spectrum
Guinness Book of Records
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
stranden
PZC
Zaterdag 16 februari 2008
opeet goed genoeg om mee naar huis te nemen.
De schouderkarbonade (biologisch, ik zou niet an
ders durven) ligt veilig in de diepvries...
Naast een half pond gehakt (biologisch), een knof
lookbrood (te groot ingekocht), een pak vissticks
(ongeveer drie jaar oud), drie dozen ingevroren in
staartjes rode wijn gekookte appelmoes (uit het
jaar waarin mijn Overijsselse appelboom hyste
risch werd), een rest nasi goreng (vrouw alleen
kookt altijd te veel), nóg een rest nasi goreng zon
der jaartal, een plastic tobbetje tomatensoep, altijd
handig om in huis te hebben, een oude zeer diep
gevroren krentenbol en iets wat ik ooit in een aan
val van bewaardrift in aluminiumfolie heb inge
pakt en waarvan ik me niet kan herinneren wat
het is.
In de ijskast (het feit dat ik nog steeds spreek van
'ijskast' zegt iets over mijn leeftijd. De hedendaag
se mens spreekt over 'koelkast') staan negen pot
ten half leeggegeten kersenjam. Ik ben dol op ker
senjam, dat wil zeggen op de kersen. Wanneer ik
ze uit de jam heb gevist, vervalt mijn interesse.
Maar iemand die de hongerwinter heeft overleeft,
gooit NOOIT iets weg. Pas bij stank of schimmel
ga ik over tot verwijdering. Dan... niet eerder.
Ik heb nog niet de trommeltjes besproken. Ik krijg
na een optreden wel eens een trommeltje gevuld
met plaatselijk gekoekte. Na de eerste gretige proe-
verij verslapt mijn interesse en blijft het leuke
trommeltje met de afbeelding van de plaatselijke
gevangenpoort op de deksel dicht. Zo kunnen we
nu spreken van een verzameling van aangebroken
trommeltjes.
Eigenlijk moet ik een museum beginnen Want nu
ik toch aan het inventariseren ben van alles wat ik
aan voedsel spaar en bewaar, in trommels en pot
ten, in diepvries en ijskast, realiseer ik mij dat
mijn hamsterdrift zich voortzet bij het bewaren
van kranten en tijdschriften.
Interessante weekendbijlagen, fijne edities die ik
nog moet uitpluizen. Niet te missen stukken over
de toestand in het Midden Oosten. Over het door
steken van de dijken en het teruggeven van land
aan het water... En over afvallen.
Volgens mijn kinderen hoort mijn gevarieerde ver
zameling thuis in het Guinness Book of Records.
Zeg mij wat er in uw diepvriesvak zit en
ik distilleer daaruit uw karakter.
Voor de alleenwonende vrouw is het
diepvriesvak een grote uitkomst. Soms
ben ik 's ochtends vroeg bezeten van de gedachte
dat ik 's avonds sperziebonen wil eten. Tussen
mijn bezigheden door, haal ik een half pond
boontjes en een klein schouderkarbonaadje. Maar
op het ogenblik, dat het werk gedaan is en ik mij
moet bezighouden met het afhalen van die heer
lijke boontjes, ben ik vergeten waarom ik van
ochtend zo'n intens verlangen voelde naar een
bonenmaaltijd.
Ik besluit tot het eten van een geroosterde boter
ham met een gebakken ei, ik verstop de schouder
karbonade in de diepvries tot later... De bonen leg
ik op een koud plekje, ook tot later. De volgende
dag eet ik bij een kind en de daaropvolgende dag
ga ik Indisch eten met een vriendin.
Een blik op mijn verlaten boontjes leert me dat ze
gaan rimpelen. „Heb jij trek in sperziebonen?",
vraag ik aan mijn Fatima, de vrouw die mij al 27
jaar stofvrij houdt. Fatima vindt alles wat ik niet
