongeren vandaag de
dag erg hip. Hier hangen ze al veer
tig jaar. Ze staan synoniem voor
de kracht van dit initiatief In vier
decennia niet veranderen en toch
meegroeien met de tijd.
'Ik ga graag nog jaren door,
want ik ben het hier nog
lang niet beu.'
Zaterdagavond staat het podium
pje vol met ukeleles. De eerste rij
stoelen is opgeofferd om de drie
muzikanten van de act van de
avond, het Ukulogisch Museum,
plek te bieden.
Het is op een normale avond altijd
al knus op het zestig stoelen tellen
de zoldertje, maar door deze ver
schuiving is het nog meer passen
en meten. Toch is dat de kracht
van Razzmatazz vindt organisator
en oprichter Ad Lijnse. „Doordat
iedereen zo dicht op elkaar zit, ont
staat er een bijzondere wisselwer
king tussen act en publiek." Lijnse
richtte de vereniging Razzmatazz
op in 1968 vanwege zijn liefde
voor wereldmuziek en folk. Hij ver
noemt het podium naar een num
mer van gitaarband The Shadows.
Na wat zoekwerk blijkt dat het
woord staat voor: 'Een gezellige
boel met veel muziek'.
Een betere naam had hij niet kun
nen bedenken. Muziekfreak Lijnse
zag al vele Zeeuwse, nationale en
ook internationale gezelschappen
zijn podium betreden en werd zel
den teleurgesteld. Artiesten ko
men graag naar de zolder aan de
Middelburgsestraat vanwege de bij
zondere huiskamersfeer.
Ook het Ukulogisch Museum is en
thousiast. Zanger Peter van Eyck
vindt het vooral mooi dat de orga
nisatie niet aan grootheidswaan is
gaan lijden.
„Ze zijn klein gebleven en ze zijn
niet bang te experimenteren met
verschillende muziekstijlen."
Dat is ook wat de honderddertig le
den van de vereniging zo waarde
ren aan de programmering van
'hun' podium.
Pim en Dineke Lubbers uit Kloe-
tinge rijden al sinds 1984 regelma
tig naar Razzmatazz om zich muzi
kaal te laten verrassen. Maar kij
ken wel eerst op het programma
wat er komt.
Dit in tegenstelling tot Johan en
Jeanne Rijkeboer uit Middelburg
die altijd van de partij zijn, onge
acht wie er speelt. Ze vinden hier
op zolder vooral het intieme thuis
gevoel wat je volgens hen op geen
ander podium vindt. Beide echtpa
ren ondersteunen het podium ook
financieel.
Razzmatazz werkt zonder over
heidssteun en doet het verder zon
der enige vorm van subsidie. Daar
door kost het uiteraard wel eens
wat moeite het hoofd boven water
te houden. Lijnse is trots dat het
nog altijd lukt en gaat graag nog ja
ren door. „Want ik ben het nog
lang niet beu."
f
tmRT
NADER BESCHOUWD
door Willem Nijssen
Middenin een lied dacht ik in
eens: „Nee, hij is tóch niet de
enige die dit zo kan." Tot op
dat moment had ik dat idee
namelijk wel, dat alleen Leon Giesen op
die speciale manier naar de hem omrin
gende wereld kan kijken. Maar je vindt
dat bijvoorbeeld ook in 'Man bijt hond',
in ieder geval in de Belgische variant er
van (de oer-vorm), die ik meestal bekijk.
Bijvoorbeeld in 'wordt gevolgd', waarin
zomaar iemand met zijn eigen kleine le
ventje plotseling in het middelpunt staat.
