Beatrix 70
'Ik zei: majes
een haring
(1
12 I Donderdag 31 januari 2008 PZC
Deze foto, van 25 augustus 1982, had nooit gemaakt mogen wor
den. Bij toeval ontdekte PZC-fotograaf Ruben Oreel dat de ko
ningin die dag een privébezoekje zou brengen aan Neeltje )ans.
En toevallig kende Oreel iemand die op het werkeiland werkte. „Hij
smokkelde me om 6 uur 's morgens in de kofferbak van zijn auto het ei
land op en verstopte me in een container. Om tien uur zou Beatrix ko
men. Een half uur eerder stelde ik me verdekt op. Bij wijze van vermom
ming droeg ik een blauwe ingenieurshelm. Ik was de hele tijd bang dat
iemand me om advies zou komen vragen, want dan zou ik natuurlijk
door de mand vallen. Toen om 10 uur die helikopter landde, haalde ik
opgelucht adem: nu zouden ze me niet meer terugsturen. Met de tele
lens half onder mijn jas begon ik plaatjes te schieten, tot ik, zo halverwe
ge het bezoek, betrapt werd door de Rijksvoorlichtingsdienst. Blijkbaar
vonden ze dat ik zo goed mijn best gedaan had, dat ze zeiden: ga nu je
gang maar. Ook commissaris van de koningin Boertien zei later: 'Knap
werk hoor!' Schitterende plaatjes heb ik die dag gemaakt. Puur en alleen
voor de PZC." foto Ruben Oreel
T aap Struijk werd in 2005 als maker van Zierikzeese mosterd uitgeno-
I digd zijn kraampje neer te zetten op een markt met streekproducten
I in Goes, die door de koningin met een bezoek zou worden vereerd.
<Mijn vrouw stond achter de kraam, ik presenteerde blokjes kaas met
vlaggetjes erin. Nederlandse vlaggetjes natuurlijk. Ik dacht: dat doe ik
eventjes. Tenslotte sta ik veel op markten, dus babbelen kan ik aardig.
Nou, het was toch wel even schrikken toen ze op me afkwam lopen. Ze
was ook een beetje kleiner dan ik dacht. Tevoren hadden we een bespre
king gehad op het stadhuis in Goes. Toen heb ik nog gevraagd: mag ze
proeven? Nou, dat mocht. De koningin at een stukje knoflookkaas met
mosterd en boog zich over naar mijn vrouw: „Waar moet ik het vlagge
tje laten?" Nou...dat vlaggetje hebben we bewaard. Met DNA van de ko
ningin!" Struijks kraam stond aan het begin van de markt. „Dus toen
had ze nog wel trek. Maar daarna kwamen nog de andere streekproduc
ten: de jam, de advocaat, de schapenkaas... toen hoefde ze op een gege
ven moment niet meer, begreep ik." foto Ruben Oreel
De hele familie Molhoek uit Wolphaartsdijk was aanwezig bij het
bezoek van koningin Beatrix aan de Zeeuwse Koorschool in
Goes. Het is al negentien jaar geleden, maar Marianne Molhoek
herinnert zich de dag nog precies. „Mijn drie zoons zaten destijds op de
koorschool. Mijn man en ik waren vrijwilliger. De koningin praatte wat
met de jongens bij de vleugel. Toen de fotografen eenmaal weg waren,
was ze zó ontspannen. Ze nam er echt de tijd voor. We hadden van te
voren jongens aangewezen die wat tegen de koningin mochten zeggen,
maar ze sprak ook anderen aan. De koningin stond maar te wiebelen op
haar hakken bij die vleugel. Ze had heel zere voeten, zei ze. Toen deed
ze haar schoenen uit. Zó ontspannen was ze". Molhoek lacht: „Stond ze
daar op haar panty's. Ik dacht nog: zie je wel, ze is ook maar een mens."
Tijdens het concert dat de koorschool gaf voor de koningin, zocht Mol
hoek zorgvuldig een plaatsje uit. „We gingen zó zitten, dat we haar goed
konden zien. lammer genoeg gingen nét voor het concert de mannen
van de beveiligingsdienst voor onze neus zitten." foto Willem Mieras
Vandaag viert koningin Beatrix hai
wil feliciteren, moet het doen mei
website van het Koninklijk Huis
persoonlijke ontmoeting met onzi
Hoe dat voelt, vertellen zes Zeeu\
door Cornelleke Blok en Ondine van der Vle
Zo'n kans krijg ik maar één
keer, dacht vishandelaar
Henk Marijs uit Arnemui-
den. Toen koningin Beatrix in au
gustus 1998 op werkbezoek in Vlis-
singen kwam en langs zijn vis
kraam op 't Bellamypark liep,
bood hij haar spontaan een harink
je aan. „Ik ben er heel trots op!"
Hij herinnert zich de dag nog pre
cies. „Ik mocht eigenlijk helemaal
niet uit mijn kraam komen. Ik
moest een nieuw bloesje aan, een
nieuw petje op en een nieuwe ro
de zakdoek om. Ik moest ook alle
fileermessen uit de kraam wegha
len. 's Ochtends om tien uur kwa
men ze controleren. Ze keken zelfs
of ik me wel geschoren had!"
Marijs trok zich niks van alle veilig
heidsmaatregelen aan. „Ik dacht:
dit is de kans van mijn leven. Ik ga
proberen om haar een haring aan
te bieden. Ik dacht nog: zal ik ze
een kus geven, maar dat had die
man in Amsterdam al gedaan."
Marijs bedacht een smoes om in
de buurt van de koningin te ko
men. „Ik deed net of ik naar de wc
moest. Ik moest natuurlijk hele
maal niet plassen, maar bij de wc's
kon ik precies zien wanneer ze er
aan kwam. Toen ze er was, ben ik
voor m'n kraam gaan staan en
