7 spectrum
Verknocht aan Erremu
'Iedereen moet leven zo hij wil, in een energiezuinig huis of een tochtig kotje'
PZC
Zaterdag 16 februari 2008
foto'iiubenOree? ^et jasJe van z''n donkere, gestreepte pak hangt scheef. Het zakt links wat weg door het gewicht van
pennen, schroevendraaiertjes en een houten duimstok. Makelaar en bouwkundige Salomon de
Nooijer draagt zijn gereedschappen zogezegd op het hart. Hetzelfde hart dat vervuld is van
Arnemuiden. „Dit is zoals Bruce Springsteen zingt: My hometown. Ik ben verknocht aan Erremu, ik hou
van de mensen hier."
Ach, Arnemuiden. Het
dorp heeft een intens ver
drietige tijd achter de
rug. Juist dan komt het
beste in de mensen naar
boven. Salomon de Nooijer (53) heeft
het zelf mogen ervaren toen zijn
vrouw lang geleden ernstig ziek was
en buiten de provincie in een zieken
huis lag. Kwam hij thuis van een be
zoek aan het hospitaal, stond er een
pan soep op de stoep. En niet zo'n wa
terig kliekje, nee een stevige soep, vol
vlees. Allerlei mensen schoten hem
aan: of ze konden helpen. Zijn ramen
wassen misschien? Hij hoefde het
maar te zeggen hoor, geen probleem.
Hij denkt met warme gevoelens terug
aan die gebaren van naastenliefde. „Als
het misgaat met je, voelt Arnemuiden
als een warme deken. Als je dat mee
maakt, krijgt de tekst van My home
town van Bruce Springsteen een extra
lading."
Troubled times had come, to my home
town.
Springsteen zingt over de spanningen
tussen blank en zwart midden jaren
zestig. Van Arnemuiden bestaat het
beeld dat mensen van buiten niet echt
met ons bedrijfsuitje niet survivallen
zoals anderen, wij gaan naar een con
cert van de Golden Earring."
Zoals inmiddels duidelijk mag zijn, is
Bruce Springsteen muzikaal een echte
held geworden. Hij komt superlatie
ven te kort om te omschrijven wat
diens muziek met hem doet. „Een bui
tenaards samenspel van muziek en
tekst. Luister maar naar The River."
I come from down in the valley, where
mister, when you're young, they bring
you up to do like your daddy done.
Salomon trad inderdaad in de voetspo
ren van zijn vader: hij ging op zijn vijf
tiende verjaardag in de bouw werken.
Na tien jaar ging hij bij de Franse alu
miniumsmelter Pechiney werken, in
Vlissingen-Oost. Hij was er afdelings
chef in het magazijn. En 21 jaar gele
den begon hij zijn eigen bedrijf
Raar verhaal eigenlijk, zoals dat is ge
gaan. Hij had mensen op het dorp
vaak geholpen met verbouwinkjes.
„Vervolgens zeiden ze tegen me: 'Jij
hebt toch ook je makelaarspapieren?'
Dat klopte. Die had ik in de avonduren
gehaald. Net als mijn middenstandsdi
ploma, aannemersdiploma, bedrijfsor
ganisatie, management, sociologie en
gewacht op een van zijn huidige mede
werkers, Tony. Hij had hem al eerder
een aanbod gedaan, maar Tony was
daarop niet ingegaan. De Nooijers
wachten werd uiteindelijk beloond.
„Ik respecteer hem zeer. Het klikt tus
sen ons. We denken hetzelfde over
constructies van huizen. Dat moet als
je samen een makelaarskantoor hebt
en bouwkundige adviezen verstrekt.
Maar het is wel moeilijk om iemand te
vinden met dezelfde ideeën. Bij Tony
zag ik meteen dat hij een goeie zou
zijn."
„Ik ben bedrijfssocioloog hé, vandaar.