Dat zijn altijd onbeduidende levens, ge
vuld met onbeduidende zaken, maar
door de manier waarop het in beeld
wordt gebracht, is in eens niets meer on
beduidend. Noem het respect, liefde, aan
dacht, waarmee de camera kijkt. En plots
krijgt een geranium de allure van een or
chidee. Leon Giesen noemt zichzelf film
maker, muzikant en verhalenverteller. En
liefst alledrie tegelijk. Wat hij laat zien en
horen, noemt hij 'zijn wereld', oftewel
Mondo Leone. Omringd door drie scher
men, waarop hij tekeningen, foto's en
filmpjes projecteert, zingt hij liedjes of
vertelt hij verhalen. Bijvoorbeeld over
zijn buurvrouw Dini, die bij hem aan
klopt met een zorgelijk verhaal. Een
vreemde man is aan haar deur geweest,
heeft het adres van haar zuster gevraagd
en ook wanneer zijzelf wel eens van huis
is. Achteraf weet ze wel, dat ze geen ant
woorden had moeten geven, maar ja...
En dus biedt Leon aan, om op het uur
dat ze zo zorgeloos uit haar mond had la
ten vallen, op haar huisje te passen. Hij
neemt zijn vriend mee, ze besluiten de
dief te filmen. En zo glijdt de camera over
het handdoekenrekje, de kamerplantjes,
het wandtegeltje met spreuk, een andere
met de foto's van Kennedy (John F.), Lu
ther King en een derde die ik zo snel niet
kon identificeren. Zo doods en dodelijk
burgerlijk, maar zo liefdevol 'aangeraakt'
dat het oude mensje bijna lijfelijk uit haar
nette kamer de zaal instapt en je even
dierbaar wordt als een oma met altijd ge
vuld snoepdoosje. Terwijl hij vertelt en
de camera voortglijdt, speelt hij op de gi
taar een riedel, die onder spannende pas
sages thuishoort. Tot aan de anticlimax.
De diefis nooit gekomen. Eind goed, al
goed. Maar niet voor wie nóg beter kijkt.
Die concludeert: spijtig genoeg. Want nu
wacht Dini nog altijd op het noodlot.
*iMi- H
Leon Giesen: filmmaker, muzikant en verhalenverteller.
foto GPD
boer achter dat schuurtje. En had je niet
het groepje jongeren ontdekt, dat een
maal per jaar 's nachts bij zaklantaarn-
licht dat verwerende portret weer opfrist.
En had je dan weer nooit een mondoleo-
ne-feest georganiseerd, waarop die boer
dan de 1000 feestelingen trakteerde op
een sappige peer met Hendrix-plaatje.
Het is onbeduidend. Zoals het ook onbe
duidend is om de derde man op de maan
te zijn. Charles 'Pete' Conrad heette de
man, die wist dat hij in de inktzwarte
schaduw stond van Neil Armstrong. Hij
had een mooie lijfspreuk: If you can't be
good, be colourful. In zo'n man is Giesen
dan 'bijna pathologisch' geïnteresseerd,
hij reist er zelfs voor naar Houston. Om
daar te ontdekken, dat alle overleden as
tronauten er een boom krijgen, die 's
nachts een verlichte stam heeft. Helder
wit, behalve dan die éne, die gekleurde
lampjes heeft.
Leon Giesen zingt niet sterk, speelt niet
echt goed, heeft nauwelijks theateruitstra
ling, kan niet eens (hij bekent het zelf)
een open doekje komen halen. Maar hij
is ontwapenend. En hij laat je heel an
ders kijken naar de wereld. En toevallig is
dat wél een van de doelen van theater.
Deze week
goed gevulde podia, maar weinig aanlok
kelijks. Bert Visscher bijvoorbeeld, 4 da
gen uitverkocht in het Scheldetheater,
maar toch doet dat mijn hart niet sneller
slaan. Ik zoek eerder de verrassing, en
hoop die dan maar te vinden in Zeeuwse
Nachten 3. Een voorstelling die onze sa
menleving op de hilarische rooster legt.
Die tweemaal in 't Beest in Goes te zien
zal zijn (woensdag en donderdag) en een
maal in Vlissingen, op vrijdag. Alleen
voor die laatste voorstelling kunt u nog re
serveren.
Reageren kan via: willem.nijssen@jubii.nl
