7 spectrum Verknocht aan Erremu 'Iedereen moet leven zo hij wil, in een energiezuinig huis of een tochtig kotje' PZC Zaterdag 16 februari 2008 foto'iiubenOree? ^et jasJe van z''n donkere, gestreepte pak hangt scheef. Het zakt links wat weg door het gewicht van pennen, schroevendraaiertjes en een houten duimstok. Makelaar en bouwkundige Salomon de Nooijer draagt zijn gereedschappen zogezegd op het hart. Hetzelfde hart dat vervuld is van Arnemuiden. „Dit is zoals Bruce Springsteen zingt: My hometown. Ik ben verknocht aan Erremu, ik hou van de mensen hier." Ach, Arnemuiden. Het dorp heeft een intens ver drietige tijd achter de rug. Juist dan komt het beste in de mensen naar boven. Salomon de Nooijer (53) heeft het zelf mogen ervaren toen zijn vrouw lang geleden ernstig ziek was en buiten de provincie in een zieken huis lag. Kwam hij thuis van een be zoek aan het hospitaal, stond er een pan soep op de stoep. En niet zo'n wa terig kliekje, nee een stevige soep, vol vlees. Allerlei mensen schoten hem aan: of ze konden helpen. Zijn ramen wassen misschien? Hij hoefde het maar te zeggen hoor, geen probleem. Hij denkt met warme gevoelens terug aan die gebaren van naastenliefde. „Als het misgaat met je, voelt Arnemuiden als een warme deken. Als je dat mee maakt, krijgt de tekst van My home town van Bruce Springsteen een extra lading." Troubled times had come, to my home town. Springsteen zingt over de spanningen tussen blank en zwart midden jaren zestig. Van Arnemuiden bestaat het beeld dat mensen van buiten niet echt met ons bedrijfsuitje niet survivallen zoals anderen, wij gaan naar een con cert van de Golden Earring." Zoals inmiddels duidelijk mag zijn, is Bruce Springsteen muzikaal een echte held geworden. Hij komt superlatie ven te kort om te omschrijven wat diens muziek met hem doet. „Een bui tenaards samenspel van muziek en tekst. Luister maar naar The River." I come from down in the valley, where mister, when you're young, they bring you up to do like your daddy done. Salomon trad inderdaad in de voetspo ren van zijn vader: hij ging op zijn vijf tiende verjaardag in de bouw werken. Na tien jaar ging hij bij de Franse alu miniumsmelter Pechiney werken, in Vlissingen-Oost. Hij was er afdelings chef in het magazijn. En 21 jaar gele den begon hij zijn eigen bedrijf Raar verhaal eigenlijk, zoals dat is ge gaan. Hij had mensen op het dorp vaak geholpen met verbouwinkjes. „Vervolgens zeiden ze tegen me: 'Jij hebt toch ook je makelaarspapieren?' Dat klopte. Die had ik in de avonduren gehaald. Net als mijn middenstandsdi ploma, aannemersdiploma, bedrijfsor ganisatie, management, sociologie en gewacht op een van zijn huidige mede werkers, Tony. Hij had hem al eerder een aanbod gedaan, maar Tony was daarop niet ingegaan. De Nooijers wachten werd uiteindelijk beloond. „Ik respecteer hem zeer. Het klikt tus sen ons. We denken hetzelfde over constructies van huizen. Dat moet als je samen een makelaarskantoor hebt en bouwkundige adviezen verstrekt. Maar het is wel moeilijk om iemand te vinden met dezelfde ideeën. Bij Tony zag ik meteen dat hij een goeie zou zijn." „Ik ben bedrijfssocioloog hé, vandaar. Dat was een schriftelijke cursus geloof ik. Ik weet het niet eens meer. Ik heb een slecht geheugen, behalve voor hui zen. Ik schat dat ik er elk jaar wel dui zend zie, maar die film kan ik zo in mijn hoofd terugdraaien. Maakt niet uit wat het was, van het grootste paleis tot het smerigste kotje." Huizen verkopen is elke keer weer spannend. Wat voor mensen zijn het? Welke fouten zitten er in het huis? En welke leuke ideeën? Hij zorgt ervoor dat hij overal voor open blijft staan. „Als je alles gezien hebt en alles weet, moet je stoppen. Ga dan maar bloeme tjes verkopen in plaats van huizen." welkom zijn in het dorp. De hulp aan het Chinese gezin dat zijn vier kinde ren verloor bij de brand op kersta vond, bewijst dat de bevolking ook har telijk is. Dat de sociale controle groot is en afwijkend gedrag niet gemakkelijk wordt geaccepteerd, is nog zo'n misver stand, vindt De Nooijer. „Jammer dat dat wordt gedacht. Er zijn geen beper kingen. Iedereen laat elkaar vrij." Ook dat heeft hij zelf ondervonden toen hij zich na een orthodox-religieu ze opvoeding - naar de hervormde kerk aan de Markt, bidden voor het eten - terugtrok uit het kerkelijke le ven. Salomon de Nooijer groeide op in een arbeidersgezin: vader, moeder, drie kin deren (twee jongens, een meisje) van wie hij de middelste is. Vader raakte al op zijn zevenendertigste invalide. Geen gemakkelijke tijd ('niet arm, niet rijk') maar wel een goede jeugd. „Pa en ma deden hun best het leven voor ons zo plezierig mogelijk te ma ken. Ik heb een buitengewone band ge had met mijn moeder. Een heerlijke, warme vrouw. We zaten op hetzelfde niveau, geestelijk gezien. We dachten