Dat was een schriftelijke cursus geloof
ik. Ik weet het niet eens meer. Ik heb
een slecht geheugen, behalve voor hui
zen. Ik schat dat ik er elk jaar wel dui
zend zie, maar die film kan ik zo in
mijn hoofd terugdraaien. Maakt niet
uit wat het was, van het grootste paleis
tot het smerigste kotje."
Huizen verkopen is elke keer weer
spannend. Wat voor mensen zijn het?
Welke fouten zitten er in het huis? En
welke leuke ideeën? Hij zorgt ervoor
dat hij overal voor open blijft staan.
„Als je alles gezien hebt en alles weet,
moet je stoppen. Ga dan maar bloeme
tjes verkopen in plaats van huizen."
welkom zijn in het dorp. De hulp aan
het Chinese gezin dat zijn vier kinde
ren verloor bij de brand op kersta
vond, bewijst dat de bevolking ook har
telijk is. Dat de sociale controle groot is
en afwijkend gedrag niet gemakkelijk
wordt geaccepteerd, is nog zo'n misver
stand, vindt De Nooijer. „Jammer dat
dat wordt gedacht. Er zijn geen beper
kingen. Iedereen laat elkaar vrij."
Ook dat heeft hij zelf ondervonden
toen hij zich na een orthodox-religieu
ze opvoeding - naar de hervormde
kerk aan de Markt, bidden voor het
eten - terugtrok uit het kerkelijke le
ven.
Salomon de Nooijer groeide op in een
arbeidersgezin: vader, moeder, drie kin
deren (twee jongens, een meisje) van
wie hij de middelste is. Vader raakte al
op zijn zevenendertigste invalide.
Geen gemakkelijke tijd ('niet arm, niet
rijk') maar wel een goede jeugd.
„Pa en ma deden hun best het leven
voor ons zo plezierig mogelijk te ma
ken. Ik heb een buitengewone band ge
had met mijn moeder. Een heerlijke,
warme vrouw. We zaten op hetzelfde
niveau, geestelijk gezien. We dachten
hetzelfde over de dingen, dansten sa
men, hielden van dezelfde muziek.
Welke dat was? Dat wil je niet weten.
Nou vooruit, de Zangeres Zonder
Naam, Anneke Grönloh. Maar dat is al
lemaal goed gekomen hoor. Wij gaan
bedrijfssociologie. Zo ben ik mensen
gaan helpen met het kopen en verko
pen van een huis."
Het kantoor staat in de
Langstraat, de winkelstraat
van Arnemuiden. Een be
scheiden pand, met voor
uitzicht op de Westdijkstraat en achter
op de haven. Hij heeft zijn kantoor op
de eerste etage aan de voorkant, maar
verschuilt zich daar niet. Liever zit hij
bij zijn medewerkers.
„Ik heb een stagiair gehad, een jongen
van het dorp. Vooraf twijfelde ik: 'Wat
als het niet goed gaat? Krijgen we daar
dan later geen problemen mee?' Maar
ik ben zo blij dat ik hem heb laten ko
men. Hij kwam om van ons te leren,
als commercieel medewerker in de bin
nendienst, maar ik kon ook heel veel
van hem leren. Ik heb mijn laptop
naast zijn computer gezet en heb
maanden naast hem gezeten. Die jon
gen is nu 19. Hij zorgde voor een frisse
wind in het bedrijf. Op de eerste och
tend dat hij binnenkwam, zei hij dat
onze computers niet deugden. Prima is
dat. Na twintig jaar zit je vast aan syste
men. Nieuwe ideeën zijn dan heel nut
tig. Na een halfjaar heb ik met dikke
tranen afscheid van hem genomen."
De stagiair is na zijn studie van harte
welkom. Voor goede mensen heeft hij
altijd een baan. Zo heeft hij zeven jaar
Het kost hem niet eens moeite het
werk leuk te blijven vinden. „Het blijft
vanzelf spannend. De constructies ver
anderen, de bouw verandert, mensen
veranderen, koopgedrag verandert.
