3 spectrum
Van den Akker is te vakkundig opgeruimd
PZC
Zaterdag 2 februari 2008
Van den Akker bergt begin 1994 een deel van het bij Hansweert verongelukte binnenschip Rianca. Inzet: Duiker van Van den Akker.
Scheepvaartkenner Cor Heijkoop uit Middel
burg herinnert het zich als de dag van gisteren.
Hij was op bezoek bij Van den Akker, hét
transport- en bergingsbedrijf van Vlissingen.
De legendarische Wout Mange was nog direc
teur. „Weet je", zei hij, „als die Rotterdammers iets te
dichtbij komen, is het met ons afgelopen."
Met 'die Rotterdammers' doelde Mange op Smit Rotter
dam, de aandeelhouder van Van den Akker. Mange ver
trok eind 1986 na ruim dertig jaar trouwe dienst. Zijn op
volger Leo de Graaff hield als man met een echt Van
den Akker-hart het schip nog tot in de jaren negentig op
koers. Tot 'die Rotterdammers' te dichtbij kwamen.
Smit verkocht in een één-tweetje Van den Akker aan
het Antwerpse sleep- en bergingsbedrijf URS. Eind 2002
ging het licht uit aan de Vlissingse Piet Heinkade, in het
thuishonk van Van den Akker tegenover het NS-station.
Een machtig gezicht was het altijd op de Piet Heinkade.
Grote ankers. Beendikke ankerkettingen. Ze lagen er ge
woon aan de straat. De bok van Van den Akker, een drij
vende kraan voor het betere tilwerk, was een marke
ringspunt in Vlissingen.
Niets van dat alles is meer over. Zelfs de naam is van de
gevel van het kantoor gehaald. Alles van waarde is ver
kocht of naar Antwerpen gebracht. Van den Akker is
vakkundig opgeruimd, zoals het bedrijf talloze scheeps
wrakken op de Westerschelde heeft geborgen.
Piet van der Vlies uit Vlissingen was bij veel van die
wrakkenruimingen betrokken, als calamiteitencoördina
tor van Rijkswaterstaat. Hij heeft de herinnering aan
Van den Akker nooit losgelaten. Hij wist dat er nog er
gens fotoboeken moesten zijn. Hij had ze zelf samenge
steld, met foto's die bij Van den Akker zomaar in schoe
nendozen zaten. In zijn vrije tijd plakte hij de foto's in
en gaf de fotoboeken aan het bedrijf
Waar zijn die gebleven? Van der Vlies ging op zoek en
ze bleken nog bij URS in Antwerpen te zijn. Het Sleep-
vaartmuseum in Maassluis wilde ze ook graag hebben.
Van der Vlies wist daar een stokje voor te steken. Via de
directie van URS slaagde hij er in de boeken naar Vlissin
gen te krijgen, naar het maritiem Muzeeum in de bin
nenstad, de plek waar ze naar zijn idee thuishoren.
foto's uit fotoboeken Van den Akker
Van der Vlies bladert door de fotoboeken. „Rijkswater
staat had een vast contract met Van den Akker voor het
onderzoeken en opruimen van wrakken in de Wester
schelde", vertelt hij. „Dat was één van de kurken waarop
Van den Akker dreef En Rijkswaterstaat had ook een
waakvlamovereenkomst met Van den Akker, dat er di
rect voldoende sleep- en bergingsmaterieel beschikbaar
was als er iets op de Westerschelde gebeurde."
In 1999 was dit afgelopen. Rijkswaterstaat liet in het ka
der van de tweede verdieping van de Westerschelde alle
mogelijke wrakken bergen. De overheid vond een waak
vlamovereenkomst ook niet meer nodig. Zoveel ongeluk
ken gebeurden er tenslotte niet meer. Van den Akker
ging vervolgens kopje onder. „Aan de top van Smit zit
ten geen bergers met hart en ziel, maar zakenlui die
vooral in de gaten houden of de aandeelhouders tevre
den zijn", durft Middelburger Heijkoop te stellen. Hij
constateert nog iets 'wrangs'. „En nu wordt er weer ge
sproken over een waakvlamovereenkomst voor de Wes
terschelde, naar aanleiding van dat ongeval met het con
tainerschip Fowairet eind september 2005. Het komt er
maar niet van, omdat de overheid op twee gedach
ten hinkt: veiligheid is belangrijk, maar het mag
niet te veel geld kosten."
Heijkoop is met Van der Vlies blij dat er iets
van Van den Akker terug is in Vlissingen, in
het Muzeeum. „Maar er moet nog zoveel
meer zijn", weten beide mannen. „Log
boeken, relatiegeschenken in Delfts
Blauw, schilderijen en modellen van
schepen. Hopelijk komen die ook nog
boven water."
Piet van der Vlies: 'Er moet
nog zoveel meer over
Van den Akker terug
te vinden zijn',
foto Ruben Oreel