hetzelfde over de dingen, dansten sa men, hielden van dezelfde muziek. Welke dat was? Dat wil je niet weten. Nou vooruit, de Zangeres Zonder Naam, Anneke Grönloh. Maar dat is al lemaal goed gekomen hoor. Wij gaan bedrijfssociologie. Zo ben ik mensen gaan helpen met het kopen en verko pen van een huis." Het kantoor staat in de Langstraat, de winkelstraat van Arnemuiden. Een be scheiden pand, met voor uitzicht op de Westdijkstraat en achter op de haven. Hij heeft zijn kantoor op de eerste etage aan de voorkant, maar verschuilt zich daar niet. Liever zit hij bij zijn medewerkers. „Ik heb een stagiair gehad, een jongen van het dorp. Vooraf twijfelde ik: 'Wat als het niet goed gaat? Krijgen we daar dan later geen problemen mee?' Maar ik ben zo blij dat ik hem heb laten ko men. Hij kwam om van ons te leren, als commercieel medewerker in de bin nendienst, maar ik kon ook heel veel van hem leren. Ik heb mijn laptop naast zijn computer gezet en heb maanden naast hem gezeten. Die jon gen is nu 19. Hij zorgde voor een frisse wind in het bedrijf. Op de eerste och tend dat hij binnenkwam, zei hij dat onze computers niet deugden. Prima is dat. Na twintig jaar zit je vast aan syste men. Nieuwe ideeën zijn dan heel nut tig. Na een halfjaar heb ik met dikke tranen afscheid van hem genomen." De stagiair is na zijn studie van harte welkom. Voor goede mensen heeft hij altijd een baan. Zo heeft hij zeven jaar Het kost hem niet eens moeite het werk leuk te blijven vinden. „Het blijft vanzelf spannend. De constructies ver anderen, de bouw verandert, mensen veranderen, koopgedrag verandert. Werden er lange tijd vooral twee-on der-een-kappers gebouwd, nu is er juist behoefte aan woningen voor star ters en ouderen." „Al jaren trouwens, maar de gemeen ten lopen achter. De regelgeving is te stroef. Ze zeggen dat ze de helft van de regels willen afschaffen, maar dan nog blijft het verschrikkelijk. Je wordt te genwoordig verplicht op een bepaalde manier te leven. Kijk nou eens naar die energielabels. Heeft je huis een A-la- bel, dan betaal je weinig energiekos ten, heeft het een G-label dan betaal je veel. Waar is de vrijheid? Ieder mens moet kunnen leven zoals hij wil, of dat nou in een energiezuinig huis is of in een tochtig kotje." De Nooijer wijst naar buiten, naar de terreinwagen op de parkeerplaats voor zijn kantoor. „Als ik in zo'n wagen wil rijden, dan doe ik dat. Die keuze moet ik zelf hebben. Ik leef in geleende tijd en op geleende grond. De wereld is van onze kinderen, dus we moeten er geen rommeltje van maken. Maar al die regels over energiezuinig leven, ik heb er niks mee." Nog zo'n steen des aanstoots: de wel standscommissies die toezien op de ar chitectuur. „Zij bepalen hoe jij gaat wo nen. Waarom? Ik wil meer vrijheid. Mensen verliezen hun creativiteit door de strenge regelgeving. Op de Arne- muidse Dag zetten wij altijd een kraam neer en dan laten we kinderen hun droomhuis tekenen. Dan maken ze de prachtigste dingen. Het is zo jam mer dat ze dat in hun verdere leven wordt afgenomen." Salomon de Nooijer heeft altijd tegen regels gevochten. Mis schien is het een hautaine hou ding, oppert hij, maar hij is nou eenmaal gehecht aan zijn vrijheid. Vader De Nooijer voelde dat goed aan. „Hij was een socioloog, al wist hij dat zelf niet. 'Je hebt een 10 gehaald, dan kun je wel een dagje missen', zei hij en belde dat ik ziek was. Dat deed-ie voor mijn broer en zus ook. Hij maakte zo wel strebers van ons, want met een 8 waren we zélf niet tevreden. Die aan pak is een goeie les voor me geweest. Als een van mijn medewerkers om drie uur naar huis wil, dan gaat-ie. Ze zorgen er zelf wel voor dat het werk gedaan is, of dat ze het de volgende dag inhalen. Daar hoef ik ze niet op te wijzen." Vier jaar geleden zei zijn zoon tegen hem: 'Pa, ik wil wel in de zaak komen, maar dan wil ik ook dit en dit.' Ik heb er een nacht over geslapen. De volgen de dag zei ik tegen hem: 'Prima, maar als je het zo goed weet, dan word je ook maar directeur.' Ik ben blij dat hij het overneemt. Ik ben het bedrijf niet begonnen voor mijn kinderen, maar dat ik iedere dag met ze samenwerk, ook met mijn dochter, beschouw ik als een groot voorrecht. Al zal ik de laatste zijn die ze tegenhoudt als ze weg wil len. Een mensenleven is kort dus je moet ervan genieten en elkaar respecte ren. En leven iedere dag." Paspoort Naam: Salomon de Nooijer Geboren: 30-06-1954 te Arnemuiden Burgerlijke staat: gehuwd, twee kinderen (zoon en dochter) Loopbaan: bouwvakker, afdelingschef bij Pechiney, makelaar/bouwkundige (Make laarskantoor De Nooijer) Opleidingen: lagere school, lts, avondstudies (middenstand, aannemersdiploma, bedrijfsor ganisatie, management, sociolo gie, bedrijfssociologie, make laardij)

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2008 | | pagina 89