Werden er lange tijd vooral twee-on
der-een-kappers gebouwd, nu is er
juist behoefte aan woningen voor star
ters en ouderen."
„Al jaren trouwens, maar de gemeen
ten lopen achter. De regelgeving is te
stroef. Ze zeggen dat ze de helft van de
regels willen afschaffen, maar dan nog
blijft het verschrikkelijk. Je wordt te
genwoordig verplicht op een bepaalde
manier te leven. Kijk nou eens naar die
energielabels. Heeft je huis een A-la-
bel, dan betaal je weinig energiekos
ten, heeft het een G-label dan betaal je
veel. Waar is de vrijheid? Ieder mens
moet kunnen leven zoals hij wil, of dat
nou in een energiezuinig huis is of in
een tochtig kotje."
De Nooijer wijst naar buiten, naar de
terreinwagen op de parkeerplaats voor
zijn kantoor. „Als ik in zo'n wagen wil
rijden, dan doe ik dat. Die keuze moet
ik zelf hebben. Ik leef in geleende tijd
en op geleende grond. De wereld is
van onze kinderen, dus we moeten er
geen rommeltje van maken. Maar al
die regels over energiezuinig leven, ik
heb er niks mee."
Nog zo'n steen des aanstoots: de wel
standscommissies die toezien op de ar
chitectuur. „Zij bepalen hoe jij gaat wo
nen. Waarom? Ik wil meer vrijheid.
Mensen verliezen hun creativiteit door
de strenge regelgeving. Op de Arne-
muidse Dag zetten wij altijd een
kraam neer en dan laten we kinderen
hun droomhuis tekenen. Dan maken
ze de prachtigste dingen. Het is zo jam
mer dat ze dat in hun verdere leven
wordt afgenomen."
Salomon de Nooijer heeft altijd
tegen regels gevochten. Mis
schien is het een hautaine hou
ding, oppert hij, maar hij is
nou eenmaal gehecht aan zijn vrijheid.
Vader De Nooijer voelde dat goed aan.
„Hij was een socioloog, al wist hij dat
zelf niet. 'Je hebt een 10 gehaald, dan
kun je wel een dagje missen', zei hij en
belde dat ik ziek was. Dat deed-ie voor
mijn broer en zus ook. Hij maakte zo
wel strebers van ons, want met een 8
waren we zélf niet tevreden. Die aan
pak is een goeie les voor me geweest.
Als een van mijn medewerkers om
drie uur naar huis wil, dan gaat-ie. Ze
zorgen er zelf wel voor dat het werk
gedaan is, of dat ze het de volgende
dag inhalen. Daar hoef ik ze niet op te
wijzen."
Vier jaar geleden zei zijn zoon tegen
hem: 'Pa, ik wil wel in de zaak komen,
maar dan wil ik ook dit en dit.' Ik heb
er een nacht over geslapen. De volgen
de dag zei ik tegen hem: 'Prima, maar
als je het zo goed weet, dan word je
ook maar directeur.' Ik ben blij dat hij
het overneemt. Ik ben het bedrijf niet
begonnen voor mijn kinderen, maar
dat ik iedere dag met ze samenwerk,
ook met mijn dochter, beschouw ik als
een groot voorrecht. Al zal ik de laatste
zijn die ze tegenhoudt als ze weg wil
len. Een mensenleven is kort dus je
moet ervan genieten en elkaar respecte
ren. En leven iedere dag."
Paspoort
Naam: Salomon de Nooijer
Geboren: 30-06-1954 te
Arnemuiden
Burgerlijke staat: gehuwd, twee
kinderen (zoon en dochter)
Loopbaan: bouwvakker,
afdelingschef bij Pechiney,
makelaar/bouwkundige (Make
laarskantoor De Nooijer)
Opleidingen: lagere school, lts,
avondstudies (middenstand,
aannemersdiploma, bedrijfsor
ganisatie, management, sociolo
gie, bedrijfssociologie, make
laardij)